Verhalen

De deurbel gaat.

Verbaasd kijkt hij op en vraag zich af wie dat kan zijn. Hij laat de afwas die hij aan het doen was liggen en droogt zijn handen af waarna hij naar de voordeur toe loopt.
Als hij opendoet ziet hij haar tot zijn verbazing staan. Hij had niet gedacht dat ze ooit nog echt terug zou komen.

Ze kijkt hem aarzelend aan en vraagt of ze wel welkom is. Hij antwoordt: "Lieverd, ik weet dat je toegang tot mijn elektronische dagboek hebt en dat ook nog steeds dagelijks bekijkt, heb je de hints in mijn schijven niet opgepikt? Natuurlijk ben je welkom."
"Ja, maar ik wist niet wat ik moest denken want je deed bij het laatste contact behoorlijk boos."
"Dat klopt maar ik heb nog steeds een plek in mijn hart voor jou en dat zal er ook altijd wel blijven denk ik."

Als ze binnenkomt en ze elkaar omhelzen schrikt hij opeens wakker. Enigszins bedroefd denkt hij: "Zie je wel, ik wist dat het te mooi was om waar te zijn."
Hij besluit maar op te staan want slapen lukt nu toch niet meer. Het is een grijze december morgen en hij ziet het alweer gebeuren dat dit een erg deprimerende dag zal worden vol met vervelende herinneringen na zo een droom. Hij begint zich lusteloos aan te kleden.

En dan gaat de deurbel...

Inspired by the threat 'Humanity, Fuck Yeah!' on Imgur.

"So you want to know about humans and their history?" X'larr said to the young soldier. The soldier looked perplexed and said: "No ambassador, I meant to ask you to explain the extinction of so many old races. Five different races which each conquered big parts of the known galaxy became extinct in a very short time while at the top of their power." X'larr looked around and saw that most of the soldiers looked as perplex as the young one in front of him and some were even muttering amongst each other, no doubt thinking the old ambassador a bit slow of wit. He realized they would only know the humans as they had been the last 50 galactic years, a race which loved peace despite their tempers, a race which helped other races negotiated for peace and if that failed helped the wounded of all sides involved in a dispute. A race which was always the first to organize or volunteer for peace missions. They had never seen this race in anger.

X'larr's tendrils turned a dark blue, signifying his annoyance at their reactions, while he shook his head and said with a commanding voice: "That is the same, you want to know how these great warlike races became extinct? They decided they could take on the humans." Some soldiers cried out in defense of the humans, others were just shocked at the unexpected answer. "Let me explains." He said in a deep voice and started his tale.

First to discover the planet Terra or Earth were the Slayeaza, this was about 120 galactic years ago. You have probably seen the photos of the Slayeaza in history class during your basic training, they were a big race, one of the biggest which ever existed. They were not overly bright, but were very cunning when it came to stealing technology and adapting it to their service. Their first FTL drive they got from a ship which crashed on their planet, it gave their technological advance a jump start which they never had dreamed of. After centuries of warring and stealing technology they had established a vast empire which kept expanding. Then one of their scouts found Terra. The humans had just started colonizing their own solar system, they had some colonies on the big red planet in their system, mining operations on several other planets and a few space stations. They didn't have FTL yet but they were brilliant at using their resources efficiently, they had to, by most standards the Sol system and Terra are a very rough environment. Some of our scientists are still wondering how the humans ever managed to evolve on such a hostile world.

