Verhalen & Gedichten

I walk here all alone in the moonlit park

A memory is walking besides me
A memory of happier and better days
A memory of walking here together
A memory best forgotten

Images float through my mind
Images of the last time I walked here
Images of love and joy
Images best left alone

Images and memories
Leading to frustration
And, if not left alone,
To rage and hate

I banish the images
And kill of the memories
I dare them to haunt me
And laugh in their face

They aren't worth my attention
Memories of people
Who don't understand friendship
Let alone they understand love

After clearing my mind
I find an inner peace
I laugh out loud
When I realize finally

Their loss is bigger then mine
For they will never again
Find a man willing to do so much
For so little

Who loves them
Just for who they are
And wants to do anything
Just to see them smile

For men like me are rare
Men who will go that extra mile
For a close friend
And even further for a loved one

Men who don't cheat or lie
Men who always help you
So it is their loss
Not mine

I walk here all alone in the moonlit park
And I am happy about it

Ik kwam deze tegen op het internet, ik vond hem erg mooi.

She Let Go

She let go. Without a thought or a word, she let go.
She let go of fear. She let go of the judgments.
She let go of the confluence of opinions swarming around her head.
She let go of the committee of indecision within her.
She let go of all the ‘right’ reasons.
Wholly and completely, without hesitation or worry, she just let go.
She didn’t ask anyone for advice.
She didn’t read a book on how to let go…
She didn’t search the scriptures.
She just let go.
She let go of all of the memories that held her back.
She let go of all of the anxiety that kept her from moving forward.
She let go of the planning and all of the calculations about how to do it just right.
She didn’t promise to let go.
She didn’t journal about it.
She didn’t write the projected date in her day-timer.
She made no public announcement and put no ad in the paper.
She didn’t check the weather report or read her daily horoscope.
She just let go.
She didn’t analyse whether she should let go.
She didn’t call her friends to discuss the matter.
She didn’t do a five-step Spiritual Mind Treatment.
She didn’t call the prayer line.
She didn’t utter one word. She just let go.
No one was around when it happened.
There was no applause or congratulations.
No one thanked her or praised her.
No one noticed a thing.
Like a leaf falling from a tree, she just let go.
There was no effort. There was no struggle.
It wasn’t good and it wasn’t bad.
It was what it was, and it is just that.
In the space of letting go, she let it all be.
A small smile came over her face.
A light breeze blew through her.
And the sun and the moon shone forevermore.

Liefde is elkaar weten te vinden
En je helemaal aan elkaar binden

Liefde is je aan elkaar geven
En je levens met elkaar verweven

Liefde is het leven samen delen
Alleen samen, en niet met velen

Liefde is elkaar verwennen
En elkaar echt leren kennen

Liefde is elkaar troosten als het moet
Gewoon omdat je dat voor elkaar doet

Liefde is samen lachen als het kan
Samen lachen, als vrouw en man

Liefde is elkaar missen als je alleen bent
En gelukkig zijn terwijl je op elkaar af rent

Liefde is elkaar altijd steunen
En rustig op elkaar te leunen

Liefde is samen een éénheid zijn
Want alleen zo voel je je echt fijn

Liefde is onvoorwaardelijk en voor altijd
Samen alles delen tot in de eeuwigheid

Dit is het einde voor jou en mij
Het is nu echt helemaal voorbij

Ook al is mijn liefde nog steeds diep
En is dit niet hoe ik wou dat het verliep

Is het einde nu echt geweest
En geeft onze liefde de geest

Mijn smeken mocht niet baten
Dus moet ik je nu echt verlaten

Nooit zullen wij nog langs het water lopen
Onze liefde, daar ontstaan, is nu verzopen

Op het geliefde bankje onder de maan
Zit ik nu met mijn eenzame bestaan

Nooit zullen wij elkaar weer aanschouwen
Helaas wou je onze liefde niet opbouwen

Onze paden zullen niet meer samen vallen
We hebben onze liefde laten vergallen

Oneindig veel bittere tranen heb ik om jou gehuild
Wat had ik toch graag met die andere man geruild

