Persoonlijke Blogs

Ik heb al bijna 2 jaar geen persoonlijke blog meer geschreven, eerlijk gezegd kan ik er weinig tijd en energie voor vrijmaken, onder andere door wat ik hieronder ga schrijven over mijn kaak.

Ongeveer 3 jaar geleden is er bij mij rechtsonder operatief een verstandskies verwijderd, dit heeft toen een fixe ontsteking opgeleverd waar ik een dubbele antibiotica kuur voor nodig had. In diezelfde tijd bleek dat ik dezelfde aandoening als mijn moeder ooit had in mijn onderkaak aanwezig was, namelijk dat het kaakbot verzwakt raakte. Dit is deels erfelijk bepaald maar heeft ook te maken met b.v, samenstelling van het speeksel en hoe ik in het verleden mijn gebit verzorgde, dit deed ik namelijk niet heel goed.

Uiteindelijk moesten er een aantal kiezen getrokken worden waardoor ik onderin aan beide kanten een zogenaamde korte kauwboog over had. Hierna bleef ik met regelmaat last houden zowel van de kies zelf als er omheen rechts achter onderin, aan deze kies zou een brug vastgemaakt worden was het plan maar omdat er steeds terugkerende issues mee waren is dat er nooit van gekomen. De tandarts praktijk zei dat ze niets konden vinden tot ik vlak voor de kerst ziek werd en weer ook erg last kreeg daar, ik ben dit keer compleet ziek met spoed er heen gegaan zodat ze het konden zien als ik er echt pijn aan had.

Dit keer zagen ze dus wel dat er wat mis was en kreeg ik antibiotica, dit hielp enigszins maar de pijn ging niet weg, het gevolg was een lang traject bij het ziekenhuis inclusief een botscan waarbij ik met radioactief materiaal ingespoten werd van te voren. Helaas leverde het allemaal niets op en was de conclusie dat het aan mijn spieren moest liggen. Ik werd naar een speciale fysiotherapeut voor de kaak toegestuurd.

De fysio hielp wel iets want ik bleek inderdaad doordat ik achterin kiezen miste mijn voortanden wat hard op elkaar te klemmen maar ook dit bracht geen oplossing dus ging ik weer terug naar het ziekenhuis. Inmiddels was het juni en liep ik al 6 maanden met constante pijn in mijn kaak rond. Dit keer vertelde ze me in het ziekenhuis dat ze toch op de eerste foto rondom de wortelpuntjes nog wat ontstekingsweefsel hadden gezien, normaal hebben mensen daar geen last van maar ik behoor kennelijk bij de kleine groep mensen die daar wel pijn van heeft. Eerlijk gezegd had ik gewild dat ze me dit eerder verteld hadden.

Ze boden mij een wortelpuntbehandeling of apexresectie aan, hierbij zouden ze van de zijkant mijn kaak openmaken en dan de wortelpunten weghalen, kans op succes ongeveer tachtig procent, hersteltijd ongeveer 6 maanden en dan kon ik de kies, die dus al een wortelkanaalbehandeling had gehad en dood was, mogelijk nog drie tot vijf jaar behouden. Ik heb aangegeven dat ik dit eerst wou overleggen met mijn tandarts en dat ik eigenlijk wel dacht dat die kies er dan beter gewoon uitgehaald kon worden in deze situatie.

Mijn tandarts snapte waarom ik dat dacht dus afgelopen maandag is de kies inderdaad getrokken, momenteel erg veel pijn maar hopelijk gaat het nu de goede kant op. In oktober gaan we beginnen met kunstkiezen, 3 aan de ene kant en 2 aan de andere kant zodat ik weer gewoon een normaal gebit heb.

We weten allemaal, Covid is een zeer vervelende ziekte. De afgelopen jaren heb ik het gelukkig weten te ontlopen, ongeveer 4 weken geleden kwam daar opeens verandering in. We zouden met de familie naar de verjaardag van mijn oudste neefje, de jongen was recent 20 geworden en aangezien ik de meeste van zijn verjaardagen gemist heb de afgelopen 20 jaar wou ik er graag bij zijn.

