Blogs

Ik had gepland om vandaag (gisteren inmiddels) een blog over de therapeutische waarde van dingen van je af schrijven te schrijven, over hoe veel beter ik mij voelde na de frustraties in mijn vorige blog geuit te hebben. Helaas het leven besloot anders...

Wat er gebeurd is

Om 20:11 werd ik door mijn vader gebeld, mijn moeder was rond 19:20 ongeveer gevallen met haar rollator terwijl ze van de televisie naar de keuken liep. Mijn vader hoorde haar roepen "verdomme, ik val" en toen hij bij haar kwam reageerde ze nergens op. Vervolgens heet hij 112 gebeld, die zijn eerst met 2 ambulances gekomen, iets later kwam ook de trauma helikopter en natuurlijk ook de politie (die komen altijd als de helikopter komt is mij verteld). Ze zijn een half uur met haar bezig geweest en hebben haar toen per ambulance naar het UMCG in Groningen gebracht. Mijn vader heeft mijn broer en mij gebeld terwijl hij naar Groningen reed en eerst gezegd dat we niet hoefde te komen want het zou vast wel loslopen. Ik was wel wat gestrest maar dacht dat het inderdaad wel los zou lopen, vorig jaar was er ook al zoiets gebeurd en toen was ze er prima weer bovenop gekomen.

Om 22:10 werd ik door mijn broer gebeld dat mijn vader wou dat we toch kwamen want het ging niet goed. Ik ben dus snel naar het UMCG gegaan waar ik tegelijkertijd met mijn broer aankwam. Op dat moment was er nog sprake van dat mijn moeder wel in kritieke toestand was maar dat ze haar waarschijnlijk gingen opereren en dat het dan weer goed zou komen.

Even later kwam de chirurg binnen, duidelijk net opgeroepen want hij kwam binnen in zijn vrijetijdskleding en die vertelde na een aantal minuten dat hij, gezien de leeftijd en levensstijl van mijn moeder, de kans dat ze de operatie zou overleven extreem klein achtte en de kans dat ze het revalidatie proces van die operatie vervolgens zou overleven (wat meer dan een jaar duurt) ook extreem klein schatte. Op dat moment werd ons verteld dat de binnenste wand van de aorta los had gelaten van de middelste wand waardoor bloed tussen de wanden ging zitten in plaats van op de plek waar het moest zijn te komen. Normaal gebeurd zoiets over een stukje van de aorta maar bij mijn moeder was het over de hele lengte van de aorta gebeurd. Er is toen overleg geweest en het hele team van artsen stond erachter om niet te opereren.

De hoop op dat moment was dat ze het nog een tijd zou kunnen uithouden door bloeddruk verlagende medicatie te krijgen en dat ze daarmee weer bij bewustzijn zou kunnen komen en misschien over paar dagen zelfs weer naar huis mocht. Ik heb mijn tante daarvan op de hoogte gebracht.

Om 23:15 werd ze verplaatst naar de intensive care, ze lag daarvoor nog op de spoedeisende hulp. Toen we daar aankwamen kwam al snel het nieuws dat de medicatie niet hielp zoals gehoopt en dat de kans dat ze de nacht zou overleven behoorlijk afnam en het advies om eventuele familie snel te laten komen. De vriendin en oudste zoon van mijn broer zijn toen gekomen, de rest woonde helaas allemaal te ver weg. Ik heb mijn tante weer gebeld om 23:30 om haar dit te vertellen. Zij wou naar Groningen komen maar dat had ze nooit gered vanaf Rotterdam om op tijd hier te zijn dus dat heb ik haar afgeraden.

We mochten wel bij haar bed zitten maar ze kwam niet meer bij. Op een gegeven moment werd ons verteld dat ze ons de tijd wouden bieden voor afscheid en dan de beademing wouden stopzetten en dat ze daarna zou overlijden zodra haar lichaam het opgaf. Toen daadwerkelijk de beademing stop gezet werd was ze daarna ook in 3 of 4 minuten zo ongeveer weg, uiteindelijk is ze rond 1:30 overleden.

Daarna natuurlijk nog wachten op de arts, afrondend gesprek etc. zodat we rond 2:30 weer naar huis gingen.

Dank

Veel mensen hebben mij via de app of FB messenger bijgestaan terwijl dit aan de gang was, deze mensen wil ik heel erg hartelijk bedanken voor hun steun en interesse. Een aantal mensen hebben ook aangeboden dat ik ze kon bellen, bij ze langs kon komen of zij wel hier naar toe wouden komen. Ook deze mensen ben ik heel dankbaar voor hun steun. Waarschijnlijk zal ik er de komende weken nog wel gebruik van maken her en der. Toen ik thuis kwam heb ik DHO gevraagd hierheen te komen, hij is hier nog tot 4:25 ongeveer geweest. Daarna ben ik dit blogje gaan typen omdat ik toch sterk de behoefte voelde om dingen op een rijtje te zetten.

