Persoonlijke Blogs

Vandaag heb ik mijn theorie examen voor autorijbewijs gedaan, ik ben geslaagd!

Meer dan 30 deelnemers en er waren er maar een stuk of 7 geslaagd, het meisje wat naast mij zat werd zelfs weggestuurd omdat ze afkeek bij mij en het meisje aan haar andere kant.

Verder niet zo interessant natuurlijk maar ik wou het toch graag even melden

Twee maanden na de dood van Speedy merkte ik toch echt dat ik het miste om een 2-de kat te hebben en vooral dat Noobie eenzaam deed.

Vandaag ben ik dus op Marktplaats gaan zoeken en heb ik een lieve vrouw gevonden wiens poes na een verhuizing zich niet helemaal op der gemak voelde in het nieuwe huis en die ruzie begon te krijgen met de andere 2 poezen die zij had. Ze wou deze poes dus wegdoen hierom en zocht een goed tehuis voor haar. De poes en ik hadden direct een goede klik dus ik heb haar meegenomen op proef om te kijken hoe het gaat en of ze zich hier wel op haar gemak voelt. De poes in kwestie heet Muis.

Tot nu toe gaat het eigenlijk erg vlekkeloos voor Muis, Noobie is er wat minder over te spreken dat er een andere kat is, die gromt nog al en is te bang om kennis te maken. Muis verkent ondertussen het hele huis en loopt inmiddels al achter mij aan als ik naar boven ga of weer naar beneden, ze loopt gewoon mee, tenzij Noobie in de weg zit, daar blijft ze bij uit de buurt. Ik ken deze kat dus net drie en een half uur en ze lijkt zich nu al aan mij te hechten, dat is eigenlijk prachtig om te zien.

Ze is een halve Main Coon en daarmee dus ook net een slagje groter dan Noobie, terwijl zij de poes is en hij de kater

Op het moment is ze 7 jaar oud wat goed past bij Noobie, die is 9, ligt niet zo ver uit elkaar en ze zijn beide redelijk energieke katten, ik hoop dat ze goede vriendjes worden en samen zullen spelen en lol hebben maar dat zal nog even afwachten zijn voorlopig. Persoonlijk denk ik dat het wel goed komt, het zal alleen erg wennen voor Noobie zijn gok ik alhoewel die ook vrij snel aan Speedy gewend was. Natuurlijk kwam Noobie toen nieuw in het huis en woonde Speedy er al, nu is de situatie anders, Noobie woont hier al 6 jaar ongeveer en Muis komt er nu bij, alleen blijft Noobie de schijtluis maar daar komt ie vast wel overheen na een paar dagen

Muis is inmiddels al gewoon blij als ik naar haar toe kom en tegen haar praat, direct de staart zo mooi in de lucht en tegen mijn been aan vrijen en mauwen als ik tegen haar praat, volgens mij gaat dit zeker goed komen.

Ze was net in de slaap kamer, ik heb haar even geaaid, loop naar de computer kamer en ze komt gewoon enthousiast achter me aan, daar lag alleen schijtluis Noobie direct te grommen dus toen is ze maar weer terug de slaapkamer in gedoken. Dus tussen Muis en mij zit het wel goed, zal waarschijnlijk wel een weekje of 2 duren voordat Noobie weer zichzelf is. Ik ben in ieder geval erg blij dat ik inderdaad de moeite heb genomen om op zoek te gaan naar een nieuwe kat en ik ben zeer tevreden met deze keuze tot nu toe.

Ik heb deze kat overigens uitgezocht op een tip van mijn rij leraar, die is Marktplaats gaan afstruinen tijdens het eerste stuk van mijn rijles vandaag toen hij hoorde dat ik op zoek wou naar een nieuwe kat. En daarna heeft ie dankzij mij Imgur ontdekt, hij kwam er na een half uur toch wel achter dat dat een zeer verslavende site is

Ik vind dat het maar eens klaar moet zijn, ik ben al dagen verdrietig en vast erg vervelend voor mijn omgeving, denk echt dat het tijd word voor een schop onder mijn reet...

