Persoonlijke Blogs

Korte tijd geleden had Arjen Lubach in zijn show 'Zondag met Lubach' een heel mooi stukje over de zin 'optreden, niet aftreden', van de week had ik een gesprek met iemand wat mij daaraan deed denken. Haar vriendin had na een jaloerse reactie over een etentje met een collega, die overigens ook nog getrouwd was, gezegd: Ik vertrouw jou wel maar die ander niet.

Die zin is meerdere keren in verschillende relaties tegen mij gezegd dus ik heb daar nogal een mening over. Naar mijn mening is dit een zin die je NOOIT mag gebruiken in een relatie!

Het is namelijk zo dat als er iets gebeurd tussen 2 mensen beide hier mee moeten instemmen, anders word het verkrachting en dat is wel een heel ander verhaal. Misschien bedoel je het niet zo, misschien voel je het niet zo, maar je zegt gewoon: Jij bent niet sterk genoeg of houdt niet genoeg van mij om verleiding te weerstaan.

In een relatie kies je voor elkaar en zou het zo moeten zijn dat als jouw partner met iemand afspreekt jij je daar veilig onder zou moeten voelen in het besef dat jouw partner voor jou gekozen heeft en van jou houdt. Als je je daar al niet veilig in voelt en je bent echt bang dat je partner niet genoeg van je houdt om tegen verleiding bestand te zijn praat er dan over. Kom niet met zo een zin want het helpt niet. Zodra iemand daar even over nadenkt komt hij of zij tot de conclusie dat je eigenlijk gezegd heb dat je hem of haar niet vertrouwd.

Ga gewoon het gesprek aan in plaats van met verkapte beschuldigingen te komen want je verpest je relatie daar mee.

De laatste tijd heb ik weinig gedaan met deze site, het overlijden van mijn moeder was daar een belangrijke factor in maar ook het hebben van een logé voor drie en een halve week heeft daar aan bij gedragen.

Uitvaart vervolg

Natuurlijk was er na de uitvaart veel te regelen en te bespreken.

Afgelopen weekeinde op 10 september hebben wij als familie volgens haar wens haar as verstrooid op zee. We zijn vanuit Scheveningen met een boot de zee op gegaan en hebben een paar kilometer uit de kust haar urn leeg laten waaien. Letterlijk waaien want er stond nogal wat wind.
Natuurlijk moesten mijn oom en ik beide wat as in onze ogen krijgen, ik vond dit heel toepasselijk, alsof het zo moest zijn.

Ondanks dat de gelegenheid heel droevig was, was het echt een hele leuke dag vond ik zelf. Het was heel gezellig met de familie. Na het uitstrooien zijn we op een terras in de zon en de wind nog wat gaan eten, soms met wat moeite, op een gegeven moment waaide er een stuk uitsmijter van mijn vork af, gelukkig viel het op mijn bord.

Ik heb mijn moeders auto overgenomen want ik was toch al op zoek naar een nieuwe. Nu heb ik dus een auto die een stuk luxer is dan waar ik naar op zoek was en ik moet zeggen ik ben er erg blij mee. Ik rijd nu dus in een Toyota Verso-S uit 2012 die, toen ik hem kreeg, 21.625 kilometer op de teller had. Alle luxes er op en er aan zoals cruise control, climate control, airco, abs, traction control etc.

De foto's van de uitvaart zijn hier te vinden, die van de auto zijn hier te vinden en de slideshow die draaide tijdens de uitvaart is hier te vinden.

Middeleeuws & Fantasy Winschoten

Op 26 augustus ben ik met Femke (oude jeugdvriendin) en haar vriendin Yvonne en mijn logé Wigke (uitspraak Wieke) naar het Middeleeuws en Fantasy festival in Winschoten geweest. Dit was een hele leuke dag en ik moet zeggen dat het stadspark van Winschoten heel erg mooi is.

Ik heb mezelf daar getrakteerd op een nieuwe hoed. Voor de rest hebben we wat muziek optredens gezien, veel kraampjes bekeken, helaas moeten constateren dat ze geen zwaarden verkochten voor mijn collectie en ook erg lekker gegeten. We hebben ook de Steampunk afdeling goed bekeken en daar zelfs de Nederlandse afdeling van de Ghostbusters gezien. De foto's van het festival zijn hier te bekijken en die van mijn nieuwe hoed hier.