Mijn moeder

Ondanks dat ik af en toe goed ruzie met mijn moeder kon hebben was ik ook echt heel erg dol op haar. Op dit moment voelt het nog erg onrealistisch dat ze er niet meer is maar elke keer dat ik mij bedenk dat ik nooit meer met haar zal praten komen de tranen.

Bovenstaande foto is van haar laatste (70-ste) verjaardag. Ik zal haar verschrikkelijk missen weet ik nu al ook al voelt het nog niet echt alsof ze er niet meer is.

Monique, ik houd van je, ook al was je af en toe een pestkop die ik wel achter het behang wou plakken en ook al wou jij mij soms achter het behang plakken, ik weet dat onze liefde wederzijds was. Ik weet bijvoorbeeld dat we beide met heel veel plezier aan de vakantie die we samen met mijn tante en een vriendin van haar hebben doorgebracht terug dachten. Ik herinner me nog goed dat we samen op de rivier gingen roeien. Hoe moeilijk je de ring van Parijs vond. En het is zo typisch iets voor jou dat je laatste woorden zijn geweest "Verdomme, ik val", ik hoor het je gewoon zeggen.

Monique, mamma, ik ga je missen, heel erg...

Dit is een bewerkte (verkorte) versie van een privé stuk, bepaalde stukken zijn hier uit weggelaten omdat deze toch iets te privé werden. Mensen met een account kunnen inloggen en het hele stuk lezen in de privé sectie van deze site.

Misschien doe ik er niet verstandig aan dit te schrijven en online te zetten maar ik merk dat ik hier veel frustraties van heb de laatste week. Ik wil graag voorop stellen dat ik misschien beschuldigend schrijf maar het zeker niet mijn bedoeling is om mensen ergens van te beschuldigen of iets kwalijk te nemen, het gaat gewoon om het uiten van mijn eigen frustraties in de hoop dingen achter me te kunnen laten.

Ik word moe van mensen, mensen die mij verkeerd begrijpen, mensen die opeens hun houding veranderen, mensen die niet eerlijk zijn maar vooral van mensen hun onvermogen om zich ook in te leven in andermans gevoelens. En kennelijk word ik ook moe van mezelf. Bij mij gaat het dan weer eens speciaal over vrouwen maar mannen zijn niet heel veel beter volgens mij. En eerlijk gezegd vraag ik me ook wel af of het niet gewoon aan mij ligt, dat ik te hoge verwachtingen heb of zo. Misschien hoop ik te veel dat mensen mij behandelen zoals ik mensen behandel.

<Weggeknipt stuk>

Contact

Toen hoorde ik enige weken geleden dat een soort van ex van me weg ging bij haar man. Lange tijd heb ik zitten aarzelen of ik contact moest opnemen, uiteindelijk toch besloten er een e-mailtje aan te wagen in de hoop dat we nu misschien netjes konden afsluiten wat voor mij nooit als helemaal afgesloten heeft gevoeld en dat we daarna hopelijk weer als vrienden met elkaar konden omgaan. Helaas was ik kennelijk niet eens een antwoord waard.

Prima als ze geen behoefte heeft mij te helpen om te pogen het netjes af te sluiten en misschien weer de vriendschap op te pakken maar hoe moeilijk is het om dat even te laten weten? Ik vond dit best teleurstellend, ik dacht en hoopte dat we ondanks de omstandigheden die ons uit elkaar gedwongen hebben wel altijd ergens vrienden zouden blijven, het lijkt er op dat ik dit mis had, wat ik erg jammer zou vinden.

Koffie

Daarna een vrouw met wie ik al 4 jaar chat, die hier regelmatig letterlijk om de hoek werkt. Ik had deze week een paar dagen vrij dus ik dacht ik vraag of we een keer koffie kunnen drinken, geen bijbedoelingen verder, gewoon na jaren chatten en zelfs af en toe bellen een keer kennismaken in real life en de vriendschap hopelijk nog beter maken. Wou ze niet, ze werd zelfs boos, ik moest maar respecteren dat het zo prima was voor haar. Hoe durf ik voor te stellen om de vriendschap beter te maken zo ongeveer.

<Weggeknipt stuk>

Nog een ex

Kwam er van de week ook nog een ex de hoek om van 18 jaar geleden, die is getrouwd maar heeft gehoord dat ik een goeie baan had dus ik mocht haar wel mee uit eten nemen, daar had ze wel een kusje voor over. Echt WTF?

Is het niet normaal dan?

