Moe word ik er van

Misschien doe ik er niet verstandig aan dit te schrijven en online te zetten maar ik merk dat ik hier veel frustraties van heb de laatste week. Ik wil graag voorop stellen dat ik misschien beschuldigend schrijf maar het zeker niet mijn bedoeling is om mensen ergens van te beschuldigen of iets kwalijk te nemen, het gaat gewoon om het uiten van mijn eigen frustraties in de hoop dingen achter me te kunnen laten.

Ik word moe van mensen, mensen die mij verkeerd begrijpen, mensen die opeens hun houding veranderen, mensen die niet eerlijk zijn maar vooral van mensen hun onvermogen om zich ook in te leven in andermans gevoelens. En kennelijk word ik ook moe van mezelf. Bij mij gaat het dan weer eens speciaal over vrouwen maar mannen zijn niet heel veel beter volgens mij. En eerlijk gezegd vraag ik me ook wel af of het niet gewoon aan mij ligt, dat ik te hoge verwachtingen heb of zo. Misschien hoop ik te veel dat mensen mij behandelen zoals ik mensen behandel.

Ex

Het begon enige tijd geleden met mijn ex. Korte tijd na dat ik het uit had gemaakt werd ik opeens aangevallen door goede vrienden van mij dat ik achter een andere vrouw aan had gezeten tijdens onze relatie. Dit was niet waar, ja ik chatte met een vrouw (al jaren. zie het stukje verderop over koffie drinken) en ja, daar zaten veel seksueel getinte geintjes tussen. Dezelfde geintjes als ik met veel van mijn vrienden maak, sommige misschien niet helemaal netjes als je een relatie hebt maar ondertussen betekende dat niets voor mij of voor de persoon waarmee ik chatte, we hadden elkaar ten slotte nog nooit ontmoet en we hadden beide een relatie en chatte al jaren zo. Ik ben hier tijdens mijn relatie met mijn ex helemaal open over geweest, verteld dat ik veel met deze vrouw chatte, dat er soms best foute opmerkingen tussen zaten maar dat dit niets betekende voor mij.

Toen ik voor de vierde keer het gesprek aanging dat onze relatie voor mijn gevoel niet zo lekker liep en dat ik hoopte dat we dit samen konden verbeteren had zij opeens het idee dat ik afstandelijk deed en misschien wel vreemd ging. Nou deed ik afstandelijk omdat onze relatie niet lekker liep voor mijn gevoel, niet omdat ik vreemd ging, vreemd gaan is iets wat ik nooit zou doen en dat wist ze ook prima, dat heeft ze zelf ook tijdens ons gesprek hierover later gewoon gezegd dat ze dat eigenlijk wel wist en dat het dom van haar was dit te denken.
De afstandelijkheid was precies de reden dat ik het gesprek aan ging en samen wou kijken hoe we onze relatie gingen redden. Naar aanleiding van die gedachte van haar heeft zij de dag na ons gesprek ingebroken op mijn WhatsApp en is ze de gesprekken tussen mij en die andere vrouw gaan lezen en is ze mij de dag daarop toen ik uit mijn werk kwam gaan aanvallen over dat ik vreemd ging. Eerst heb ik dit ontkracht en hier met haar over gepraat en precies verteld hoe het in elkaar zat.

Daarna zat ik met een probleem. Bij mij kwam het namelijk heel erg over alsof ze niet geïnteresseerd was in onze relatie redden maar in de schuldvraag waarom het fout ging bij mij neer te leggen zodat ze niet bij zichzelf ten rade hoefde te gaan over dat er misschien ook wel dingen aan haar lagen. Daarnaast had ze voor mijn gevoel aangegeven dat ze mij niet vertrouwde en het is in mijn ogen in een relatie essentieel dat je elkaar kunt vertrouwen. Finally had ze mijn privacy en vertrouwen in haar geschonden door dit te doen, iets wat ik ook heel moeilijk vond. Ik heb dus, na een dag nadenken hierover en met veel spijt, er voor gekozen een punt achter onze relatie te zetten en afstand te nemen. Toen nog met de afspraak dat we na een tijd zouden kijken of we weer bij elkaar konden komen als het vertrouwen weer hersteld was.

Vervolgens werd ik dus aangevallen door gezamenlijke goede vrienden en toen ik mijn ex confronteerde daarmee toen had zij zoiets van ja, het voelt voor mij gewoon alsof jij achter een ander aanzat en dat we daarom uit elkaar zijn.
Waarmee ze dus totaal voorbij ging aan mijn pogingen om onze relatie te redden of aan het feit dat ze zelf toegaf dat ze wist dat ik nooit vreemd zou gaan omdat ik daar veel te eerlijk voor ben en natuurlijk aan het feit dat ze gezegd had dat ze nooit op mijn WhatsApp had moeten inbreken maar gewoon met mij hierover moeten praten. Als ze dat had gedaan dan had ze het allemaal mogen lezen met uitleg van mij erbij. Dit stak mij erg. Vooral omdat ik sterk het gevoel heb dat ik in de achting van de betreffende vrienden gedaald ben en geen idee heb aan wie ze dit verhaal nog meer heeft verteld en wat die mensen daarvan denken.