Vakantie

Ik had begin augustus ook nog 2 weken vakantie, in deze tijd ben ik gezellig een paar dagen naar mijn oom en tante in Rotterdam geweest. Daarna, halverwege de vakantie, was het tijd voor de jaarlijkse LAN Party in Hoogezand-Sappemeer, The Greenhouse Lan, die natuurlijk ook dit jaar weer geweldig was. Foto's van de LAN zijn hier.

Na de LAN is Wigke mij komen interviewen over de aardbevingen en de daaraan gerelateerde sociale en politieke gevolgen en impact. Wij hadden een hele goede klik dus heeft ze de rest van haar onderzoek vanuit mijn huis gedaan i.p.v. uit een hotelkamer. Na ongeveer drie en een halve week was haar onderzoek afgerond en is ze terug naar Den Haag gegaan om het uit te schrijven. Daarna zal ze weer terug gaan naar Indonesië waar haar moeder en haar dochtertje op haar wachten.

Dit was in een nutshell alles wat er gebeurd is in mijn leven de afgelopen maanden. Ik merk dat ik mijn moeder regelmatig mis maar ik heb een hoop steun aan de mensen om mij heen en dat helpt. Voor de geinteresseerden onder ons heb ik vandaag ook alle plaatjes met spreuken die ik de afgelopen maanden verzameld had eindelijk eens gepost, deze zijn hier te vinden.
Nu is het tijd om naar de verjaardag van DP te gaan en hem te pesten met dat hij 40 is geworden

In mijn vorige blog heb jullie kunnen lezen dat mijn moeder is overleden en hoe. Ik wil, omdat het toch echt helpt bij dingen verwerken, nu pogen de week erna te beschrijven.

De afgelopen week was erg heftig en zwaar. Voor mij, maar zeker ook voor mijn vader, mijn broer en zijn kinderen en mijn tante, en waarschijnlijk voor een hoop meer mensen. Ik schrijf dit vanuit mijn perspectief en helaas heeft de stress, het verdriet en het slaapgebrek er voor gezorgd dat ik de halve week ziek ben geweest en dus niet bij alles aanwezig ben geweest van de voorbereidingen.

The day after

Ik heb midden in de nacht alvast bericht naar mijn werk gestuurd dat ik maandag niet aanwezig zou zijn omdat mijn moeder in de nacht van zondag op maandag om 1:30 was overleden. Daarin heb ik gezegd dat ik maandag middag nog contact op zou nemen over hoe en wat met vrije dagen.

Ik ben die nacht pas om 8 uur in de ochtend naar bed gegaan. Toen ik net een half uurtje sliep begonnen mensen te bellen en te appen om te vragen wat er gebeurd was of te condoleren. Ik had mijn telefoon expres niet op silent mode gezet omdat ik wist dat mijn vader zou bellen over een afspraak met de begrafenisondernemer. Slapen was dus niet zo een succes. Op een gegeven moment belde mijn vader toen ik net besloten had op te staan en het slapen maar voor later te bewaren. Hij vroeg of ik om 1900 uur die avond bij hem kon zijn om met de begrafenisondernemer te overleggen. Ik ben rond 1500 uur gegaan want ik wou mijn vader ook niet te veel alleen laten.

Het bleek toen ik daar aankwam dat hij ook een vriend had gehad die was langsgekomen en hem tot de vroege uurtje gezelschap heeft gehouden en ondersteuning heeft geboden. Mijn vader had dus ook niet veel geslapen. We hebben toen samen uitgevogeld hoe zijn wasmachine werkte want hij had natuurlijk nog nooit de was gedaan en daarna zelfs samen was opgehangen, dit was nieuw voor mijn vader en voor mij was het nieuw en best leuk om huishoudelijke klusjes samen met hem te doen. Rond 1700 uur kwam mijn broer ook aan en hebben we gezamenlijk pizza laten aanrukken.

