Maatschappelijke & Politieke Blogs

Dit is deel 2 van 'Gebrek aan eerlijkheid of gebrek aan vertrouwen?'

Het voorgaande stuk vond ik zelf nogal deprimerend, ik duid een aantal problemen aan maar kom niet met een werkbare oplossing. De enige oplossing die ik breng is een hervorming die een individueel mens nooit kan veroorzaken, alleen de politiek kan dit bij zichzelf doen en dit tot op zekere hoogte afdwingen in de commerciële sector, Helaas zijn dit juist de groepen die geen belang lijken te hebben bij deze hervorming van ons kiesstelsel. Op dat gebied zie ik het nog steeds vrij somber in.

Ook in dit stuk zal ik helaas geen oplossing aandragen. Wat ik wel wil doen is een van de problemen beter in beeld proberen te krijgen. Als genoeg mensen de problemen in beeld hebben en hier over praten dan zal er misschien bij de politiek genoeg motivatie komen om in ieder geval iets te veranderen in plaats van krampachtig op de oude voet door te gaan.

Loyaliteit

Vandaag werd ik door het nieuws met een van de problemen die ik het vorige stuk omschreef geconfronteerd. Op Facebook kwam ik een stuk in het NRC tegen wat over de AIVD ging. Een opmerking uit dit stuk bleef weer spoken in mijn hoofd en was de aanleiding weer in de pen, of eigenlijk, het toetsenbord te klimmen. De opmerking:

Loyaliteit werkt maar één kant op.

Dit was een klacht van een oud medewerker van de AIVD, hij klaagde dat de directie verwachte dat ieder personeelslid volledig loyaal was aan de organisatie. De directie zet de AIVD neer als een lerende organisatie echter als een medewerker ook maar een klein foutje maakt dan word hij op straat gezet.
Dit herken ik in steeds meer situaties. Als personeel wordt complete loyaliteit van je verwacht, er wordt verwacht dat je flexibel bent, dingen op tijd signaleert, zelfstandig kunt werken en beslissingen nemen. Ondertussen word je op de meeste werkplekken behandeld alsof je een potentiële crimineel bent. Als je 2 minuten te laat binnenkomt door onverwachte omstandigheden op weg naar je werk zoals een lekke band, langere file of een bus die vertraagd was, word je al snel op je vingers getikt. Aan de andere kant wordt wel verwacht dat als je werk niet helemaal af is dat je nog even rustig 15 tot 20 minuten blijft zitten om het af te krijgen. En dan heb je tegenwoordig van die bedrijven die rokers verplichten langer door te werken met het argument dat ze 'vast wel meer pauzes zullen nemen dan de rest'.

Maar als de werknemer dan een probleem heeft wat buiten de wettelijke regels valt, bijvoorbeeld zoiets als een huisdier dat ziek word en met spoed naar de dierenarts moet midden in de nacht of een probleem binnen de familie waar hij op het laatste moment een uurtje of twee vrij voor vraagt om wat eerder thuis te kunnen zijn om dingen te kunnen regelen hiervoor dan word dit zelden toegestaan en het hem of haar zelfs kwalijk genomen dat dit gevraagd word.

Overigens zie je hier mooi dat hoe groter de organisatie hoe minder menselijkheid er over blijft. Bij kleinere bedrijven is dit vaak een minder groot probleem en valt er vaak wel iets te regelen.

Niet alleen het bedrijfsleven

Dit gedrag vindt zijn weerklank in onze hele maatschappij. Ook de politiek verwacht loyaliteit van de burgers richting de staat. Loyaliteit in de vorm van binnen de regels werken. Maar ondertussen worden de regels steeds onmogelijker voor iemand die in de onderlaag van de maatschappij zit en worden ze steeds ruimer opgesteld voor de mensen en bedrijven die in de top zitten.

Als je een uitkering hebt word het je serieus ontmoedigd om een baan te accepteren tenzij deze meteen 40 uur is, zodra de inkomsten minder dan een uitkering zijn moet je alles weer inleveren. Een baan van 24 uur in de hoop over een tijdje extra uren te krijgen is dus niet aan te raden, je werkt dan gewoon voor de staat en krijgt ondertussen op je donder dat je een uitkering hebt en niet 40 uur voor de arbeidsmarkt beschikbaar bent. Je moet blijven voldoen aan de sollicitatie plicht. Je kunt je niet volledig inzetten op je nieuwe werk en daarmee meer uren verdienen na een tijdje. Je hebt geen optie om vrijwilligers werk te doen behalve productiewerk wat het UWV voor je uitzoekt. Terwijl participeren ondertussen wel verplicht is.