Daarnaast heeft ze hiermee wat mij betreft laten merken dat ze dus niet meer geïnteresseerd was in onze relatie op termijn weer pogen op te pakken zoals we afgesproken hadden om te proberen maar veel meer bezig was met zichzelf aan te praten dat de schuld vooral niet bij haar lag.

Ik wil hiermee niet zeggen dat de reden dat het mis liep niet net zo hard aan mij heeft gelegen, ik denk dat het een combinatie was en vooral dat we veel te snel zijn gaan samen wonen en achteraf eigenlijk toch niet zo goed bij elkaar paste, wel wil ik zeggen dat ik voor mijn gevoel heel erg mijn best heb gedaan onze relatie te redden en weer goed op de rails te krijgen en dat zij juist uitvluchten is gaan zoeken waardoor het vooral niet aan haar lag.

Contact

Toen hoorde ik enige weken geleden dat een soort van ex van me weg ging bij haar man. Lange tijd heb ik zitten aarzelen of ik contact moest opnemen, uiteindelijk toch besloten er een e-mailtje aan te wagen in de hoop dat we nu misschien netjes konden afsluiten wat voor mij nooit als helemaal afgesloten heeft gevoeld en dat we daarna hopelijk weer als vrienden met elkaar konden omgaan. Helaas was ik kennelijk niet eens een antwoord waard.

Prima als ze geen behoefte heeft mij te helpen om te pogen het netjes af te sluiten en misschien weer de vriendschap op te pakken maar hoe moeilijk is het om dat even te laten weten? Ik vond dit best teleurstellend, ik dacht en hoopte dat we ondanks de omstandigheden die ons uit elkaar gedwongen hebben wel altijd ergens vrienden zouden blijven, het lijkt er op dat ik dit mis had, wat ik erg jammer zou vinden.

Koffie

Daarna een vrouw met wie ik al 4 jaar chat, die hier regelmatig letterlijk om de hoek werkt. Ik had deze week een paar dagen vrij dus ik dacht ik vraag of we een keer koffie kunnen drinken, geen bijbedoelingen verder, gewoon na jaren chatten en zelfs af en toe bellen een keer kennismaken in real life en de vriendschap hopelijk nog beter maken. Wou ze niet, ze werd zelfs boos, ik moest maar respecteren dat het zo prima was voor haar. Hoe durf ik voor te stellen om de vriendschap beter te maken zo ongeveer.

Buurvrouw

Toen kwam er ook nog een buurvrouw die opeens raar deed. We zaten hier met diverse buren en vrienden van mij in de tuin, zij loopt langs, ik groet vriendelijk, zij groet vriendelijk. Daarna stuurde ik een Apje dat ze er wel bij mocht komen zitten, kreeg bericht terug: Nee, jullie moeten mij niet. Dus ik reageer verbaasd met: als ik je niet zou moeten zou ik je toch niet uitnodigen. Krijg antwoord: ja in mijn gezicht wel maar achter mijn rug om niet. Ik nog verbaasder: wat heb ik dan achter je rug om gedaan? Antwoord: jij niet maar de rest wel. Nog wat over en weer geapt maar ze had duidelijk geen zin om te zeggen wat er nou aan de hand was en wou hier niet meer langskomen. Jammer dat dingen niet gewoon uitgepraat kunnen worden.

Nog een ex

Kwam er van de week ook nog een ex de hoek om van 18 jaar geleden, die is getrouwd maar heeft gehoord dat ik een goeie baan had dus ik mocht haar wel mee uit eten nemen, daar had ze wel een kusje voor over. Echt WTF?

Is het niet normaal dan?

Nou werd ik al moe van politici en grote bedrijven (zie mijn laatste paar maatschappelijke blogs) maar kennelijk word ik gewoon ook erg moe van mensen. Ik vraag me af, verwacht ik nou gewoon te veel als ik verwacht dat mensen normaal met elkaar omgaan en rekening houden met elkaar? Ik vind het normaal om elkaar te helpen, te pogen vriendschappen te herstellen, uit te breiden of te behouden. Is dat niet normaal dan?

Conclusie

Ik snap steeds beter waarom sommige mensen zich uitsluitend op hun baan richten en overige contacten lekker oppervlakkig houden en ik vermoed dat zo een houding voor mij ook verstandiger zou zijn. Het nadeel is dat ik veel waarde hecht aan vriendschappen en menselijk contact dus dat zoiets voor mij erg lastig zou zijn ondanks dat ik een hele fijne baan heb met hele leuke collega's. Misschien moet ik gewoon mijn verwachtingen niet zo hoog leggen en leren er vanuit te gaan dat mensen mij teleur zullen stellen, dan kan ik alleen maar positief verrast zijn als het een keer niet gebeurd.