Tussendoor had ik voor het eten mijn werk gebeld, eerst de baas, die heeft me uitgebreid gecondoleerd, sterkte gewenst en verteld dat ik vrije dagen met de HR manager moest regelen maar dat ze mijn afwezigheid echt wel zouden opvangen op de een of andere manier. Belangrijk detail is dat de collega met na mij de meeste kennis van systeembeheer net op vakantie was gegaan die maandag.

Daarna natuurlijk de HR manager, die zei letterlijk dat ik zoveel tijd moest nemen als ik wou, dat ik wettelijk in ieder geval recht had op 4 vrije dagen, wat voor mij precies een werkweek is dus dat ik deze week sowieso vrij kreeg en dat als ik meer nodig had we dat wel zouden regelen met verlof.

En toen nog de enige overgebleven technische collega om afspraken te maken over contact in noodgevallen. Ze waren allemaal heel erg meelevend en aardig voor me en ik heb me weer gerealiseerd bij hoe zo een leuk bedrijf ik werk.

Er komt veel op je af

Om 1900 uur kwam inderdaad Kirsten van Uitvaartverzorging Midden Drenthe. Dit was een vrouw die duidelijk ervaring had en precies wist hoe ze ons als rouwende familie aan het werk moest zetten om de uitvaart te regelen. Aan de ene kant heel medelevend en toch ook precies de juiste vorm van motiverend om even het verdriet van ons af te zetten en na te denken over wat er geregeld moest worden.

Je komt er op zo een moment achter dat er verschrikkelijk veel is om over na te denken en om te regelen. Het begint al met de rouwkaart. We kregen 2 hele dikke boeken met allemaal voorbeeld kaarten erin, halve avond doorheen zitten bladeren, uiteindelijk een kaart gekozen, gedacht over foto's op die kaart en indeling. En toen kwam de tekst, het is echt heel moeilijk om iemands persoonlijkheid in een paar treffende woorden te vatten op zo een moment. Maar dat is ons gezamenlijk gelukt.

De kaarten moeten het eerste af want die moeten natuurlijk wel op tijd bij iedereen aankomen, zeker omdat wij ook mensen uit België, Frankrijk en Zwitserland uitnodigden.

Toen kwam de vraag of we de kist open of dicht wouden. Wij hadden open gedacht maar we werden gewaarschuwd dat mijn moeder in de eerste nacht na het overlijden helemaal donkerblauw was aangelopen dus het moest een gesloten kist uitvaart worden. Dus toen snel op zoek naar een foto voor op de kist wat uiteindelijk dezelfde is geworden als op de rouwkaart. Ik vind het erg fijn dat die foto is gebruikt want ik heb hem gemaakt op haar laatste verjaardag, ik had toen een reeks van 10 foto's nodig om deze te krijgen want mijn moeder wou meestal niet op de foto en werkte dus niet bepaald mee.

Dinsdag met ons drieën de adressen op de rouwkaarten geschreven, wat ook nog hoop gepuzzel was want mijn moeder was degene die de adressen had van al onze buitenlandse familie en wij hadden natuurlijk geen idee. Gelukkig had mijn tante die wel. Meteen ook bepaald wie er mee zou gaan naar het restaurant daarna en wie we alleen voor de uitvaart zouden uitnodigen.

Woensdag zouden we nadenken over de ceremonie zelf maar helaas werd ik dinsdag avond goed ziek, keelpijn, koorts, verkouden. Dus mijn vader en broer hebben dit zonder mij gedaan. Ik voelde me wel schuldig dat ik hun er mee opzadelde maar ik had echt zoveel koorts dat ik nauwelijks mijn bed uit kon. Veel mensen zeiden dat dat door de stress kwam, zelf denk ik dat het vooral door het slaap gebrek kwam want ik had gewoon 2 nachten nauwelijks geslapen maar de stress heeft zeker niet geholpen.

Woensdag avond kwam mijn neef uit België hier langs wat ik met mijn zieke hoofd alweer vergeten was dus die heeft mij ook niet bepaald op mijn best gezien maar het was wel fijn om weer eens even met hem te praten.

Mijn vader en broer hebben alles verder geregeld gelukkig, iets waarvoor ik ze ook erg dankbaar ben want ik was echt die dagen nergens toe in staat tot mijn grote verdriet.