Nou werd ik al moe van politici en grote bedrijven (zie mijn laatste paar maatschappelijke blogs) maar kennelijk word ik gewoon ook erg moe van mensen. Ik vraag me af, verwacht ik nou gewoon te veel als ik verwacht dat mensen normaal met elkaar omgaan en rekening houden met elkaar? Ik vind het normaal om elkaar te helpen, te pogen vriendschappen te herstellen, uit te breiden of te behouden. Is dat niet normaal dan?

Conclusie

Ik snap steeds beter waarom sommige mensen zich uitsluitend op hun baan richten en overige contacten lekker oppervlakkig houden en ik vermoed dat zo een houding voor mij ook verstandiger zou zijn. Het nadeel is dat ik veel waarde hecht aan vriendschappen en menselijk contact dus dat zoiets voor mij erg lastig zou zijn ondanks dat ik een hele fijne baan heb met hele leuke collega's. Misschien moet ik gewoon mijn verwachtingen niet zo hoog leggen en leren er vanuit te gaan dat mensen mij teleur zullen stellen, dan kan ik alleen maar positief verrast zijn als het een keer niet gebeurd.

Ik kwam vandaag dit artikel tegen: http://www.dvhn.nl/extra/Commentaar-Huizenkopers-in-Groningen-kopschuw-…

Een onderzoek door de Rijksuniversiteit Groningen over huizenverkoop in het gaswinnings (lees aardbevings) gebied. Onderstaande is mijn commentaar daarop, het moet toch niet gekker worden zo onderhand!

Voor groot deel mee eens maar kom op RUG, een gratis versterkingsscan zodat je ZELF vanuit je hypotheek de versterking kunt financieren? Dat is toch te gek voor woorden? De NAM/EZ/NCG/CVW/Overheid sloopt hier de boel en WIJ mogen opdraaien voor de kosten? Ik dacht het niet! Als ik iemands huis sloop draai ik ook zelf op voor de kosten dus laat al die organisaties die miljarden verdienen hier aan de gaswinning ook maar gewoon opdraaien voor alle kosten die hier gemaakt moeten worden om ondanks de gaswinningsellende hier nog veilig te kunnen wonen. Laat ze maar een gedeelte van die miljarden gebruiken om de schade en aantasting van het woongenot die ze veroorzaken te herstellen! Dat mag onderhand ook wel een keer na al die welvaart die ons land aan de gaswinning te danken heeft!

Vanmiddag kwam ik deze link tegen: https://aardbevingeningroningen.net/2017/06/21/nut-en-noodzaak-van-blog…

Ik vroeg mijzelf toen ook af, waarom doe ik dit, na enig nadenken kwam ik tot dit comment:

Ik heb hetzelfde hoor, mensen vragen mij waarom maak je je zo druk om de wereld te verbeteren, je hebt toch een goeie baan en alles wat je wilt. Alsof dat het enige is wat telt!
Dan schrijf ik daar blogs over (toen ik werkeloos was meer dan nu moet ik toegeven) en dan krijg je onbegrip, mensen snappen niet dat het niet alleen om hun zelf gaat, het gaat om onze hele maatschappij.
Word er gezegd: de maatschappij verhard zo, ja vindt je het gek als je niet verder kijkt dan je eigen achtertuin? Dan doen anderen dat ook. Kijk toch alsjeblieft verder dan je eigen belang en denk ook eens aan de duizenden mensen die in de problemen zitten door het geld graaien van politici, bestuurders, grote bedrijven. etc. Denk eens aan je kinderen (of in mijn geval neefjes) die over 80 jaar ook nog op deze planeet moeten kunnen leven, en aan hun kinderen. Het gaat niet alleen om jezelf.
Zelf vind ik, zolang ik maar een paar mensen bewust kan maken ben ik blij en dat is waarom ik door blijf gaan met schrijven, voorlichten, discussiëren etc.

Natuurlijk schrijf ik weinig de laatste tijd, zeker op Politiek en Maatschappelijk vlak, en zeker mijn laatste 'politieke' blog is niets meer dan een rant over 2 politieke partijen die eigenlijk ook gewoon een bewerking is van een pissig FB comment wat ik geplaatst heb bij een stuk over stemgedrag in de tweede kamer.
Maar toch, ik hoop uiteindelijk met mijn gesprekken, schrijfself, dicussies en eigen gedrag mensen zover te krijgen dat ze verder nadenken dan hun eigen achtertuin. Meer gelukkig mensen in deze maatschappij komt iedereen ten goede, meer saamhorigheid komt iedereen ten goede en vooral meer rekening houden met elkaar i.p.v. elkaar te beoordelen en veroordelen aan de hand van eigen normen en waarden komt iedereen ten goede.

Alleen samen staan we sterk tegen grote bedrijven, tegen politieke partijen die alleen op macht en eigen gewin uit zijn, tegen machtsmisbruik en corruptie en tegen terrorisme van welke aard dan ook.