The Slayeaza scout called the fleet which arrived quickly and went on a rampage in the system. The humans had no defense, only small lasers to vent of asteroids. What the Slayeaza didn't know was that humans were very adapt at warfare, they evolved on a hostile world and were even hostile to each other. No other race has a word like Genocide of could even know what it means before the humans appeared in the galaxy. So in hardly 2 galactic days time, or 10 days on Terra, the first of the human freighters came bearing real weapons, clumsy things which worked with an explosive powder and fired metal projectiles. Of course the Slayeaza were not impressed by this and continued at their leisure to shoot the space stations to pieces and occasional obliterate a small fleet of vessels the humans sent to fight them. After another few days bigger ships came against the Slayeaza fleet, these still fired projectiles but these projectiles carried a payload, some just a simple explosive load which did damaged the Slayeaza ships but made no big difference. Then the humans fired some and there was a great explosion in the middle of the fleet, the ships in the center, even the big capital ships which were thought to be able to withstand even a direct hit from a solar flare just disintegrated. Ships around the center just stopped working, some lost containment in their engines and blew to pieces, most just drifted there without any life support.

The humans captured these ships, interrogated the crews and then sent most of them back in one of the ships, which they repaired for them, with the message "Don't come here again." Of course the Slayeaza war council didn't like this message at all and they called big parts of their fleet home. After several weeks their fleet was complete, lead by a big, brand new dreadnaught, the biggest they had ever build. Now you must remember, several weeks for us are several months for the humans. So when the Slayeaza arrived with their new fleet in the Sol system they were greeted by a very big fleet of small and vast vessels. This fleet immediately opened fire with their payload carrying weapons and in a matter of seconds the whole Slayeaza fleet was just gone, shot to pieces and totally obliterated.

The humans had seen what worked last time and in the short time since the first attack they had put all their differences aside, pulled all their resources and mass produced a fleet of small ships and payload carrying projectile weapons. None of us knew what they used as payload but it terrified the Slayeaza to no end. Of course most of the galaxy didn't know something was going on until a few months later when the Slayeaza suddenly sent out a transmission to every known race that they had encountered a species which was obliterating them and begging for help. Since the Slayeaza made no friends and only conquered other races no one saw fit to help them. Therefor we don't really know much about what happened. What we do know is that the humans had reverse engineered the Slayeaza FTL drives, figured out how to adapt it to their own ships and how to read the Slayeaza star charts and that they started building a fleet.

This race which was torn apart by religious views, political views or just plain bigotry got together in a very short period of time, overcame their differences and managed to successfully defend themselves against a technologically far advanced species. You have to respect that. We know that after the seconds attack they started building FTL capable ships, big ships, some even 5 or 6 miles in length. These ships were filled with small and medium attack vessels, with fighters and with landing vessels and troops. We know that they jumped to the first Slayeaza planet in reach of their new fleet and that in seconds they wiped the defense stations and ships in orbit with just a few of their shots. After this they used a pinpoint bombardment from orbit to take out all military installations on the planet. No one had ever done anything like that, you either conquered the planet by landing troops and fighting man to man or you just scorched it from orbit. But not humans, they took out all the military without hurting any of the civilians. After this they landed troops, but not on foot, in armored vehicles which flew, hoovered or even drove on wheels. The few soldiers of the Slayeaza which were left on the planet didn't know what to think of these vehicles. They tried to attack them like they would normal ground troops but the vehicles were too fast. If a Slayeaza was seen by one of the vehicles the vehicle itself shot a barrage of small projectiles which would explode on the Slayeaza body armor. One projectile would do no harm, but 50 in a few seconds would kill a Slayeaza just as easy as we would kill a fly.

Afer this invasion the planet went silent, no more communication was received except human communication which the Slayeaza couldn't understand. They assumed everyone was killed on the planet and, not wanting their planet in human hands, sent a fleet to scorch it. When the fleet arrived they again were greeted by a human fleet which again in seconds wiped their own fleet. This made the Slayeaza very afraid, they still didn't know what kind of weapons the humans used that could wipe a fleet so soon and they had never seen a race which fought on the ground like this. They didn't know what to do. One after the other their planets fell to the human fleet prompting them to send out the transmission I referred to earlier.