Vrijdag middag begon ik weer wat op te knappen en ben ik door mijn vader telefonisch op de hoogte gebracht van alles wat ze geregeld hadden. Dingen als sprekers, de muziek en hoe lang de dienst ging duren en hoe lang we nog in de koffie kamer konden blijven bij het rouwcentrum.

Zaterdag, de uitvaart

Zaterdag moesten wij als familie voor 9 uur bij het uitvaartcentrum in Assen zijn. Ik ben eerst Denise gaan ophalen want die had een goeie band met mijn moeder en hoort ergens nog wel beetje bij de familie ondanks dat we geen relatie meer hebben. We waren gelukkig ruim op tijd.

Daar aangekomen eerst even koffie gedronken, laatste dingen doorgesproken met de begrafenisondernemer en daarna samen met mijn vader, broer en zijn oudste zoon de kist van de koelinstallatie naar de verijdbare kar tillen en naar de auto rijden.

Toen de kist in de auto zat zijn we als rouwstoet naar het rouwcentrum gereden. Hier konden wij als familie in de familie kamer wachten terwijl mensen die geen lid van de familie waren in de aula of buiten konden wachten. Om 10:30 begon de dienst die 45 minuten duurde.

Mijn broer had samen met een van mijn tantes een prachtige foto collage van foto's van mijn moeder en foto's van haar schilderijen gemaakt die op een groot scherm vertoond werden tussen de sprekers door. Van een aantal sprekers krijg ik de teksten nog, die zal ik waarschijnlijk t.z.t. ook in een blog post gaan verwerken. Er zijn echt veel mooie woorden gezegd over mijn moeder, veel herkenbare dingen maar ook wat dingen die ik helemaal niet wist.

Ik vond het echt een prachtige dienst en ondanks het verdriet hebben we ook moeten lachen om sommige dingen, vooral omdat we Monique daar zo goed in herkende. Na de dienst in de koffie kamer heb ik ook van heel veel mensen complimenten gekregen over mijn vorige blogje, zelf vond ik hem niet zo bijzonder maar veel mensen vonden het prachtig, het meest gehoorde commentaar was "ik hoor het haar ook gewoon zeggen, zo typisch Monique".

Uiteindelijk waren er zo een 140 mensen bij de uitvaart, veel van die mensen kende ik natuurlijk maar er zijn ook mensen voorbij gekomen die ik misschien 1 keer in mijn leven had ontmoet. Het was hartverwarmend hoe mensen met ons meeleefde en ons steunde. Na de dienst hebben we nog 1:15 uur in de koffiekamer gezeten met al die mensen en heb ik met veel vrienden en kennissen van mijn moeder herinneringen op zitten halen, voor een gedeelte natuurlijk buiten tijdens het roken.

Restaurant-zalen van Veen

Na de uitvaart zijn we met een kleiner gezelschap (52 mensen als ik het goed heb) naar restaurant van Veen gegaan om hier te lunchen en nog na te praten. Ook dit was erg fijn, veel lieve mensen, leuke herinneringen opgehaald, met mensen gepraat die ik al minstens 30 jaar niet had gezien. Familie uit Frankrijk weer een keer gezien en uiteindelijk zelfs de ruzie die ik met mijn oom (de broer van mijn moeder) had eens een keer uitgepraat gelukkig.

Ook een aantal vrienden van mij, degene die mijn moeder erg leuk vond, waren uitgenodigd zoals Isis en chasalin maar ook Aldo en zijn moeder. Ik had hier grote steun aan moet ik zeggen en was echt erg blij dat zij er ook waren. Van de lunch heb ik niet zoveel meegekregen want mijn hoofd stond eigenlijk totaal niet naar eten dus een kom soep en broodje kroket was voor mij al bijna te veel. Wat ik wel opvallend vond was dat de koffie zowel bij het rouwcentrum als bij het restaurant eigenlijk gewoon net niet lekker was en dat ik ook niet de enige was die dat vond, verder was alles perfect geregeld en ik kan de uitvaartorganisatie en het restaurant van harte aanbevelen.