Uren heb ik gesmeekt en gebeden
Maar ook dat is nu in het verleden

Voor ons valt nu uiteindelijk toch echt het doek
Nooit krijg jij van mij nog een huwelijksaanzoek

Na het zware en bloederige verhaal van gisteren nu maar weer een wat vrolijker en romantischer verhaal

Na drie zware jaren is het dan nu eindelijk zover. We ploeteren samen door het land op weg naar de grote stad. Drie jaar lang zijn we gepest, uitgejouwd, beledigd en voor gek verklaard door onze dorpsgenoten. Door de mensen met wie we zijn opgegroeid. En dat alleen omdat we van elkaar houden en ik 15 jaar ouder ben dan zij. Mijn vrienden vragen mij de hele tijd wat ik met zo een kind moet terwijl haar vriendinnen haar voor gek verklaren en ondertussen de oudere mensen in het dorp over ons roddelen en ons met de nek aankijken, zelfs onze ouders.

Dus na drie jaar hebben we het besluit genomen, we gaan hier weg. We gaan naar de grote stad en zullen daar werk vinden. We zullen rustig samen kunnen zijn in onze liefde. We zullen van elkaar kunnen genieten. Zonder rotte eieren tegen de deur als de dorpsjeugd iemand zoekt om te plagen en zonder met de nek aangekeken te worden. We zullen ons eigen geluk maken en niemand zal ons tegenhouden.

Daarom lopen we hier nu, samen, hand in hand. Onze weinige bezittingen hebben we verkocht of dragen we op onze ruggen bij ons. Ik maak goede kansen op een baan in de stad en zal voor haar kunnen zorgen. Zij wil zelf werken als dienstmeisje in het grote kasteel zodat ze de adel van dichtbij kan zien. Dat is altijd haar droom geweest, van mij mag ze, ik wil niets anders dan haar gelukkig zien.

Het is bijna vier dagen lopen naar de stad maar gelukkig zijn er herbergen onderweg waar we kunnen slapen. We zijn niet rijk dus we zullen genoegen moeten nemen met een plek in de stallen. Maar het maakt niet uit, als we maar samen zijn. Zolang ik met haar samen ben kan ik alles trotseren. Zolang ik haar gelukkige glimlach zie en de twinkeling in haar ogen bestaat er voor mij geen groter geluk.

Verliefd kijk ik naar haar profiel terwijl we lopen en denk ik aan ons verleden en aan onze toekomst. Denk ik aan hoe we vorige week ondanks alle protesten van onze families getrouwd zijn en hoe onze 'vrienden' ons huwelijk verstoord hebben maar hoe het ondanks dat toch de gelukkigste dag van ons leven was. Maar vooral denk ik aan hoe we deze mensen nu achter ons hebben gelaten, aan dat het zwaar was om alle banden te verbreken maar hoe verschrikkelijk gelukkig we nu zijn zelfs al hebben we niets meer dan elkaar. We hebben elkaar. En dat is wat telt. Dat is het enige wat belangrijk is.

In stilte beloof ik nog een keer aan mezelf dat ik altijd voor haar zal zorgen, wat er ook gebeurt, ik zal er altijd voor haar zijn.

Ze heeft door dat ik naar haar staar en kijkt verliefd terug. We gaan zo in elkaar op dat we struikelen over een boomwortel die over het pad groeit en samen omvallen. Lachend kijken we elkaar aan en besluiten hier ons middagmaal te eten. We zijn zo blij dat we weg zijn uit het dorp en alle mensen kwijt zijn dat we bijna euforisch zijn. Gelukkig praten we samen, kussen elkaar tussen het eten door en genieten van elkaars aanwezigheid. Wat de toekomst brengen zal? Wie weet... We hebben in ieder geval elkaar en dat is het enige wat nu belangrijk is....