This prompted other races to at least see what was going on. Most races liked the fact that the Slayeaza got a taste of their own medicine but some also warned us. We had always been afraid of the Slayeaza and now there was a race which made them afraid. This was a scary thought indeed. When the Slayeaza were almost completely exterminated a group of the more intelligent races put together a diplomatic mission to get to know these humans and see what they were doing with the planets they conquered. This mission was received politely but also with a lot of distrust. The humans stated they wouldn't rest until the Slayeaza were exterminated. They didn't allow access to the conquered planets nor did they want any kind of peace treaty with other races. They simply told us we had to earn their trust. And while we were debating how we should show humanity that not all races were like the Slayeaza they conquered the last of the Slayeaza planets effectively ending their existence.

Again we sent a delegation to talk to the humans. This time the delegation was allowed to live on an old spacestation near Terra. The humans gave our delegation a set of rules and guidelines and allowed us to slowly get to know them, during this process the Chuckullus came to power in a small corner of the galaxy. This however is a tale for our session tomorrow.

X'larr bid the soldiers a good day and went back to his room on the academy thinking about what to tell exactly about the Chuckullus to the soldiers tomorrow.

Na het zware en bloederige verhaal van gisteren nu maar weer een wat vrolijker en romantischer verhaal

Na drie zware jaren is het dan nu eindelijk zover. We ploeteren samen door het land op weg naar de grote stad. Drie jaar lang zijn we gepest, uitgejouwd, beledigd en voor gek verklaard door onze dorpsgenoten. Door de mensen met wie we zijn opgegroeid. En dat alleen omdat we van elkaar houden en ik 15 jaar ouder ben dan zij. Mijn vrienden vragen mij de hele tijd wat ik met zo een kind moet terwijl haar vriendinnen haar voor gek verklaren en ondertussen de oudere mensen in het dorp over ons roddelen en ons met de nek aankijken, zelfs onze ouders.

Dus na drie jaar hebben we het besluit genomen, we gaan hier weg. We gaan naar de grote stad en zullen daar werk vinden. We zullen rustig samen kunnen zijn in onze liefde. We zullen van elkaar kunnen genieten. Zonder rotte eieren tegen de deur als de dorpsjeugd iemand zoekt om te plagen en zonder met de nek aangekeken te worden. We zullen ons eigen geluk maken en niemand zal ons tegenhouden.

Daarom lopen we hier nu, samen, hand in hand. Onze weinige bezittingen hebben we verkocht of dragen we op onze ruggen bij ons. Ik maak goede kansen op een baan in de stad en zal voor haar kunnen zorgen. Zij wil zelf werken als dienstmeisje in het grote kasteel zodat ze de adel van dichtbij kan zien. Dat is altijd haar droom geweest, van mij mag ze, ik wil niets anders dan haar gelukkig zien.

Het is bijna vier dagen lopen naar de stad maar gelukkig zijn er herbergen onderweg waar we kunnen slapen. We zijn niet rijk dus we zullen genoegen moeten nemen met een plek in de stallen. Maar het maakt niet uit, als we maar samen zijn. Zolang ik met haar samen ben kan ik alles trotseren. Zolang ik haar gelukkige glimlach zie en de twinkeling in haar ogen bestaat er voor mij geen groter geluk.

Verliefd kijk ik naar haar profiel terwijl we lopen en denk ik aan ons verleden en aan onze toekomst. Denk ik aan hoe we vorige week ondanks alle protesten van onze families getrouwd zijn en hoe onze 'vrienden' ons huwelijk verstoord hebben maar hoe het ondanks dat toch de gelukkigste dag van ons leven was. Maar vooral denk ik aan hoe we deze mensen nu achter ons hebben gelaten, aan dat het zwaar was om alle banden te verbreken maar hoe verschrikkelijk gelukkig we nu zijn zelfs al hebben we niets meer dan elkaar. We hebben elkaar. En dat is wat telt. Dat is het enige wat belangrijk is.

In stilte beloof ik nog een keer aan mezelf dat ik altijd voor haar zal zorgen, wat er ook gebeurt, ik zal er altijd voor haar zijn.