Je mag niet eens samen met je buren eten, want oh god, het kan wel zo zijn dat je buren dan meebetalen aan jouw eten en dat kan toch niet de bedoeling zijn met iemand die een uitkering heeft? Dat is fraude. Je mag niet een paar dagen bij iemand logeren om hem of haar te helpen als hij/zij ziek is, want dat is fraude en dan woon je samen. Je mag niet eens je oude tweedehands spullen op Marktplaats verkopen want dan kon je wel eens professioneel handelaar zijn. Dat gaat al zo ver dat iemand wiens Main Coon kittens had gekregen en deze op Martkplaats aanbood nu acht jaar uitkering plus een boete die gelijk staat aan 100% van dit bedrag moet gaan betalen omdat ze volgens het fraude opsporingsbureau een professioneel fokker van Main Coons was.

In sommige steden gaat men zo ver om Investiga los te laten op het uitkeringsbestand, dit fraude opsporingsbureau werkt op een 'no cure, no pay' basis. Je kunt je voorstellen dat dit bureau de onderste steen boven wil krijgen om fraude aan te tonen zodat ze kunnen incasseren. Dit heeft als gevolg gehad inmiddels dat de wet die toestaat om mensen met een uitkering onder surveillance te houden is aangepast zodat dit 'nog maar' zes maanden kan. Dit na een rechtszaak omdat iemand ruim negen maanden lang in al haar doen en laten gevolgd was door een rechercheur van zo een fraude opsporingsbureau. En bij deze persoon konden ze niet eens iets vinden.

Het gaat al zo ver dat iemand die oppast op haar kleinkinderen hier geld voor had moeten vragen aangezien dit werk is wat geldelijk gewaardeerd word normaal gesproken. Ook al heeft ze hier geen geld voor gevraagd het wordt toch gezien als iets wat normaal gesproken betaalde arbeid is en aangezien het oppassen structureel was volgens de opsporingsambtenaar dient ze haar complete uitkering plus een boete gelijk aan 100% van dit bedrag te betalen.

Cijfertjes

Natuurlijk is fraude slecht en iets wat aangepakt moet worden. Een ding staat echter als een paal boven water, men pakt de onschuldige mensen die zich niet bewust zijn dat ze iets verkeerds doen. Structurele fraudeurs omzeilen deze regels vrij makkelijk over het algemeen aangezien zij er een dagtaak van maken om alle regeltjes en uitzonderingen goed te leren kennen.

En waar gaat het nou eigenlijk helemaal om? Eerder heb ik al een keer een lijstje met cijfers over 2012 op Facebook gepost en misschien zelfs wel op deze site, hieronder dat zelfde lijstje:

Uitkeringsfraude: 86 miljoen euro per jaar
Zorgfraude: 178 miljoen euro per jaar
Acquisitiefraude (spookfacturen): 1 miljard euro per jaar
Verzekeringsfraude: 1 miljard euro per jaar
Diefstal op het werk (kruimelfraude): 1.6 miljard euro per jaar
Faillissementsfraude: 1.7 miljard euro per jaar
Bedrijfsfraude: 2 miljard euro per jaar
BTW-(carrousel)fraude: 4 miljard euro per jaar
Internetfraude: 4.5 miljard euro per jaar
Belastingfraude (ontduiking): 8.3 miljard euro per jaar
Witwassen: 18.5 miljard euro per jaar

(bron: Hotel Terminus onderzoek: hoe ernstig is uitkeringsfraude?)

Dus, om 86 miljoen aan fraude te besparen tuigen we een ambtelijk controle apparaat op zoals SyRI wat ettelijke miljoenen kost en de privacy van elke Nederlander op grote schaal schend. Maar dat is niet alles, op jaarbasis kost de 'werklozenindustrie' ons 6,5 miljard. Dat zijn de kosten die er in gestoken worden om mensen met een uitkering weer aan het werk te helpen. Als ik zelf zo reken, 430.000 werkelozen in dit land, allemaal met een uitkering van zo een 900 euro, laten we het ruim nemen om kleine foutjes te voorkomen, 1000 euro. Dan kom ik met een vrij simpele rekensom op 5,1 miljard euro uit. Dus we besteden 6,5 miljard per jaar om 5,1 miljard per jaar te kunnen besparen.