Ik werd 's ochtends gebeld door mijn vader dat hij er niet bij ging zijn, hij kwam net terug van een cruise en had daar Covid opgelopen helaas. Aangezien mijn vader niet meer de jongste is maakte ik mij best zorgen om hem, achteraf gezien was dit niet nodig, bij hem was het een heel mild verloop. Zelf ben ik wel naar de verjaardag gegaan, dit was op zaterdag.

Ziek

Maandag avond kreeg  ik een kriebel in mijn keel en heb ik merendeel van de nacht wakker gelegen te hoesten, dinsdag ochtend heb ik mij ziek gemeld op mijn werk en heb ik een test gedaan, deze was negatief. Ik voelde me ook niet heel slecht, voornamelijk last van mijn keel en hoesten. In de loop van de dag kreeg ik ook hoofdpijn. Gelukkig wou Nakisha wel wat boodschappen bij mij afleveren zodat ik me daar geen zorgen over hoefde te maken.

Woensdag ochtend werd ik wakker met enorme hoofdpijn, keelpijn, verstopte neus en in general een zwaar gevoel van ellendig zijn. Weer een test gedaan, binnen 3 minuten was deze positief. Ik hoorde die dag dat mijn broer zijn vrouw ook positief getest was, de dag er na hij en zijn kinderen ook. Ook voor hun verliep het verder gelukkig erg mild. Op deze dag hoorde we ook dat onze oom ziek was, later werd bevestigd dat het om Covid ging, hij was niet bij de verjaardag en niet met ons in contact geweest want hij woont in Rotterdam.

Zelf heb ik me zelden zo ellendig gevoeld, zelfs niet toen ik als puber met spoed naar het ziekenhuis moest omdat ik een zware longontsteking had. Dagen lang zulke erge hoofdpijn dat ik niet eens kon lezen of serie kijken, eigenlijk kon ik alleen slapen. Ik heb geleefd op thee met honing en pap met honing. In het weekeinde werd de hoofdpijn eindelijk dragelijk maar was ik nog steeds heel erg ziek.

Die zondag hoorde dat het erg slecht ging met mijn oom, hij had al 2 dagen niet gegeten en nauwelijks gedronken. Mijn tante begon ook keelpijn te krijgen. De volgende dag bleek zij inderdaad ook Covid te hebben. Ik zelf was nog steeds ellendig maar kon in ieder geval weer wat beter voor mezelf zorgen omdat niet meer elke beweging voelde alsof er een complete fabriek in mijn hoofd stond te schudden.

Uitvaart

In de nacht van maandag op dinsdag stond ik rond 3:20 op om naar de wc te gaan en toevallig kwam precies toen het bericht van mijn tante dat mijn oom die nacht was overleden aan Covid. Een reanimatie poging mocht niet meer baten. Dit was natuurlijk verschrikkelijk nieuws, vooral voor mijn tante. De dagen daarop moest er een uitvaart geregeld worden terwijl zij steeds zieker werd.

De dinsdag een week later was de uitvaart, inmiddels was mijn tante opgenomen in het ziekenhuis met Covid en dubbele longontsteking, hierdoor heeft zij de uitvaart van haar man moeten missen wat natuurlijk verschrikkelijk is. Zelf was ik gelukkig weer beter en kon ik er heen alleen was ik nog steeds de hele tijd erg moe, nu nog trouwens, gelukkig was chasalin zo aardig om met mij mee te gaan zodat we om de beurt konden rijden en kon ik daardoor er wel bij zijn, ik ben chasalin hier echt immens dankbaar voor. De uitvaart was in kleine kring. Het was een mooie dienst verder maar het was wel zwaar om afscheid te nemen, ik was altijd heel erg dol op deze oom.

Herinneringen

Jaren lang ging ik altijd met deze oom naar het Caribische midzomer carnaval in Rotterdam, ik heb hier echt verschrikkelijk leuke herinneringen aan. Ook gingen we vaak samen naar de film, of gewoon door Rotterdam heen struinen. Ook dierentuin Blijdorp werd heel vaak bezocht aangezien die zowat om de hoek lag.