Pie

Ik heb vooral buiten staan praten met mensen en herinneringen opgehaald aan mijn moeder. Zoals het verhaal van haar perfect gelukte Ham and Onion Pie, ze was zo trots dat hij mooi stevig was en niet was ingezakt en iedereen vond hem ook heerlijk. Toen we hem op hadden liep mijn moeder naar de keuken en toen riep ze opeens "oh!! ik weet waarom hij zo goed is gelukt!". Toen bleek dat er nog een kilo uien op tafel lag, de Ham and Onion Pie was dus een Ham Pie geworden.

Napraten

Omdat ik toch merkte dat ik na de crematie niet alleen wou zijn heb ik Denise gevraagd om even mee naar mijn huis te gaan. Onderweg werden we ingehaald door mijn soort van geadopteerde broer Waag, dus toen heb ik Denise gevraagd hem ook te bellen, die is een uurtje later ook naar mijn huis toe gekomen. Mijn geweldige buurvrouw Carin is ook langs gekomen en mijn lieve buurvrouw Petra ook. Ook hier nog wat herinneringen opgehaald en gesproken over de uitvaart en wat er allemaal was gebeurd. En natuurlijk moest Carin een foto van mij maken in pak ook al zie ik er half ziek en na een uitvaart niet bepaald op mijn best uit..

Ik heb verschrikkelijk veel steun gehad aan de mensen om mij heen die dag, iets waarvoor ik ze allemaal heel erg dankbaar ben.

Aan het eind van de dag was iedereen weg en toen merkte ik dat ik een beetje belande in negativiteit en toen zag ik dat een van mijn buren nog wakker was (het was toen ongeveer 11 uur 's avonds) dus toen heb ik haar een appje gestuurd met de vraag of ze alsjeblieft nog even wou langskomen omdat ik het erg moeilijk had, helaas, zoals te verwachten bij deze persoon, was het antwoord "nee, ik ben moe", empathie is haar nog steeds vreemd, zelfs in deze situatie. Ik moet eerlijk bekennen dat ik hier zwaar in teleurgesteld was, ik sta al 6 jaar lang altijd voor haar klaar als er iets is, en ja ze heeft een beperking dus je kunt niet veel verwachten van haar maar zelfs zij zou toch kunnen inzien dat ik in die situatie het erg moeilijk had. Uiteindelijk ben ik dus vol negatieve gevoelens gaan pogen te slapen.

Zondag

Natuurlijk werd ik daardoor vol negatieve gevoelens en met heel veel verdriet weer wakker. Na een paar uur alleen zitten huilen en een begin gemaakt te hebben met deze blog kwam gelukkig wederom buurvrouw Carin uit haar werk en heeft die mij gezelschap gehouden. Zij weet hoe het voelt want ook zij heeft haar moeder een aantal jaar geleden moeten begraven. Ik heb aan Carin echt een geweldige steun gehad de afgelopen week.

Nadat Carin weg was heb ik nog een aantal uren met een vriendin zitten bellen en daar mijn hart een beetje uitgestort, ook hier had ik veel steun aan. Het is mij opgevallen dat een aantal mensen waarvan ik steun of in ieder geval een berichtje verwachtte gewoon niets van zich hebben laten horen maar dat juist de mensen waar ik het niet van verwacht had opeens allemaal vroegen hoe het met mij ging en mij gesteund hebben.

Zelfs de jongen die ik mij herinner als de gast die mij op de basisschool altijd in elkaar sloeg heeft condoleances gestuurd via FB, de beste vriendin van Denise uit Zeeland stuurde mij maandag ochtend een verschrikkelijk lief berichtje. Van Carin had ik het trouwens wel verwacht, dat is zo een lieve vrouw die altijd voor anderen klaar staat dat je bijna moet uitkijken dat je geen misbruik van haar maakt zonder het te willen.

Familie

Omdat mijn moeder toch altijd degene was die alle contacten onderhield wil ik eens gaan kijken of we met de familie Geldens niet ook een soort van familiedag kunnen organiseren zodat niet alle contacten verwateren. Zeker mijn oom en tante uit Rotterdam wil ik niet missen, ik ben altijd dol op ze geweest en ga ook zeker pogen nu wat vaker naar Rotterdam te gaan of zo. Gelukkig heb ik ook een rijbewijs en auto de laatste jaren dus kan dat nu ook wat makkelijker.