Nou klopt dit natuurlijk niet want over een uitkering word ook belasting betaald, dit merkt de uitkeringsgerechtigde zelf niet maar dit word alvast ingehouden door de uitkerende instantie. Dit maakt het in mijn mening eigenlijk alleen maar raarder. Geld gaat van de rijksbegroting naar de uitkerende instantie die dit weer doorschuift aan de belastingdienst zodat het weer bij de rijksbegroting terecht kan komen. Zinloos rondpompen zou ik dat willen noemen. Maar ondertussen zijn er wel ambtenaren die daar hun tijd mee vullen, ambtenaren die betaald worden. Simpeler zou dus zijn om daar eerst eens mee op te houden, vooral omdat aan het einde van de rit een uitkeringsgerechtigde dit geld gewoon kan terugvragen van de belastingdienst.

Toeslagen geld eigenlijk het zelfde voor. We vragen een hoge belasting met als gevolg dat veel mensen hun huur en zorg niet meer kunnen betalen en dus gaat we dat geld via de belastingdienst weer uitkeren aan die mensen zodat ze toch hun huur en zorg kunnen betalen. Als je de belasting wat zou verlagen zodat mensen hun rekeningen weer kunnen betalen dan kan er heel wat bespaard worden op ambtenaren die al die toeslagen controleren.

En laten we vooral niet vergeten dat een gezonde economie zo een 4 tot 6 procent aan werkelozen heeft anders is het geen gezonde economie.

Maar goed, ik wijk af, het ging om loyaliteit.

Stel, loyaliteit werkt twee kanten op?

Ik heb gewerkt in een omgeving waar loyaliteit beide kanten op werkte, dit was heerlijk. Als ik een probleem had kon ik gerust een uurtje eerder weg. Als het bedrijf een probleem had werkte ik gerust een paar uur of zelfs een heel weekeinde door. Ik voelde niet de behoefte om elke minuut die ik overwerkte te registreren en wat voor terug te vragen, wat ik wel voelde was de behoefte om het beste voor het bedrijf te willen. De behoefte om mee te helpen waar ik kon, zelfs al hoefde ik dat technisch gezien niet. Dit bedrijf stond net zo hard voor mij klaar als ik iets nodig had of een probleem had als ik voor het bedrijf klaar stond.

Wat als onze overheid die loyaliteit naar de mensen zou laten zien? Zouden we dan misschien weer vertrouwen krijgen in dat ze wel hun werk doen en geloven dat ze er niet zitten als opstapje naar een mooie carrière in de bankiers wereld of de zorg top?

Stel, ze begrijpen de zorgen van Groningers en ze brengen de gaswinning gelijk terug naar het zeer realistische getal van 21 miljard kuub en gaan direct investeren in groene energie en huizen versteviging in plaats van te investeren in dialoog tafels, coördinatoren, ambtelijke molens en de regie bij de NAM te laten liggen. Groningen zou het gevoel hebben dat ze serieus genomen worden en weer vertrouwen krijgen.

Stel, onze overheid staat toe dat iemand met een uitkering losse klussen of parttime baantjes aanneemt en laat mensen in een gedeelte zelf houden, stel de eerste 100 euro mag je gewoon houden en daarboven mag je een percentage houden. Zouden er dan niet veel meer mensen met een uitkering in ieder geval ten dele in hun eigen onderhoud voorzien? En zou de kans dan niet veel groter worden dat die mensen uiteindelijk een volledige baan krijgen en uit de uitkering komen?

En stel onze overheid haalt de marktwerking uit het zorgsysteem, het openbaar vervoer en de energie markt. Iedereen krijgt deze voorzieningen tegen kostprijs aangeboden. Zouden mensen dan niet veel minder sponsoring in de vorm van toeslagen nodig hebben? Zouden mensen niet veel sneller het idee hebben dat het van ons allemaal is en minder de neiging hebben de boel te slopen of onder te kladden? Zouden mensen dan nog steeds neiging hebben om geweld tegen OV medewerkers te gebruiken?