Toen ik als puber interesse kreeg in muziek instrumenten kreeg ik van hem zijn oude gitaar. Een gitaar die later nog gejat is, na een jaar blauw geverfd weer terug kwam omdat de dief spijt had gekregen en uiteindelijk werd de gitaar door mijn moeder zo neergezet dat hij viel en in 2 stukken lag. Ik heb lol gehad met die gitaar en peentjes gezweet dat mijn oom er achter zou komen dat ik hem had laten jatten.

Toen ik mijn liefde voor racefietsen duidelijk had gemaakt en vertelde dat ik een oude racefiets had opgeknapt kreeg ik van hem een prachtige racefiets die ik nog steeds heb. Ik heb minstens 15 jaar alles op die racefiets gedaan, naar mijn werk, naar feestjes, zodra ik verder moest dan de winkel dan deed ik het op die mooie Peugeot racefiets. Inmiddels heb ik een andere fiets moeten kopen uit noodzaak maar de Peugeot gaat niet weg, het is heerlijke fiets. Ik ben nog steeds op zoek naar nieuwe tandwielen voor dit model en ga hem dan zeker weer opknappen.

Ook als mijn oom en tante naar Drouwen kwamen ging ik vaak wandelen met mijn oom, hij kon dan uren lang foto's maken, wat ik als kind soms best lastig vond want zoveel geduld had ik niet. Maar toen ik wat ouder werd begon ik steeds meer begrip te krijgen voor de kunst van het fotograferen en dat het soms lastig was om iets goed op de foto te krijgen.

Ik kan uren doorgaan over de leuke en grappige momenten met mijn oom en ook over de momenten dat hij heerlijk aan het mopperen was, want dat kon hij. Sommige mensen vonden dat vervelen, ik vond het vaak alleen maar grappig.

Afscheid

In het kort, oom Pleun, ik mis je, ik zal je blijven missen en ik vind het echt heel erg jammer dat je er niet meer bent. Ik hoop dat het je goed gaat in het hiernamaals en dat je daar een lekker biertje kunt drinken en wie weet zien we elkaar in een volgend leven weer. Helaas is dit voor nu het afscheid.

Na het overlijden van Muis werd het na een tijdje natuurlijk tijd voor een nieuwe kat.

Helaas ging dit niet zo soepel als ik graag wou, ik had bedacht dat ik beter geen kittens kon nemen i.v.m. mijn werk en dat ik dus op zoek moest naar liefst twee volwassen poezen of katten die goed met elkaar konden, niet mensenschuw waren en met Kyuubi overweg moesten kunnen.

Ik ben dus gaan kijken wat het lokale asiel te bieden had. In het verleden heb ik hier al meerdere katten vandaan gehaald en was dit nooit een probleem, echter sinds Covid moet je een aanvraag voor een kennismaking doen, hierbij worden er veel vragen gesteld en gezegd dat als je geen antwoord krijgt je niet uitgeloot bent. Nou weet ik dat dit asiel constant op Facebook oproepen doet over dat ze zoveel lang zittende katten hebben en dat er te weinig mensen willen adopteren dus ik maakte mij hier geen zorgen over en heb hun formulier naar waarheid ingevuld. Ik kreeg geen antwoord.

Na wat spitten bij posts op Facebook en mijn formulier er naast houden zag ik dat dit hoogstwaarschijnlijk kwam omdat ik 4 dagen per week werk en de katten dan te veel alleen zouden zijn. Dit is nooit een probleem geweest voor mijn voorgaande katten, vooral omdat ik speciaal daarom er altijd twee had zodat ze gezelschap aan elkaar hadden. Ik las bij een van de posts van het asiel ook een vrouw die ook niet uitgeloot was en vragen was gaan stellen, zij kon geen kat nemen omdat ze geen auto had om de kat naar de dierenarts te brengen. De vrouw in kwestie vertelde dat ze tegenover het Dierenziekenhuis Groningen woonde wat 24/7 open was en ook nog lid was van de dierenambulance mocht er een noodgeval zijn. Het asiel vond echter dat een rijbewijs en auto noodzakelijk was.

Ik vind dit heel jammer want ik had expres gereageerd op katten die al heel lang in het asiel zaten omdat die toch ook een huisje verdienen.