Dus, de afgelopen 2 dagen heb ik mezelf die schop gegeven, dat is ten dele gelukt, ik heb weer wat huishouden gedaan (niet zo veel, wat was en afwas) en ik heb aan deze site zitten prutsen (wel veel, klik hier voor een totale beschrijving in mijn Tech Blog), dit alles heeft er inderdaad voor gezorgd dat ik minder medelijden met mezelf had en me minder zorgen maakte om haar. En waarom maak ik me zorgen om haar? Ik hoor het jullie denken, wel, dat is heel simpel, ik geloof nog steeds dat als je verliefdheid gaat onderdrukken om een relatie te redden dat dit niet kan werken, ik hoop serieus voor haar dat het wel werkt, maar ik geloof het niet, dus ik maak me zorgen om wat ze zichzelf en hem en hun kinderen aan doet. Maar goed, na wat serieus nadenken moet ik concluderen dat het niet aan mij is om me daar zorgen om te maken, ze heeft alle contact afgebroken dus wat kan ik nog doen en wat voor nut hebben mijn zorgen? Niets.

Zoals ik al zei, het moet klaar zijn.

De laatste week heb ik mezelf er op betrapt dat ik ondanks alles eigenlijk gewoon zit te hopen en wachten tot het misgaat bij hun en ze terug komt, dit moet ik niet doen, dit moet klaar zijn.

Dus ik heb mezelf nu 2 dagen weten af te leiden, dat hielp enigszins. Ik heb ook een redelijk volle week voor mezelf gepland dus dit zal vast ook helpen. Ook heb ik vandaag besloten dat het na bijna 2 maanden na de dood van Speedy wel tijd word voor een nieuwe kat, ook omdat Noobie de laatste 2 weken erg vervelend doet als ik even weg ben geweest of iets dergelijks. Nu nog bedenken waar ik die het beste vandaan kan halen aangezien het dierenasiel best duur is geworden en ik niet heel ruim in mijn geld zit momenteel. Maar een nieuwe kat zal wel aardig wat aandacht en wennen vergen. Ook dat is een stap verder.

Ook heb ik haar ketting boven mijn bed weggehaald en in een la gestopt zodat ik hier niet elke avond voor het slapen gaan verdrietig naar zit te staren en te hopen dat ze terug komt. Ook dat is klaar.

Nu is het enige wat ik nog voor elkaar moet krijgen is dat ik op de een of andere manier niet nachten lang wakker lig aan haar te denken en verdrietig te zijn, goed slapen zou helpen, je hebt geen idee hoeveel koppijn je kunt krijgen van RSI, slaap gebrek en stres bij elkaar. En als ik slaap nog een manier vinden dat ik niet af en toe hele levendige dromen over haar heb, dat zal vast ook helpen.

Dus klaar.... Bijna....In ieder geval op weg.

Een ding heb ik me wel echt voorgenomen, als een vrouw mij ooit verteld dat ze gevoelens voor mij heeft dan ga ik weg, ik geloof er niet meer in dat uit zo een begin nog een positief resultaat voor mij naar voren gaat komen en dat geld ook voor als ik ooit weer verliefd word, direct weg wezen. Zoals de laatste vrouw in een mooi gedichtje aan mij schreef als afscheid 'vermoord je hoop' dat is precies wat ik ga doen alleen ik neem het wat verder dan zij bedoelde, ik ga niet alleen mijn hoop op haar vermoorden maar gewoon de hoop dat ik nog ooit een leuke vrouw in mijn leven zal hebben (langer dan een paar weken of maanden) aangezien het mij makkelijker lijkt om op de langer termijn met de eenzaamheid te dealen dan elke keer weer opnieuw deze stres over mij zelf af te roepen. Ook dat is klaar wat mij betreft.