Dank

Ik wil graag iedereen bedanken, de mensen van de uitvaartorganisatie, mijn familie, de mensen die aanwezig waren, de sprekers maar ook alle mensen die mij door middel van Facebook berichtjes, kaartjes, telefoontjes of gewoon in real life gesteund hebben. Ik ben jullie allemaal heel erg dankbaar voor dit mooie afscheid en deze prachtige uitvaart.

Verdriet

Ik ben nu aan het einde van dit blogje, het is nu precies een week geleden dat ze overleed en ik merk dat ik het moeilijk heb. Ik loop snel te huilen, ben erg verstrooid en vind het in general moeilijk. Nu begint het verwerkingsproces en ik ben al gewaarschuwd dat dit al gauw 2 jaar of langer kan duren bij het verlies van een ouder. Dit schrijven kostte veel moeite en heb ik ook erg vaak moeten onderbreken om even uit te huilen of omdat ik gewoon even niet meer verder kon schrijven maar het heeft ook geholpen merk ik. Uiteindelijk heb ik anderhalve dag over deze blog schrijven gedaan.

Nu komt het verdriet verwerken en morgen begint het leven weer en moet ik aan het werk. Dit zijn de momenten dat ik wou dat ik iemand in mijn leven had waar ik tegenaan kon kruipen om uit te huilen merk ik, helaas ik ben alleen dus ik zal het zonder die steun moeten doen, want ik merk dat ik dat bij gewone vrienden niet zo snel zal doen. Wat natuurlijk geen reden voor een relatie is verder, maar merk wel dat ik dat nu erg mis.

Vrede

Lieve mamma, ik mis je zo erg, rust zacht en in vrede.

Ik had gepland om vandaag (gisteren inmiddels) een blog over de therapeutische waarde van dingen van je af schrijven te schrijven, over hoe veel beter ik mij voelde na de frustraties in mijn vorige blog geuit te hebben. Helaas het leven besloot anders...

Wat er gebeurd is

Om 20:11 werd ik door mijn vader gebeld, mijn moeder was rond 19:20 ongeveer gevallen met haar rollator terwijl ze van de televisie naar de keuken liep. Mijn vader hoorde haar roepen "verdomme, ik val" en toen hij bij haar kwam reageerde ze nergens op. Vervolgens heet hij 112 gebeld, die zijn eerst met 2 ambulances gekomen, iets later kwam ook de trauma helikopter en natuurlijk ook de politie (die komen altijd als de helikopter komt is mij verteld). Ze zijn een half uur met haar bezig geweest en hebben haar toen per ambulance naar het UMCG in Groningen gebracht. Mijn vader heeft mijn broer en mij gebeld terwijl hij naar Groningen reed en eerst gezegd dat we niet hoefde te komen want het zou vast wel loslopen. Ik was wel wat gestrest maar dacht dat het inderdaad wel los zou lopen, vorig jaar was er ook al zoiets gebeurd en toen was ze er prima weer bovenop gekomen.

Om 22:10 werd ik door mijn broer gebeld dat mijn vader wou dat we toch kwamen want het ging niet goed. Ik ben dus snel naar het UMCG gegaan waar ik tegelijkertijd met mijn broer aankwam. Op dat moment was er nog sprake van dat mijn moeder wel in kritieke toestand was maar dat ze haar waarschijnlijk gingen opereren en dat het dan weer goed zou komen.

Even later kwam de chirurg binnen, duidelijk net opgeroepen want hij kwam binnen in zijn vrijetijdskleding en die vertelde na een aantal minuten dat hij, gezien de leeftijd en levensstijl van mijn moeder, de kans dat ze de operatie zou overleven extreem klein achtte en de kans dat ze het revalidatie proces van die operatie vervolgens zou overleven (wat meer dan een jaar duurt) ook extreem klein schatte. Op dat moment werd ons verteld dat de binnenste wand van de aorta los had gelaten van de middelste wand waardoor bloed tussen de wanden ging zitten in plaats van op de plek waar het moest zijn te komen. Normaal gebeurd zoiets over een stukje van de aorta maar bij mijn moeder was het over de hele lengte van de aorta gebeurd. Er is toen overleg geweest en het hele team van artsen stond erachter om niet te opereren.