Ze heeft door dat ik naar haar staar en kijkt verliefd terug. We gaan zo in elkaar op dat we struikelen over een boomwortel die over het pad groeit en samen omvallen. Lachend kijken we elkaar aan en besluiten hier ons middagmaal te eten. We zijn zo blij dat we weg zijn uit het dorp en alle mensen kwijt zijn dat we bijna euforisch zijn. Gelukkig praten we samen, kussen elkaar tussen het eten door en genieten van elkaars aanwezigheid. Wat de toekomst brengen zal? Wie weet... We hebben in ieder geval elkaar en dat is het enige wat nu belangrijk is....

Dit verhaal is nogal bloedig en op sommige punten vrij grafisch geschreven, lees dit alleen als je hier tegen kunt.

Het is een stille nacht. De maan is half vol dus het is vrij donker. Na een drukke dag in de oogsttijd ligt de kleine boerengemeenschap diep in ruste.

Zelfs de lokale herberg is al gesloten, er komen toch geen klanten meer na 10 uur 's avonds in de oogsttijd, iedereen gaat vroeg naar bed en helpt de volgende dag mee, zelfs de kinderen en de monniken uit het klooster wat verderop ligt. Even buiten het dorp ligt een groot, oud huis. Ooit behoorde dit huis tot de familie van rijkste boeren uit de streek maar een tiental jaren geleden was de laatste telg uit dit geslacht begonnen met zich te weiden aan de zwarte magie. Deze man was na verloop van tijd verdreven door de monniken en het huis was leeg komen te staan.

Als het bijna middernacht is klinkt er opeens een bloedstollend gegil uit het huis. Na een korte stilte klinkt er gekraak barst de voordeur naar buiten toe open. Eén van de kinderen die aan de rand van het dorp woont is wakker geworden door het gegil en kijkt net uit het zolder raam als de voordeur van het huis in de verte in stukken uiteen spat en er ook brokstukken muur wegvliegen. Als het stof begint op te trekken ziet hij een mensachtige figuur die erg groot lijkt. Als het stof verder optrekt ziet hij dat de figuur bijna 3 meter lang is en horens op zijn hoofd heeft. Opeens ontvouwen zich twee grote vleugels op de rug van de figuur en trekt het stof helemaal op.

De jongen begint te gillen zo hard als hij kan want wat hij ziet is geen mens maar een demon. Terwijl het dorp wakker word van het gegil begint de demon met grote passen naar het dorp te lopen. Meer mensen beginnen te gillen en mannen grijpen hooivorken om de demon af te weren en weg te jagen.

De demon is ondertussen bij de gillende jongen aangekomen en plukt hem met een machtige klauw zo uit het zolderraam, terwijl de vader van de jongen probeert de leerachtige huid van de demon te doorboren met een hooivork houd het gegil abrupt op als de demon het hoofd van de jongen afbijt en dit langzaam begint fijn te kauwen terwijl het bloed van de jongen over de vader heenstroomt die nog steeds machteloos probeert de demon te steken. Meer boeren komen er aan en beginnen met hooivorken te steken en met vlegels te slaan. De demon word nu daadwerkelijk afgeleid van zijn gruwelijke maal en laat het lichaam van de jongen achteloos voor de voeten van zijn vader vallen. Lui haalt hij uit met een van zijn klauwen en slaat met één slag zes mannen tegen de vlakte.

Als hij merkt dat deze mannen hem niet meer lastigvallen grijpt hij de moeder van de jongen en begint, met een arm in zijn ene klauw en een been in de andere, deze langzaam uit elkaar te trekken. Ondertussen kijkt de vader verbijsterd toe met het lichaam van hun onthoofde zoon in zijn armen. De vrouw word langzaam in stukken gescheurd terwijl ze een bloedstollend gegil laat horen en haar bloed op haar man en het lichaam van haar zoon neerregent.