De meeste mensen weten het, ik poog al enige tijd weer een D&D groep bij elkaar te krijgen. Dit is nu beperkt gelukt, helaas zijn er een aantal mensen afgevallen om diverse redenen maar vooral omdat het onmogelijk bleek om een dag te kiezen waarop iedereen kon. Een van deze personen zal ik wel erg missen, maar goed daar heb ik in voorgaande blogs al wel het nodige over geschreven

Dus, we gaan nu met 4 spelers en een Dungeon Master beginnen, om toch een praktische party te houden gaan 2 van ons (waaronder ik) met 2 characters spelen. Voor mezelf heb ik in ieder geval (zoals altijd) het ras Drow met als class Sorcerer. Daarnaast, voorlopig afhankelijk van of iemand anders een Cleric of andere Healer class speelt, wil ik graag een ras Maenad met als class Psionic Wilder spelen. Als er niemand anders als Healer class speelt dan zal mijn 2-de character een Cleric zijn vermoed ik.

In alle gevallen zal dit voor mij wennen worden aangezien ik zowel met de Psionic Wilder als met de Cleric totaal geen ervaring heb. Twee characters spelen zal uberhaubt wennen zijn want ik ben ten slotte niet de meest ervaren D&D speler, ik heb vooral veel PC RPG ervaring en weinig met echt D&D maar ja, met zo een kleine party moet je toch wat, vooral als bijna iedereen een caster wil spelen en je een Paladin hebt als enige echte fighter class.

Dus ik kan mij de komende dagen gaan vermaken met mij inlezen in deze characters, spells uitzoeken en in general characters bouwen en ook voor elk van hun een eigen karakter bedenken en die gescheiden houden in mijn hoofd tijdens het spelen. Ik denk dat me dit prima gaat lukken maar ik zie het wel als een uitdaging.

Ik had gezegd dat ik mijn verdriet minder in de blogs zou verwerken maar ik merk zelf dat ik er of over moet schrijven of over moet praten en ik denk dat de meeste mensen om me heen mijn praten over verdriet wel genoeg aangehoord hebben. Daarnaast, ik gok dat zo ongeveer niemand mijn blogs leest dus het is niet alsof ik heel veel publiek heb om weg te jagen. Dus bij deze...

Verdriet...

Ik dacht de laatste week dat ik het ergste wel had gehad, ik had wel veel momenten dat ik down was maar ik begon in eens weer interesse in series kijken te krijgen en in andere dingen... Dus dan denk je, dat gaat de goede kant op, leven is kut maar in ieder geval kom ik weer ergens. Eergisteren had ik hier vrienden op bezoek, een stelletje, en de ene was heel knuffelig aan het doen, ik kan ze dat niet kwalijk nemen, maar ik betrapte mezelf er op dat ik zo verschrikkelijk jaloers was op dat moment en boos werd dat ik eigenlijk van mezelf schrok, natuurlijk heb ik dit niet laten merken, maar toch... En toen kwam gisteren, eerst al Deep Spcae 9 kijken, mensen gaan trouwen en toch niet en dan toch wel... En dan merk je opeens dat je over een goedkope soap zoals DS9 zit te huilen... Daarna in bed een boeken serie lezen, ook daarin had ik de mazzel dat ik net bij een hele mooie bruiloft was.. Dus toen lag ik in bed alweer te janken...

Uiteindelijk val ik in slaap...

De deurbel gaat, als ik open doe staat ze daar, en terwijl ik nauwelijks kan geloven dat ik deze lieve en mooie vrouw weer voor me zie en god in gedachte op mijn blote knietjes aan het danken ben dat ze hier is verdrink ik in die mooie blauwe ogen achter een met regenwater bespatte bril... Ik snap er niets van maar ik ben dolgelukkig, het is alsof ik weer kind ben en mijn grootste wens ooit is uitgekomen. Natuurlijk laat ik haar binnen en ze verteld me dat ze er achter is dat ze de verkeerde keuze had gemaakt... Ik ben zo mogelijk nog gelukkiger en ik vlieg haar dolgelukkig om de hals.