De hoop op dat moment was dat ze het nog een tijd zou kunnen uithouden door bloeddruk verlagende medicatie te krijgen en dat ze daarmee weer bij bewustzijn zou kunnen komen en misschien over paar dagen zelfs weer naar huis mocht. Ik heb mijn tante daarvan op de hoogte gebracht.

Om 23:15 werd ze verplaatst naar de intensive care, ze lag daarvoor nog op de spoedeisende hulp. Toen we daar aankwamen kwam al snel het nieuws dat de medicatie niet hielp zoals gehoopt en dat de kans dat ze de nacht zou overleven behoorlijk afnam en het advies om eventuele familie snel te laten komen. De vriendin en oudste zoon van mijn broer zijn toen gekomen, de rest woonde helaas allemaal te ver weg. Ik heb mijn tante weer gebeld om 23:30 om haar dit te vertellen. Zij wou naar Groningen komen maar dat had ze nooit gered vanaf Rotterdam om op tijd hier te zijn dus dat heb ik haar afgeraden.

We mochten wel bij haar bed zitten maar ze kwam niet meer bij. Op een gegeven moment werd ons verteld dat ze ons de tijd wouden bieden voor afscheid en dan de beademing wouden stopzetten en dat ze daarna zou overlijden zodra haar lichaam het opgaf. Toen daadwerkelijk de beademing stop gezet werd was ze daarna ook in 3 of 4 minuten zo ongeveer weg, uiteindelijk is ze rond 1:30 overleden.

Daarna natuurlijk nog wachten op de arts, afrondend gesprek etc. zodat we rond 2:30 weer naar huis gingen.

Dank

Veel mensen hebben mij via de app of FB messenger bijgestaan terwijl dit aan de gang was, deze mensen wil ik heel erg hartelijk bedanken voor hun steun en interesse. Een aantal mensen hebben ook aangeboden dat ik ze kon bellen, bij ze langs kon komen of zij wel hier naar toe wouden komen. Ook deze mensen ben ik heel dankbaar voor hun steun. Waarschijnlijk zal ik er de komende weken nog wel gebruik van maken her en der. Toen ik thuis kwam heb ik DHO gevraagd hierheen te komen, hij is hier nog tot 4:25 ongeveer geweest. Daarna ben ik dit blogje gaan typen omdat ik toch sterk de behoefte voelde om dingen op een rijtje te zetten.

Mijn moeder

Ondanks dat ik af en toe goed ruzie met mijn moeder kon hebben was ik ook echt heel erg dol op haar. Op dit moment voelt het nog erg onrealistisch dat ze er niet meer is maar elke keer dat ik mij bedenk dat ik nooit meer met haar zal praten komen de tranen.

Bovenstaande foto is van haar laatste (70-ste) verjaardag. Ik zal haar verschrikkelijk missen weet ik nu al ook al voelt het nog niet echt alsof ze er niet meer is.

Monique, ik houd van je, ook al was je af en toe een pestkop die ik wel achter het behang wou plakken en ook al wou jij mij soms achter het behang plakken, ik weet dat onze liefde wederzijds was. Ik weet bijvoorbeeld dat we beide met heel veel plezier aan de vakantie die we samen met mijn tante en een vriendin van haar hebben doorgebracht terug dachten. Ik herinner me nog goed dat we samen op de rivier gingen roeien. Hoe moeilijk je de ring van Parijs vond. En het is zo typisch iets voor jou dat je laatste woorden zijn geweest "Verdomme, ik val", ik hoor het je gewoon zeggen.

Monique, mamma, ik ga je missen, heel erg...

Dit is een bewerkte (verkorte) versie van een privé stuk, bepaalde stukken zijn hier uit weggelaten omdat deze toch iets te privé werden. Mensen met een account kunnen inloggen en het hele stuk lezen in de privé sectie van deze site.