Dus ik ben daarna verder gaan zoeken, bij andere asiels, op Marktplaats, etc. Na wat missers en ook wel wat nare reacties op Marktplaats vond ik een advertentie van twee broertjes, dit waren praktisch nog wel kittens en ondanks mijn gedachte dat ik geen kittens wou ben ik toch gaan kijken. Hierbij hoorde ik dat aanbieder ze al 2 keer eerder op Marktplaats had gezet maar er toen geen goed gevoel bij had en ze er weer af had gehaald en dat bij poging 3 ik de eerste was die mocht komen kijken naar Otis en Ted zoals ze toen nog heette.

Ik was meteen verkocht, ze waren zo schattig. Dus ik heb ze direct meegenomen. Ik heb wel andere namen verzonnen, ze heten nu Loki (zwart-wit) en Fenrir (grijs-wit). Na 3 dagen waren ze hier redelijk gewend en nu komen ze me elke ochtend enthousiast begroeten waarbij Loki ook zeer vocaal is, hij geeft hele schattige, hoge mieuwtjes.

Eerlijkheidshalve moet ik ook vertellen dat het een stel donderstenen zijn, ik ben al 2 plantenpotten armer, mijn luxaflex gaan het ook niet lang overleven heb ik zo een vermoeden en de grote krabpaal die ik had is in 2 stukken gegaan, wat ik knap vind dat dat is Muis en Noobie nooit gelukt. Hij was al omgegaan, er kwam opeens een krabpaal op me af toen ik lekker ontspannen na een bad op de bank zat, weg ontspanning. Dus de volgende dag heb ik hem helemaal uit elkaar gehaald, weer helemaal in elkaar gezet en alles verstevigd waar dat kon. Ik zei vol trots, die houd het wel weer een half jaar. De dag daarop kwam ik de woonkamer in en lag hij in twee stukken. Ik lag helemaal in een deuk.

Zoals een oude vriendin van me al zei toen ze de namen hoorde: Norse mythology came to destroy your home?
Well, yes it did, it sure did. Maar ze zijn oh zo schattig, ik zou niet meer zonder ze willen.

Ze zijn op 19 mei geboren en op 5 september bij mij gekomen, ze zijn inmiddels al gechipt en binnenkort mogen ze gecastreerd worden, daarna mogen ze voorzichtig naar buiten, ik denk dat ze daarna ook wat minder sloperig zullen worden maar we zullen zien, hopelijk kan ik tegen die tijd weer planten in de vensterbank zetten.

Voorlopig heb ik in iede rgeval een levendig huishouden en 2 mooie katertjes waar ik hopelijk nog heel lang van kan genieten.

Vandaag, of eigenlijk gisteren inmiddels, was Muis een beetje lusteloos toen ik thuis kwam. Na mijn werk viel ik in slaap op de bank en toen ik een uurtje later wakker werd lag ze naast mij op de grond. Na een paar aaitjes ben ik wat eten gaan maken en toen ik dat op had viel me op dat ze nog steeds op dezelfde plek lag en begon ik me zorgen te maken.

Eerst probeerde ik haar te lokken met wat snoepjes maar daar reageerde ze helemaal niet op. Ik heb haar voorzichtig opgetild en op mijn schoot gelegd, dit resulteerde in een hoop geblaas. Op zich is dit eerder gebeurd als ze een slechte dag had met haar artrose dus ik maakte me niet direct heel druk maar het viel wel op dat ze niet bleef staan op mijn schoot en ook niet bewoog maar zich gewoon liet hangen zoals ik haar neerlegde. Dit vergrootte mijn zorgen natuurlijk.

Om toch te kijken hoe ze was heb ik haar een snoepje onder haar neus gehouden, normaal zou ze die direct opgegeten hebben maar nu draaide ze haar kopje weg. Na enkele minuten zo gelegen te hebben terwijl ik haar voorzichtig aaide kwam ze van mijn schoot af en stortte in op de plaats naast mij, hier lag ze amechtig te hijgen en ook te kwijlen.