Er komen meer mannen en nu ook vrouwen op af die beginnen met de demon te slaan en te steken. Helaas baten hun pogingen niet en slaat de demon de een na de ander bewusteloos. Als iedereen bewusteloos is begint de demon die toch best intelligent blijkt te zijn op zijn gemak iedereen bij elkaar te slepen en vast te binden. Als hij hier mee klaar is breekt hij in de huizen en gaat op zoek naar de kinderen die hij één voor één opjaagt en vangt. Ook deze bind hij vast en nu wacht hij geduldig tot iedereen weer bij bewustzijn is. Als het zover is geniet de demon nog een tijdje van de wanhoop van de groep hulpeloze mensen voor zich terwijl hij zich beraad over hoe hij zoveel mogelijk angst en pijn kan veroorzaken bij deze mensen voor hij ze opeet en hun zielen gevangen zet.

Na een tijdje denken staat hij opeens op en geniet even van de angstige kreten die de mensen voor hem slaken. hij buigt zich na een paar seconde voorover en grijpt één van de kinderen, een meisje van ongeveer 6 jaar oud. Terwijl hij haar omhoog houdt let hij goed op welke volwassenen zich het drukste maken, dit zullen de ouders zijn. Na een paar seconde observeren heeft hij de ouders gevonden en haalt deze naar voren zodat ze van dichtbij kunnen zien wat hij met hun dochtertje gaat doen. Hij geniet al van de gedachte van wat komen gaat.

Hij zet het meisje zo neer dat ze de angst op het gezicht van haar ouders goed kan zien. Met een van zijn nagels, die bijna 15 centimeter lang, gekromd en vlijmscherp zijn, snijdt hij de touwen kapot waarmee het meisje is vastgebonden. Hierna snijdt hij op dezelfde manier haar kleren van haar lichaam. De moeder begint te gillen en de vader wordt woedend. Hierdoor begint het meisje onbedaarlijk te huilen. De demon buigt zich over haar heen en likt met een lange ruwe tong de tranen van haar gezichtje en laat hierdoor bloed vegen achter van de jongen waar hij even geleden het hoofd van af heeft gebeten. Het meisje verstijfd van angst en haar ouders beginnen te gillen en te smeken. Met een grote klauw houdt hij de armen van het meisje op haar rug en snijd haar met een nagel van zijn andere klauw voorzichtig open. Zo voorzichtig dat het meisje niet dood gaat maar dat haat ingewanden wel naar buiten komen tuimelen. Nadat hij haar op haar rug heeft gelegd begint hij haar ingewanden op te eten er steeds voor wakend dat ze niet dood zal gaan. Het meisje kan niet meer gillen en kijkt met stille afschuw toe terwijl de demon haar ingewanden naar binnen werkt.

Als ze bijna dood is grijpt hij haar lichaam en bijt haar hoofd af terwijl hij haar ziel gevangen zet voor later vermaak. Hierna eet hij de rest van het meisje op zijn gemak op terwijl hij naar de groep vastgebonden mensen voor hem kijkt. De mensen staren in afschuw en angst terug naar dit gruwelijke wezen wat opeens in hun midden is verschenen en zulke walgelijke dingen doet.

Als het meisje met huid en haar verorberd is pakt hij de vader van het meisje op waardoor de inmiddels hysterische moeder nog harder gaat gillen. Ook bij de vader snijdt hij met een nagel de touwen door en daarna de kleren van het lijf. De man probeert nog wel te vechten maar hij is hulpeloos in de greep van de demon. De demon bekijkt zijn lichaam een tijdje en grijpt vervolgens de penis van de man met één klauw en terwijl hij met de andere klauw de torso stevig vasthoud begint hij te trekken. Langzaam en met gruwelijke pijn en veel gegil scheurt de man in twee stukken waarbij zijn ene been en penis losgescheurd worden van zijn lichaam. De demon begint snel het bloed op te likken wat uit de man zijn wonden stroomt en laat de man daarna vallen om langzaam dood te bloeden.