Zou dit alles misschien kunnen leiden tot wat meer van dat vertrouwen waar ik het in het vorige stuk over had? En minder van dat gebrek aan eerlijkheid? En als dat zo is, waarom gebeurt het dan niet? Waarom volgt de overheid en het bedrijfsleven de wetenschap niet? Het is allang bekent dat de stick niet zo goed werkt, betere carrots echter wel. Dus word het niet eens tijd voor betere carrots en minder de stick? Word het niet tijd voor vertrouwen van de overheid naar de burgers i.p.v. wantrouwen en meer regels en controle?

Deel 3: Werkgelegenheid
Deel 4: Is de oplossing hervormen?

Enkele dagen geleden las ik op Facebook een uitspraak van een vriend van mij. Deze uitspraak spookt sindsdien door mijn hoofd.

Wat was eerder? Gebrek aan eerlijkheid of gebrek aan vertrouwen?

Natuurlijk valt hier veel over te zeggen. Het deed mij onder andere denken aan een gezegde: Zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten.

Relaties

Als ik terugkijk naar gebeurtenissen in mijn leven en mijn eigen reacties daarop dan merk ik dat ik eigenlijk altijd mensen onvoorwaardelijk vertrouwd heb tot het punt kwam dat ik de ene na de andere vriendin/levenspartner kreeg die mij gewoon gebruikte.

Zo is daar b.v. degene die graag bij haar moeder weg wou en hier is komen wonen omdat ze zo verliefd op mij was, waarvan achteraf bleek dat ze vreemd ging met een hele goede vriend van mij, natuurlijk is die vriendschap nu enigszins verwaterd. Overigens was dit ook degene die altijd dacht dat ik vreemd ging als ik een keer 10 minuten later uit mijn werk kwam omdat ik nog even iets af wou maken.

Ook is daar degene die verzweeg dat ze ondertussen eigenlijk nog getrouwd was met een alcoholist en waarvoor samen wonen met mij een goede manier was om een gedeelte van haar schulden op mij af te wentelen.

Dan is er nog degene die mij een jaar aan het lijntje hield, jaloers deed als ik naar een vrouw keek maar al die tijd niet mijn vriendin wilde zijn maar wel hier woonde en zelfs seks met me had en op het einde zelfs actief een nieuwe relatie die ik kreeg kapot heeft gemaakt.

Maar vooral is daar die laatste die belooft langs te komen en dan helemaal niets meer van zich laat horen en waarbij je er dan later via een omweg achterkomt dat ze terug is gerend naar haar ex, die zelfde ex waarvan ze hier vertelde dat die haar zo een verschrikkelijk gevoel van opgesloten zijn en gecontroleerd worden bezorgde.

Werk

In mijn werk verleden heb ik soortgelijke ervaringen, ik heb bij een bedrijf gewerkt waar ik gewoon vertrouwd werd met mijn werk, mijn werk was daar ook altijd op tijd af en er waren zelden problemen binnen het bedrijf op wat voor manier dan ook. Voor dit bedrijf maakte ik vrijwillig soms werkweken van ruim 60 uur. Zo jammer dat dit bedrijf failliet ging door gestuntel van aandeelhouders met subsidies.

Daarna heb ik bij een bedrijf gewerkt waar men er bij voorbaat vanuit ging dat personeel altijd de kantjes er af liep, dat ze zich zouden drukken en de boel zouden oplichten. De sfeer binnen dat bedrijf was verschrikkelijk, dingen kwamen niet af, mensen waren ongelukkig en er werd steeds meer vast personeel uitgegooid en werk overgeheveld naar stagiaires. Opvallend is dat dit bedrijf zijn klanten niet direct oplichtte maar de manier van zaken doen was alles behalve netjes.

Na die ervaring heb ik bij een bedrijf gewerkt wat nog een stapje verder ging in het wantrouwen van het personeel en het oplichten van hun klanten, tot op het punt dat ik ruzie kreeg met de directie omdat ik weigerde te liegen over de veiligheid van een product.

Over die bedrijven kan ik alleen maar zeggen dat ze op deze manier hun kennis zien verwateren, steeds meer afhankelijk worden van tijdelijke krachten die geen band met het bedrijf hebben en het dus niet interesseert of ze hun werk goed doen zolang ze hun geld maar krijgen. In deze situatie durf ik te stellen dat gebrek aan vertrouwen het eerste kwam met als gevolg dat er als reactie gebrek aan eerlijkheid terug kwam van het personeel.

