Mamma Monique

Ik had gepland om vandaag (gisteren inmiddels) een blog over de therapeutische waarde van dingen van je af schrijven te schrijven, over hoe veel beter ik mij voelde na de frustraties in mijn vorige blog geuit te hebben. Helaas het leven besloot anders...

Wat er gebeurd is

Om 20:11 werd ik door mijn vader gebeld, mijn moeder was rond 19:20 ongeveer gevallen met haar rollator terwijl ze van de televisie naar de keuken liep. Mijn vader hoorde haar roepen "verdomme, ik val" en toen hij bij haar kwam reageerde ze nergens op. Vervolgens heet hij 112 gebeld, die zijn eerst met 2 ambulances gekomen, iets later kwam ook de trauma helikopter en natuurlijk ook de politie (die komen altijd als de helikopter komt is mij verteld). Ze zijn een half uur met haar bezig geweest en hebben haar toen per ambulance naar het UMCG in Groningen gebracht. Mijn vader heeft mijn broer en mij gebeld terwijl hij naar Groningen reed en eerst gezegd dat we niet hoefde te komen want het zou vast wel loslopen. Ik was wel wat gestrest maar dacht dat het inderdaad wel los zou lopen, vorig jaar was er ook al zoiets gebeurd en toen was ze er prima weer bovenop gekomen.

Om 22:10 werd ik door mijn broer gebeld dat mijn vader wou dat we toch kwamen want het ging niet goed. Ik ben dus snel naar het UMCG gegaan waar ik tegelijkertijd met mijn broer aankwam. Op dat moment was er nog sprake van dat mijn moeder wel in kritieke toestand was maar dat ze haar waarschijnlijk gingen opereren en dat het dan weer goed zou komen.

Even later kwam de chirurg binnen, duidelijk net opgeroepen want hij kwam binnen in zijn vrijetijdskleding en die vertelde na een aantal minuten dat hij, gezien de leeftijd en levensstijl van mijn moeder, de kans dat ze de operatie zou overleven extreem klein achtte en de kans dat ze het revalidatie proces van die operatie vervolgens zou overleven (wat meer dan een jaar duurt) ook extreem klein schatte. Op dat moment werd ons verteld dat de binnenste wand van de aorta los had gelaten van de middelste wand waardoor bloed tussen de wanden ging zitten in plaats van op de plek waar het moest zijn te komen. Normaal gebeurd zoiets over een stukje van de aorta maar bij mijn moeder was het over de hele lengte van de aorta gebeurd. Er is toen overleg geweest en het hele team van artsen stond erachter om niet te opereren.

De hoop op dat moment was dat ze het nog een tijd zou kunnen uithouden door bloeddruk verlagende medicatie te krijgen en dat ze daarmee weer bij bewustzijn zou kunnen komen en misschien over paar dagen zelfs weer naar huis mocht. Ik heb mijn tante daarvan op de hoogte gebracht.

Om 23:15 werd ze verplaatst naar de intensive care, ze lag daarvoor nog op de spoedeisende hulp. Toen we daar aankwamen kwam al snel het nieuws dat de medicatie niet hielp zoals gehoopt en dat de kans dat ze de nacht zou overleven behoorlijk afnam en het advies om eventuele familie snel te laten komen. De vriendin en oudste zoon van mijn broer zijn toen gekomen, de rest woonde helaas allemaal te ver weg. Ik heb mijn tante weer gebeld om 23:30 om haar dit te vertellen. Zij wou naar Groningen komen maar dat had ze nooit gered vanaf Rotterdam om op tijd hier te zijn dus dat heb ik haar afgeraden.

We mochten wel bij haar bed zitten maar ze kwam niet meer bij. Op een gegeven moment werd ons verteld dat ze ons de tijd wouden bieden voor afscheid en dan de beademing wouden stopzetten en dat ze daarna zou overlijden zodra haar lichaam het opgaf. Toen daadwerkelijk de beademing stop gezet werd was ze daarna ook in 3 of 4 minuten zo ongeveer weg, uiteindelijk is ze rond 1:30 overleden.

Daarna natuurlijk nog wachten op de arts, afrondend gesprek etc. zodat we rond 2:30 weer naar huis gingen.

Dank

Veel mensen hebben mij via de app of FB messenger bijgestaan terwijl dit aan de gang was, deze mensen wil ik heel erg hartelijk bedanken voor hun steun en interesse. Een aantal mensen hebben ook aangeboden dat ik ze kon bellen, bij ze langs kon komen of zij wel hier naar toe wouden komen. Ook deze mensen ben ik heel dankbaar voor hun steun. Waarschijnlijk zal ik er de komende weken nog wel gebruik van maken her en der. Toen ik thuis kwam heb ik DHO gevraagd hierheen te komen, hij is hier nog tot 4:25 ongeveer geweest. Daarna ben ik dit blogje gaan typen omdat ik toch sterk de behoefte voelde om dingen op een rijtje te zetten.

Mijn moeder

Ondanks dat ik af en toe goed ruzie met mijn moeder kon hebben was ik ook echt heel erg dol op haar. Op dit moment voelt het nog erg onrealistisch dat ze er niet meer is maar elke keer dat ik mij bedenk dat ik nooit meer met haar zal praten komen de tranen.

Bovenstaande foto is van haar laatste (70-ste) verjaardag. Ik zal haar verschrikkelijk missen weet ik nu al ook al voelt het nog niet echt alsof ze er niet meer is.

Monique, ik houd van je, ook al was je af en toe een pestkop die ik wel achter het behang wou plakken en ook al wou jij mij soms achter het behang plakken, ik weet dat onze liefde wederzijds was. Ik weet bijvoorbeeld dat we beide met heel veel plezier aan de vakantie die we samen met mijn tante en een vriendin van haar hebben doorgebracht terug dachten. Ik herinner me nog goed dat we samen op de rivier gingen roeien. Hoe moeilijk je de ring van Parijs vond. En het is zo typisch iets voor jou dat je laatste woorden zijn geweest "Verdomme, ik val", ik hoor het je gewoon zeggen.

Monique, mamma, ik ga je missen, heel erg...