Hij grijpt nu de moeder en maakt deze op dezelfde manier log en ontkleed haar dan ook. Langzaam steekt hij een van zijn lange, scherpe nagels in haar vagina en begint deze dan heen en weer te bewegen zodat hij haar ingewanden stuk snijdt. De vrouw kan niet meer gillen, ze is totaal verlamd en kan alleen nog met grote ogen voor zich uit staren, ze kan niet bevatten dat dit echt gebeurd.De demon verliest hier snel de lol in en trekt met een ruk zijn klauw naar zich toe, hierdoor snijdt hij de vrouw van binnen uit open vanaf haar vagina tot boven haar navel. Ook haar hoofd bijt hij af en net als hij hier rustig op zit te kauwen en te bedenken welke van de mensen voor hem hij nu als speeltje zal gebruiken klinkt er een gil aan de rand van het dorp.

Als hij opkijkt ziet hij een groep monniken en een dorpsjongen staan. Kennelijk is één van de jongens uit het dorp direct weggerend om de monniken te waarschuwen dat er iets aan de hand was. De demon aarzelt niet en rent op de monniken af om deze ook te vangen. Als hij vlakbij is staat hij opeens stil alsof hij door de bliksem getroffen is, deze monniken kennen magie en één van hun heeft hem vast gezet. De rest begint snel te mompelen en na een paar seconden spat de demon uit elkaar en worden de gevangen zielen weer vrijgelaten. Snel rennen de monniken naar de mensen toen en bevrijden deze. Terwijl er vijf achterblijven om de mensen in het dorpje te troosten gaan er drie monniken op onderzoek uit in het huis waar de demon vandaan kwam.

Hier aangekomen vinden ze de laatste telg van de rijke boeren familie die kennelijk stiekem terug gekeerd is om wraak op het dorp te nemen. Ook hij mist zijn hoofd en is kennelijk het slachtoffer van zijn eigen wraak geworden. Snel sluiten ze de doorgang naar het demonen rijk die deze man gemaakt heeft en gaan terug om de rest te helpen het dorp op orde te stellen. Later zullen ze dit broeinest van zwarte magie komen zuiveren.

Aangezien ik niet heel veel inspiratie heb momenteel om verder te gaan met mijn Fantasy Story en ik ook eigenlijk vind dat het eerste hoofdstuk daarvan herschreven moet worden heb ik een ander kort verhaal tussendoor geschreven. Een romantisch verhaal dit keer, gedeeltelijk geïnspireerd door mijn eigen leven maar eigenlijk vooral door de onderstaande spreuk die ik vandaag tegenkwam op Facebook. Het bijbehorend plaatje vond ik dan weer nergens op slaan

"Love is when you touch someone with your spirit, and in turn she touches your soul with her heart."

Een kort romantisch verhaal

Arm in arm lopen we door het park langs het water.

Het is inmiddels 2 jaar geleden dat we samen door die moeilijke tijd heen gingen. De periode waarin zij moest kiezen tussen haar ex-man en kinderen aan de ene kant en mij aan de andere kant. Een keuze die haar verscheurde en zeer moeilijk was, zelfs al wist ze dat ze haar kinderen nooit echt zou kwijtraken, ze zou ze wel pijn doen als ze voor mij zou kiezen. Maar na 6 maanden niet kunnen kiezen en een hele hoop moeilijkheden en emotionele problemen voor ons beide stond ze toch opeens op mijn stoep.

En nu zijn we twee jaar verder. Twee jaar waarin we elkaar steeds meer zijn gaan liefhebben, waarin haar kinderen hebben kunnen wennen aan mij als nieuwe man in het leven van hun moeder en waarin ze later hebben kunnen wennen aan de nieuwe liefde in het leven van hun vader. Twee jaar waarin ook de vriendschap tussen haar en haar ex-man weer goed is geworden en zelfs ik weer bevriend met hem heb kunnen worden.