Gevolgen

In de relaties denk ik dat het andersom was, bij mij in ieder geval. Eerst werd er tegen mij gelogen of in ieder geval dingen verzwegen, daarna werd ik wantrouwend. En ik merk aan mezelf dat dit sindsdien door speelt in mijn leven, ik durf mijn vrienden te vertrouwen, maar zodra ik iemand leuk vind die mij ook leuk vind en er potentie is voor meer dan alleen vriendschap word ik wantrouwend en merk ik dat er niets uit kan groeien omdat ik er vanuit ga dat ik opnieuw belogen en bedrogen word. Dit is iets waar ik aan zal moeten werken wil ik ooit weer een relatie hebben. Hopelijk tref ik dan ook iemand die ik dit kan vertellen en die hier begrip voor heeft en mij hiermee wil helpen. Vooral hoop ik dat ik iemand tref die mijn vertrouwen niet ook beschaamd. Wat mij dan wel opvalt aan mezelf is dat ik nog steeds 2 van die 4 ex-vriendinnen alles wil vergeven en met eentje zelfs zo opnieuw zou beginnen, alhoewel ik wel bang ben dat dat erg moeilijk zal zijn en ik me waarschijnlijk in het begin zal blijven afvragen of ze dit keer wel komt opdagen of dat ze me weer opeens zonder iets te zeggen in de steek laat.

Maar wat zijn de gevolgen van al dat liegen en bedriegen in onze maatschappij? Voor mij privé in ieder geval dat relaties erg moeilijk zijn. Maar op grotere schaal? De laatste tijd worden de 430000 werkelozen die dit land telt allemaal behandelt als potentiële fraudeurs, oplichters of in ieder geval als mensen die profiteren van de maatschappij. Bij steeds meer bedrijven zie je een soortgelijke houding richting het personeel. En vanuit de overheid zie je een dergelijke houding richting burgers.

Wat voor gevolgen heeft dat op termijn? Ik zelf zie meer wantrouwen om me heen. Wantrouwen tussen mensen. Wantrouwen van mensen naar banken, politici, overheidsinstanties, etc. Lang niet al dat wantrouwen is in mijn mening geheel onterecht. Dus hierin zou ik willen zeggen dat de oorzaak gebrek aan eerlijkheid is.

De gevolgen zijn overal terug te vinden, men word harder, wantrouwender, men roept over minder Marokkanen en het ergste, men juicht over het verdrinken van 700 mensen. Zevenhonderd mannen, vrouwen en kinderen. En in dit land zijn er mensen die juichen. Het is om te janken. En het is om je over te schamen dat deze juichende mensen je landgenoten zijn.

Het belangrijkste gevolg van het algehele gebrek aan vertrouwen en gebrek aan eerlijkheid lijkt het verlies aan menselijkheid en compassie te zijn.

Communicatie

Iemand kwam op Facebook met de verhelderende opmerking dat er voor gebrek aan vertrouwen of eerlijkheid al een gebrek aan communicatie was. Hier ben ik het gedeeltelijk mee eens, ik zie dat er vaak heel veel communicatie is zonder dat er iets gezegd word en er wel een hoop verzwegen word. Dus ik zou het gebrek aan eerlijke communicatie willen noemen.

En ergens is het gek, de wetenschap heeft jaren geleden al aangetoond dat mensen veel beter en eerlijker reageren op vertrouwen dan op wantrouwen. Sterker nog, wantrouwen werkt oneerlijkheid in de hand. Ik zelf vind dit vreemd want ik heb ondanks mijn wantrouwen zelden de behoefte gehad om oneerlijk te worden maar het is een wetenschappelijk feit, als je mensen lang genoeg wantrouwend behandeld zal een gedeelte vroeg of laat dat wantrouwen ook waard zijn, een veel groter gedeelte dan wat oneerlijk zou zijn als je ze op basis van vertrouwen benaderd.
Er staat een mooie TED talk op deze site getiteld 'the puzzle of motivation' die erg interessant is om te kijken gerelateerd aan dit schrijven.