Dit was voor mij aanleiding om direct de dierenarts te bellen. Helaas zat mijn vaste dierenarts net midden in een spoed operatie dus ben ik verder gaan bellen en bij van Stad tot Wad terecht gekomen waar ik gelukkig direct terecht kon. Terwijl ik aan de telefoon was ging Muis zonder van haar plek te komen ook nog poepen dus wist ik zeker dat het echt niet goed zat. Gelukkig zit van Stad tot Wad niet ver weg dus heb ik met bloedspoed Muis hierheen gebracht.

Hier hebben ze na een kort onderzoek Muis in een zuurstof kooi gezet zodat ze eerst van haar benauwdheid af kon komen en haar hartslag weer rustig kon worden. Hierna zouden ze een echo van haar buik maken en een bloedonderzoek doen. Het zou zeker een uur of langer duren  voor ze stabiel genoeg zou zijn om dit aan te kunnen dus heb ik haar daar met pijn in mijn hart moeten achterlaten met de afspraak dat ze mij zouden bellen zodra ze meer wisten.

Om twintig voor elf kwam het telefoontje, de echo was niets op te zien maar haar bloedbeeld was echt helemaal mis, de rode bloedlichaampjes hoeveelheid was elf procent waar het boven de dertig hoort te zijn. Dit verklaart meteen waarom ze zo lag te hijgen, ze kreeg gewoon geen zuurstof meer naar haar organen. Een bloedtransfusie zou haar nog een tijdje in leven kunnen houden met de kans dat er dan nader onderzoek gedaan kon worden maar helaas had geen van de dierenartsen in de regio bloed op voorraad en zou ik hiervoor naar Utrecht of Arnhem moeten alleen kon dit niet omdat Muis niet stabiel genoeg was om zo een rit te overleven. Daarnaast was het zeer de vraag of ze iets zouden kunnen vinden en zo ja of het viel te behandelen.

De dierenarts wou het eigenlijk niet zeggen maar dit was dus helaas een hopeloze situatie. Ik heb er dus voor gekozen om haar niet te laten lijden en ben samen met Diane (ja we zijn nog steeds goede vrienden) afscheid gaan nemen. Dit was een zeer verdrietig moment, Muis heeft zich letterlijk in onze armen genesteld en zich laten aaien. Ze heeft nog een tijdje zachtjes zitten spinnen en toen na een tijdje het narcose middel er in ging was ze ook direct onder zeil, het was duidelijk dat ze op was. We hebben haar nog een tijd staan knuffelen en daarna is de tweede spuit toegediend.

Ik heb gevraagd of ze haar naar het crematorium in Stadskanaal willen brengen i.p.v. hun standaard crematorium in Smilde aangezien Noobie hier ook uitgestrooid is en ik het fijn vind als ze weer samen zijn. Dit gaan ze gelukkig voor mij regelen.

Prinses Muizemiep van KrijsPoes tot SchoneBak, Freule van de Snor en de Snuif, Barones van WasPoets

Is helaas van ons heengegaan, het moest zo wezen. Ik hield echt heel veel van haar en zal haar heel erg missen. Ze is bijna 15 jaar oud geworden, wat een respectabele leeftijd is voor een kruising met Maine Coon, ze was sinds 2013 bij mij. De foto's bij dit blog zijn van de afgelopen week, helaas niet met de beste. kwaliteit aangezien ik ze mezelf toe moest sturen via Telegram. Mogelijk vervang ik ze later nog.

Zoals ik in mijn laatste blog schreef heb ik sinds een maand een nieuwe baan. Hiermee zijn er een hoop dingen veranderd voor mij,

Beweging

De grootste verandering is denk ik  wel de beweging die ik krijg. Ik heb effectief 6 jaar stil gezeten, altijd met de auto naar het werk en op het werk de hele tijd op dezelfde plek zitten. Dit heeft er natuurlijk toe geleid dat ik nu een conditie van niets heb.

Bij mijn nieuwe baan loop ik veel, dat had ik niet verwacht maar ik loop echt veel voor een kantoor baan, ik ben van ongeveer tweeduizend stappen per dag naar bijna tienduizend stappen gegaan. Dit is goed voor me, soms wel zwaar omdat ik weer conditie moet opbouwen, maar erg goed voor me.
Omdat ik bij mijn nieuwe baan net te dicht bij woon krijg ik geen parkeer toegang op mijn RUG pas. Als ik dus met de auto wil komen dan kost mij dit 6 euro parkeer kosten per dag, dit is niet onoverkomelijk maar dit nodigt wel uit tot met de fiets komen. Natuurlijk moedigen de huidige brandstof prijzen ook ernstig aan om met de fiets te komen.