Het eerste half jaar was zwaar, voor haar en de kinderen maar soms ook voor mij. Af en toe vond ik het zwaar om te haar duidelijk te maken dat ze uiteindelijk voor iedereen de beste keuze had gemaakt. Gelukkig kwam ze daar zelf achter toen het steeds beter ging met iedereen na een half jaar. Ze merkte ook dat zij zelf gewoon gelukkig was zelfs al was haar verstand bij tijd en wijle nog heftig aan het twijfelen of ze wel de juiste keuze had gemaakt. Ik vond het in die tijd vooral erg wennen om ook een rol in het leven van haar kinderen te krijgen en in het begin erg moeilijk om daar een goede balans in te vinden zonder hun vader zijn rol te ontnemen, gelukkig kon ik hier na een paar maanden goed mee omgaan en kreeg ik zelfs complimenten van hun echte vader hierover op den duur. Voor mij was deze vrouw dit toen, en nu nog steeds, dubbel en dwars waard en ik zou het allemaal zo weer doen als het nodig was. In de eerste maanden was het behelpen in mijn kleine huis, vooral als de kinderen er ook waren, maar gelukkig konden we al snel een groter huis vinden met genoeg ruimte voor iedereen en zelfs een leuke tuin. Langzamerhand loste alle problemen zich op ook al waren de eerste maanden voor iedereen erg wennen, uiteindelijk voelde iedereen zich er fijn bij, om niet te zeggen zielsgelukkig.

Dus nu zijn we twee jaar verder en lopen we arm in arm in het parkje waar we in het begin ook liepen. De kinderen zijn dit weekeinde bij hun vader dus we hebben alle tijd. We praten over de kinderen en hoe goed het de laatste tijd met hun gaat op school en hoe hard ze groeien, over onze banen, over het eten wat ik vanavond gekookt heb en over wat er verder nog zoal in ons opkomt. Na een tijdje komen we bij het bankje, ons bankje, het bankje waar we onze eerste kus hebben uitgewisseld, het bankje waar we samen romantisch onder de volle maan hebben gezeten en naar sterren zaten te kijken. Hier gaan we zitten en kruipen dicht tegen elkaar aan, genietend van elkaars aanwezigheid en samen sterren kijkend.

Na een tijdje ziet ze een vallende ster en wijst mij hier op met de woorden: "kijk een vallende ster! Dan mag je een wens doen." Ik doe daadwerkelijk een wens en kijk haar vervolgens aan. Zij kijkt mij ook net aan en uit onze ogen spreekt nog steeds de liefde van de eerste dag. Op dat moment staat mijn besluit vast, ik ga zorgen dat mijn zojuist gedane wens uitkomt, het is nu of nooit. Voorzichtig maak ik me los uit haar armen en ga staan. Als zij ook wil gaan staan ga ik door mijn knieën terwijl ik iets uit mijn broekzak pak. Iets wat al een week in mijn broekzak brandt wachtende op het juiste moment. Zij ziet mij door mijn knieën gaan en gaat weer zitten, waarschijnlijk denkende dat ik een strek oefening doe tegen de RSI zoals ik dat wel vaker spontaan als er een spier vast zit.

In plaats van mijn benen te strekken ga ik voor haar zitten op één knie en pak haar hand. Ik kijk haar aan en vraag heel simpel, maar vanuit mijn hart gemeend: "wil je van mij de gelukkigste man op deze aarde maken en met mij trouwen?" Ondertussen laat ik haar de ring zien die zo aan het branden was in mijn broekzak de afgelopen dagen. Deze ring is de trouwring die  vroeger van mijn oma is geweest, het is een smalle witgouden ring met een witgouden roosje er op en daarin drie kleine diamanten. Mijn moeder heeft deze ring altijd bewaard en hem aan mij gegeven toen ze hoorde dat ik deze vrouw ten huwelijk wou vragen. Ik heb hem op maat laten maken voor mijn grote liefde, iets wat veel moeite koste want ik wist haar maat natuurlijk niet. Zonder dat zij het gemerkt heeft heb ik vorige week een ring van haar gestolen om aan de juwelier te laten zien zodat deze haar maat kon bepalen. Maar goed, nu is het dan eindelijk zover. ik heb haar gevraagd. We wonen al twee jaar samen dus de kans dat ze weigert is erg klein denk en hoop ik. Maar toch ben ik doodsbang dat ze nee zal zeggen. Of dat ze misschien niet nog een keer wil trouwen. Of dat ze zelfs niet zoveel van mij houd als ik denk en hoop.