Oplossing

Is er ook een oplossing? Ja, elkaar meer vertrouwen. Maar hoe doe je dat met politici die keer op keer in een schandaal belanden? Met bedrijven die keer op keer geldelijk gewin voor het welzijn van hun personeel zetten? Met vriendjespolitiek al om vertegenwoordigd? Met banken die de economie op de volgende crisis afsturen?
Voor mijn gevoel is dit niet te doen, niet voor er een regering komt die voor mensen regeert i.p.v. hun zakenvriendjes. Een regering die niet elke keer op leugens, fraude of andere wetsovertredingen betrapt word. Een regering die bijvoorbeeld het welzijn van de Groningers en het culturele erfgoed in Groningen boven het geldelijk gewin wat de NAM oplevert stelt.

En zo een regering komt er niet, niet zolang de meerderheid van de mensen zich laat verdelen door de politiek, niet zolang er een grote groep is die hun eigen geldelijke gewin boven het welzijn van dit land stelt en vooral niet zolang er een grote groep is die ontevreden is maar overtuigd dat het toch geen nut heeft om te stemmen omdat ze te vaak gezien hebben hoe een coalitie gevormd word zo dat de winnaar van de verkiezingen er buiten gehouden kan worden en de bestaande partijen de macht kunnen behouden.

Wat er wel komt op den duur zijn die 'pitchforks' waar Nick Hanauer al voor waarschuwt in zijn Ted talk 'Beware fellow plutocrats, the pitchforks are coming', want als de politiek geen vertrouwen terug wint dan word een steeds grotere groep mensen ontevreden en dat gaat zich uiten vroeger of later.

In mijn mening is de enige oplossing ons politieke systeem hervormen. Misschien kan het idee van liquid democracy van de PiratenPartij hier nuttig in zijn. Een goed begin volgens mij zou in ieder geval zijn om de partijen die de meeste stemmen hebben gekregen een coalitie te laten vormen i.p.v. dat de grote winnaar bepaald met welke partijen ze zullen gaan regeren. Op die manier heb je een veel eerlijkere vertegenwoordiging van wat de burgers willen en voor gestemd hebben.
En die eerste stap moet beginnen met dat dit huidige zooitje wat zich een kabinet noemt en er alleen maar op uit is om aan de macht te blijven, opstapt en er nieuwe verkiezingen komen.

Al met al zie ik het somber in voor onze maatschappij als er op korte termijn niets veranderd. Voor mijn gevoel stevenen we af op grootschalige rellen zoals plaatsvonden bij de Arabische lente tenzij onze 'leiders' eens een keer gaan luisteren naar hun kiezers i.p.v. naar hun portemonnee.
Privé zie ik het gelukkig wat minder somber in want ik weet dat als ik weer een keer echt verliefd word dat dan dat vertrouwen vanzelf weer zal komen.

Update 13-05-2015: Gisteravond kwam ik een interresant artikel tegen over hoe gebrek aan vertrouwen (en gebrek aan eerlijkheid) schadelijk is voor onze economie en hoe onze economie aan de ene kant op vertrouwen gebaseerd is en aan de andere kant juist wantrouwen in de hand werkt door gebrek aan eerlijkheid bij de verkopers van b.v. verzekeringen, hypotheken en leningen. Het artikel: Aanval op intermenselijk vertrouwen ondermijnt de economie.

Deel 2: Loyaliteit
Deel 3: Werkgelegenheid
Deel 4: Is de oplossing hervormen?

Onderstaande heb ik op Facebook gepost, hopelijk heeft het ook nut:

En nu wil ik toch eigenlijk eens zelf een oproep plaatsen waarvan ik hoop dat veel mensen het met mij eens zijn en deze zullen delen op FB en andere media.

Beste mensen en bedrijven,

Ooit, toen ik in de jaren 90 kranten bezorger was, werden de JA/NEE en NEE/NEE stickers ingevoerd. Deze waren bedoeld om minder oud papier te genereren en zodat mensen minder ongewenste reclame zouden krijgen.
Om het mogelijk te maken dat er bepaalde informatie, zoals informatie van de gemeente, toch bij mensen terecht kwam werd er toegestaan dat post gericht aan de bewoners van het pand of het adres wel door de brievenbus mocht ondanks een JA/NEE of NEE/NEE sticker.