Fiets

Eerst probeerde ik mijn oude racefiets op te knappen maar helaas zijn de onderdelen hiervoor nauwelijks meer te krijgen, deze fiets is dan ook al bijna dertig jaar oud. Dit gaat me wel aan het hart want ik was dol op deze fiets. Daarna heb ik mijn mountainbike gebruikt maar dit bleek eerst al stukken zwaarder te zijn vanwege de hele brede banden en daarnaast bleek deze ook problemen te hebben, namelijk dat de ketting er steeds af ging, soms wel drie keer op weg naar mijn werk en dan de terugweg nog drie keer.

Na een tijdje doormodderen was ik dit zat en heb ik voor het eerst echt veel geld aan een nieuwe fiets uitgegeven. Dit is een zogeheten gravelbike, een soort van kruising tussen een racefiets en een mountainbike. Deze fiets heeft 16 versnellingen, ingebouwde dynamo, schijfremmen en wat bredere banden dan een racefiets. En hij fiets echt heerlijk!

Ik merkte na enkele dagen fietsen wel dat mijn spieren dit echt niet leuk vonden de combinatie van opeens veel meer lopen en ook nog eens fietsen dus ik probeer nu om de dag te fietsen afhankelijk van hoeveel last ik van mijn beenspieren heb. Dit zal ongetwijfeld nog een tijdje nodig hebben met opbouwen maar ik kom er vanzelf.

Sneeuw

Helaas zijn er dan ook nog van die dagen dat je echt niet wilt fietsen omdat er opeens sneeuw ligt! Eind maart en begin april begon het opeens te sneeuwen dus ben ik mooi met de auto gegaan. Die dag hadden wij als computergroep van Sterrenkunde ook nog een afspraak een einde verderop op de Zernike campus, dit was echt een groot feest om daarheen te lopen, lekker glibberen op sommige punten.

Na de afspraak kwamen we weer terug bij ons eigen gebouw en kwamen we daar een collega tegen, zij keek ons aan en vroeg spontaan of we een sneeuwman waren gaan maken, we waren alle drie helemaal wit van de sneeuw. We hebben wel een hoop lol gehad.

Iemand had trouwens wel echt een schattige mini sneeuwman gemaakt op de picknicktafel bij de ingang van ons gebouw.

Kantoor

Wat ook nogal een verandering is bij de RUG is dat ik een eigen kantoor heb. Er lopen wel vaak mensen binnen omdat ik ook het uitleen punt van hardware ben en het meest centraal zit van de computer groep maar het heeft echt wel iets om een privé kantoor te hebben.

Dit kantoor heeft meteen ook een tweede werkplek om computers op te testen en is daardoor ook de meest gebruikte plek voor de computergroep om te overleggen, iets wat we trouwens ook vaak in de kantine of de koffiehoek doen. Bij die laatste locatie is het dan wel vaak zo dat collega's die niet van de computergroep zijn opeens mee gaan doen met onze besprekingen wat erg gezellig is.

Foodcourt

Ons gebouw grenst ook aan de commerciële foodcourt, hier komt mijn broer af en toe lunchen met zijn vriendin, dus ik heb daar ook eens met hun mee geluncht, dit was erg gezellig. Ik wil daar nog wel eens vaker gaan lunchen, ik ben bijvoorbeeld best benieuwd naar Broodje Ben, het nadeel daarvan is dat daar altijd erg lange wachtrijen staan. Ik heb ook al een tent gespot waar ze joekels van hamburgers verkopen, dat zag er erg lekker uit maar dat vind ik dan meer iets voor avondeten, dus misschien ga ik dat er ook nog wel een keer doen.

Alles bij elkaar voel ik me erg thuis bij de RUG en vind ik de sfeer binnen de computergroep en het Kapteyn instituut (Astronomie) echt heel fijn. Ik ben erg blij met mijn overstap en hoop hier nog lang te blijven werken.