Ze kijkt mij met grote, verbaasde ogen aan. En omdat ik op de grond zit en zij naar beneden naar mij kijkt kan ik in het maanlicht niet goed zien of er nou liefde of wat anders uit haar ogen spreekt. Elke seconde dat ze mij aankijkt en niets zegt voelt als een jaar aan voor mij op dit moment. Ik word steeds zenuwachtiger en probeer haar ogen te lezen waardoor ik helemaal mis dat haar mond langzaam een steeds grotere glimlach word als het echt tot haar doordringt wat ik vraag en dat ik het echt meen. Opeens hangt ze om mijn nek en fluistert met een gebroken stem in mijn oor: "ja, oh ja."

Hierna geeft ze mij de kans om de ring aan haar vinger te schuiven waarna we elkaar uitgebreid knuffelen en kussen terwijl we allebei in tranen van geluk zijn. Zo zitten we daar nog een tijdje en zelfs een late wandelaarster en haar hond moeten van ons horen dat ik haar net ten huwelijk heb gevraagd. Deze oudere vrouw vind het heel romantisch en feliciteert ons uitgebreid terwijl ze zelf met tranen in haar ogen terugdenkt aan de dag dat haar man haar ten huwelijk vroeg. Zij deelt een tijdje in ons geluk en loopt daarna in zichzelf glimlachend en verzonken in haar eigen romantische momenten in het verleden weer verder. Ook wij besluiten om weer richting huis te gaan. Hier aangekomen moet ze natuurlijk haar moeder bellen en het grote nieuws vertellen ook al is het inmiddels half één 's nachts. Ondertussen bel ik ook mijn moeder die met smart zit te wachten op het moment dat ik eindelijk de vraag heb durven stellen.

Nadat we onze moeders tevreden hebben gesteld met alle details maak ik een flesje wijn open voor ons samen en haal wat lekkere kaasjes en toastjes uit de kast terwijl zij ondertussen een paar kaarsen aansteekt en op tafel zet. Dan kruipen we samen op de bank en terwijl we liefdevol tegen elkaar aanzitten voeren we elkaar toastjes en soms een slokje wijn. Natuurlijk word dit vaak afgewisseld met innige kussen, dikke knuffels en tranen van geluk. Op die manier vieren we ons samenzijn, ons geluk, ons heden en onze toekomst. Morgen is wat ons betreft vroeg genoeg om samen met de moeders een bruiloft te gaan plannen, want die staan te popelen natuurlijk. Nu willen we genieten van elkaar.

's Avonds als we in bed liggen denk ik terug aan het begin en bedenk ik me weer hoe erg deze vrouw alle moeite waard is, ondanks alle moeilijkheden, pijn en verdriet van het begin ben ik oneindig dankbaar dat ik uiteindelijk toch mocht proberen om haar gelukkig te maken. En dat ik dat kennelijk tot nu toe goed genoeg doe want ze heeft daadwerkelijk er in toegestemd om met met mij te trouwen, ik kan het nog steeds niet helemaal geloven. Ik denk niet dat ik gelukkiger kan zijn dan ik nu ben in dit leven.

Terwijl ik langzaam in slaap val hoop en bid ik dat deze mooie en lieve vrouw voor altijd bij mij zal blijven en dat we samen oud zullen worden en dat ik haar altijd gelukkig zal maken.