Geschreven door: Nicolette Marié
Origineel gepost op: http://www.aardbevingen-groningen.nl

Columnist Peter de Waard van de Volkskrant stelde onlangs dat Henk Kamp de laatste is die schuldig is aan de industriële ramp die zich op dit moment in de provincie Groningen voltrekt. Hij heeft gelijk, in zoverre dat deze minister niet debet is aan het ontstaan van de ramp. Maar wat Kamp, als vooruitgeschoven post van het kabinet Rutte-II wél verweten kan worden, is dat hij bij de bestrijding van de ramp contraproductief en traumatiserend handelt.

De minister rijgt niet alleen een snoer van onderzoeken aan elkaar waarmee de afstand van hier tot Den Haag ruimschoots kan worden overbrugd, hij kleineert inwoners ook door ze, in samenspraak met de NAM (Shell en ExxonMobil) worsten voor te houden die hen op geen enkele wijze effectief helpen hun levens van het slot te halen. Zonder gedegen voorlichting en raadpleging van de bevolking presenteerde hij begin 2014 een pakket van maatregelen onder de hoopgevende titel “Herstel van vertrouwen - Vertrouwen op herstel”. Ik loop ze even met u door:

1) Vergroting van de veiligheid en preventief versterken van huizen en gebouwen

Heel Nederland weet inmiddels dat er een relatie is tussen gaswinning enerzijds en bodemdaling en bevingen anderzijds. Hoewel Kamp nog geen minister was toen de hevige beving bij Huizinge zich voordeed in augustus 2012, is hij wél verantwoordelijk voor de ongehoord hoge gasproductie sindsdien. Hij kan zich er zelfs niet toe zetten om de gaswinning terug te brengen tot het niveau van de leveringszekerheid.

Voor preventief versterken is het in de meeste gevallen te laat. Ook met een stalen constructie zullen onze huizen bij een zware beving total loss zijn. Toch houdt Kamp vol dat er dit jaar 3000 woningen worden versterkt. Gebeurt dat conform de voorgestelde praktijkrichtlijn voor bevingsbestendig bouwen, dan creëert de minister rechtsongelijkheid. Want voor bestaande woningen wordt uitgegaan van een risico van 1:10.000, terwijl voor nieuwbouw een risico van 1:100.000 zal gelden.

2) Verbetering van de schadeafhandeling en waardevermeerdering

Kamp volgt alleen adviezen op die hem goed uitkomen. Als het Staatstoezicht op de Mijnen zegt dat er snel minder gas moet worden gepompt, negeert hij hen, maar de Dialoogtafel die de commissie Meijer adviseerde, heeft hij direct ingesteld. Goedbetaalde functionarissen van Shell, ExxonMobil en het ministerie van Economische Zaken praten onder begeleiding van ingehuurde gespreksleiders met onbezoldigde vrijwilligers die spreken namens een kleine achterban. Ze hebben het vaak over de schadeafhandeling, die wemelt van de willekeur. Omgekeerde bewijslast zou ons veel gedoe besparen, maar dat wijst de minister af.

Voor schrijnende gevallen heeft Kamp een aparte commissie ingesteld, die zó bureaucratisch is dat je er helemaal doorheen zit tegen de tijd dat je eindelijk ‘schrijnend’ mag heten. De hulp die vervolgens geboden wordt, is beneden alle peil. De commissie verwijst bij voorkeur naar voorliggende voorzieningen, zoals de voedselbank en de sociale dienst. In hun jaarverslag omschrijven ze dat als “op eigen kracht verder”.

Tot slot de waardevermeerderingsregeling. Dat is een lachertje, als je bedenkt dat onze huizen met iedere beving minder waard worden.

3) Verbetering van de leefbaarheid

Shell en ExxonMobil vernielen tot ver buiten het officiële bevingsgebied woningen, en maken mensen ziek met het laagfrequente geluid van hun productie- en opslaglocaties. Dat is schade die niet vergoed of erkend wordt. Daar waar schade wel erkend wordt, is het vigerende beleid: na iedere beving wat geld voor parkjes, speeltuinen en dorpsfeestjes. Alles om de inwoners te paaien. Van Kamp krijgen we ook nog eens supersnel internet - net als de rest van Nederland. Navrant is dat wij het vooral zullen gebruiken om elkaar bijna in real time op de hoogte te houden van de laatste omkooppraktijken.