Misschien doe ik er niet verstandig aan dit te schrijven en online te zetten maar ik merk dat ik hier veel frustraties van heb de laatste week. Ik wil graag voorop stellen dat ik misschien beschuldigend schrijf maar het zeker niet mijn bedoeling is om mensen ergens van te beschuldigen of iets kwalijk te nemen, het gaat gewoon om het uiten van mijn eigen frustraties in de hoop dingen achter me te kunnen laten.

Ik word moe van mensen, mensen die mij verkeerd begrijpen, mensen die opeens hun houding veranderen, mensen die niet eerlijk zijn maar vooral van mensen hun onvermogen om zich ook in te leven in andermans gevoelens. En kennelijk word ik ook moe van mezelf. Bij mij gaat het dan weer eens speciaal over vrouwen maar mannen zijn niet heel veel beter volgens mij. En eerlijk gezegd vraag ik me ook wel af of het niet gewoon aan mij ligt, dat ik te hoge verwachtingen heb of zo. Misschien hoop ik te veel dat mensen mij behandelen zoals ik mensen behandel.

<Weggeknipt stuk>

Contact

Toen hoorde ik enige weken geleden dat een soort van ex van me weg ging bij haar man. Lange tijd heb ik zitten aarzelen of ik contact moest opnemen, uiteindelijk toch besloten er een e-mailtje aan te wagen in de hoop dat we nu misschien netjes konden afsluiten wat voor mij nooit als helemaal afgesloten heeft gevoeld en dat we daarna hopelijk weer als vrienden met elkaar konden omgaan. Helaas was ik kennelijk niet eens een antwoord waard.

Prima als ze geen behoefte heeft mij te helpen om te pogen het netjes af te sluiten en misschien weer de vriendschap op te pakken maar hoe moeilijk is het om dat even te laten weten? Ik vond dit best teleurstellend, ik dacht en hoopte dat we ondanks de omstandigheden die ons uit elkaar gedwongen hebben wel altijd ergens vrienden zouden blijven, het lijkt er op dat ik dit mis had, wat ik erg jammer zou vinden.

Koffie

Daarna een vrouw met wie ik al 4 jaar chat, die hier regelmatig letterlijk om de hoek werkt. Ik had deze week een paar dagen vrij dus ik dacht ik vraag of we een keer koffie kunnen drinken, geen bijbedoelingen verder, gewoon na jaren chatten en zelfs af en toe bellen een keer kennismaken in real life en de vriendschap hopelijk nog beter maken. Wou ze niet, ze werd zelfs boos, ik moest maar respecteren dat het zo prima was voor haar. Hoe durf ik voor te stellen om de vriendschap beter te maken zo ongeveer.

<Weggeknipt stuk>

Nog een ex

Kwam er van de week ook nog een ex de hoek om van 18 jaar geleden, die is getrouwd maar heeft gehoord dat ik een goeie baan had dus ik mocht haar wel mee uit eten nemen, daar had ze wel een kusje voor over. Echt WTF?

Is het niet normaal dan?

Nou werd ik al moe van politici en grote bedrijven (zie mijn laatste paar maatschappelijke blogs) maar kennelijk word ik gewoon ook erg moe van mensen. Ik vraag me af, verwacht ik nou gewoon te veel als ik verwacht dat mensen normaal met elkaar omgaan en rekening houden met elkaar? Ik vind het normaal om elkaar te helpen, te pogen vriendschappen te herstellen, uit te breiden of te behouden. Is dat niet normaal dan?

Conclusie

Ik snap steeds beter waarom sommige mensen zich uitsluitend op hun baan richten en overige contacten lekker oppervlakkig houden en ik vermoed dat zo een houding voor mij ook verstandiger zou zijn. Het nadeel is dat ik veel waarde hecht aan vriendschappen en menselijk contact dus dat zoiets voor mij erg lastig zou zijn ondanks dat ik een hele fijne baan heb met hele leuke collega's. Misschien moet ik gewoon mijn verwachtingen niet zo hoog leggen en leren er vanuit te gaan dat mensen mij teleur zullen stellen, dan kan ik alleen maar positief verrast zijn als het een keer niet gebeurd.