4) Verbetering van het economische perspectief

Kamp stimuleert werkgelegenheid in de bouw-, chemie- en energiesectoren. De eerste leeft op het eeuwigdurende schadeherstel, de tweede is bij lange na niet bevingsbestendig, en de derde stoelt op gas, kolencentrales en windmolens. De Groningse gasvoorraad is eindig, en de winning ervan schadelijk. De kolencentrale in de Eemshaven draait zonder adequaat getoetste milieuvergunning. En niemand lijkt in te zien dat ook windmolens door bevingen en bodemdaling zullen verzakken, met alle gevolgen van dien.

Veelzeggend is dat minister Kamp het rapport van de Onderzoeksraad voor de Veiligheid een ‘gedegen en helder rapport’ noemt. Toch gaat hij op de ingeslagen weg voort, terwijl geen van de maatregelen zoals hierboven geschetst de veiligheid in Groningen significant verhoogt.

Mijn conclusie: Henk Kamp mag dan niet schuldig zijn aan het ontstaan van deze ramp, hij verzuimt wel om de ramp kordaat te bestrijden en is derhalve schuldig aan het nodeloos lijden van gedupeerden.

Geschreven door Bart:

Conference Bart

Normaal zou ik dit jaar een herhaling, even zo’n leuk overzicht van het jaar doen hé, maar ja dat is dit jaar niet nodig.
Dat scheelt natuurlijk leuk tijd, en dan kunnen we het nu eens over nieuwe dingen hebben.
De kaartjes waren ook wat goedkoper, omdat het nu wat sneller kan en we wat meer besparingen konden doen op de show.

Die herhaling van het afgelopen jaar, dat hoeft natuurlijk niet meer, omdat oude van dagen, die mensen die wat vergeetachtig zijn, niet meer kunnen komen. Die zijn nu weer in de maatschappij, hebben minder geld en krijgen geen hulp of vervoer meer. Dus dat scheelt weer lekker hé !

Ook hoeven we niet meer op te letten voor rolstoelers, of andere mensen met een handicap, want ja ook daar gaan we minder aan besteden. Die moeten eerst maar eens aan het werk. Net als die ouderen die nog wel mee kunnen, want het pensioen is opgeschoven. Dat is handig want dan kunnen er nog minder jongeren aan het werk, kunnen niet op zichzelf gaan wonen dus blijft de huizenmarkt nog lekker op slot.

Nou zit er wel toekomst in Nederland, want Nederland word een waterland. Na wat oefenen met het Blauwe meer in Groningen, vind het rijk nu dat we toch maar door moeten gaan met het pompen van gas daar. Dit is voor de werkgelegenheid super goed. Kijk, want straks als het gas op is, heb je naast de Blauwe stad, alleen nog maar 1 andere stad in het Noorden en dat is Groningen.
Netjes met een groot meer er omheen. Nou word het daar prachtig surfen zeg, en roeien mag je er ook naar hartenlust.
Daar hebben we natuurlijk die jongeren voor nodig, om als kustwachter te gaan werkten, en als instructeur zwemmen, want ja dat moet je dan wel kunnen daar hé.

Nou is dat natuurlijk niet alleen nodig in Groningen, nee ook de polders gaan straks wat natter worden omdat de dijken nu al op het niveau zijn van 2004. En ja, als je een hoop gas stookt dan kan je natuurlijk wel bedenken wat de zeespiegel gaat doen. Dus de Rottemeren zijn straks ook enorm vergroot, en word Nederland dus steeds meer toeristisch. Kijk, en daar hebben we dan mooi die jongeren voor hé !

De boeren gaan er ook uit, want ja die kunnen natuurlijk beter in Polen gaan boeren, tenzij ze hier rijst willen gaan verbouwen. Maar ja dat is niet zo’n probleem, want het succes van Boer zoekt vrouw valt ook wat tegen. Dus daar kan je niet teveel nieuwe Nederlandertjes van verwachten.

Die boeren hé die boeren, die gaan straks toch mooi genieten, want die gaan met zijn allen emigreren. Naar Polen, Spanje of wellicht wel naar Kroatië. En dan in de zomer naar Nederland, om daar lekker te gaan zwemmen !
Dus ik zou zeggen, emigreren maar !