Ondertussen besef ik me ook dat ze een lange relatie en een leven achter zich laat om voor mij te kiezen en dat ze het hier zwaar mee zal hebben, dus ik praat hierover met haar, ik merk dat ze verdrietig is, maar ook opgelucht, net als ik was toen ik 3,5 jaar relatie afbrak, heel verdrietig om de goede tijden maar ook heel opgelucht dat de stres en de spanning voorbij is en dat ik mijn eigen leven kon gaan leven. De gevoelens die zij nu beschrijft zijn ongeveer hetzelfde. Ik ben nog steeds heel gelukkig maar ook verdrietig, ik had haar die pijn het liefst willen besparen ik zou alleen echt niet weten hoe. Ik sluit haar in mijn armen en fluister in haar oor dat ik er alles voor over heb om haar gelukkig te maken en troost haar zo goed als ik kan. Ze verteld mij dat ze niet voor niets voor mij gekozen heeft en ik haar niet hoef te troosten want dat ze in haar hart heel gelukkig is dat ze deze keuze gemaakt heeft ook al kostte het heel veel moeite. Dit maakt mij zo mogelijk nog gelukkiger.

We zitten een tijd tegen elkaar aan met de armen om elkaar heen gewoon te genieten van elkaars aanwezigheid.

Na een tijdje ga ik koken voor ons en zorg ik dat we een romantisch diner hebben samen, ik zet kaarsen op tafel, probeer iets te koken wat ze lekker zal vinden en haal het cadeautje wat ik al weken voor haar in de kast heb staan te voorschijn. Hierdoor moet ze huilen dat ik dit bewaard heb ondanks alles, ze snapt sowieso niet hoe ik nog zo verliefd kan zijn op haar terwijl ze mij pijn heeft gedaan. Ik vertel haar dat ik begrijp waarom ze me pijn heeft gedaan en dat ik haar dit niet kwalijk neem. Het belangrijkste voor mij is tenslotte dat zij gelukkig is. Hierdoor moet zij nog harder huilen en ik moet stiekem ook huilen hierdoor, we troosten elkaar en ze fluistert in mijn oor dat ze niet snapt dat ik zo lief ben na alles wat er gebeurd is. Ik kan daar maar een simpel antwoord op geven, ik houd van je, met heel mijn hart en ziel, meer dan ik ooit van iemand heb gehouden.

Na het eten en als we allebei een beetje bijgekomen zijn van alle emoties maak ik een warm bad voor haar klaar zodat ze lekker kan ontspannen, daarna masseer ik haar zachtjes zodat ze echt een beetje tot rust kan komen. Na de massage gaan we slapen waarbij ze tegen mij aan kruipt en in mijn armen in slaap valt terwijl ik haar zachtjes streel.

Ik voel mij gelukkiger dan ik me ooit eerder in mijn leven heb gevoeld en daarnaast voel ik een enorme dankbaarheid... Uiteindelijk val ook ik in slaap...

En toen werd ik wakker... en bleek het allemaal alleen maar een droom te zijn en lag ik alleen in mijn bed....

Dus toen zat ik midden in de nacht weer te huilen...pogen verder te slapen, liggen woelen, zo erg dat de kat chagrijnig van het bed af liep...

Hoe deal je met zo een verdriet? Ik dacht dat ik het ergste wat mij kon overkomen wel meegemaakt had in het verleden, mijn laatste relaties, vooral die van 2,5 jaar geleden hebben mij tenslotte heel erg veel verdriet bezorgd, maar daarbij kon ik iemand ook iets kwalijk nemen, daarbij was ik gewoon slecht behandeld en voelde ik naast verdriet vooral woede, deze vrouw is zo eerlijk tegen me geweest en zo verschrikkelijk lief voor mij geweest dat ik niet boos kan zijn, het enige wat ik kan is heel hard hopen dat ze gelukkig is want dat vind ik echt heel belangrijk en is zo ongeveer het enige wat mij momenteel nog gaande houd...

Maar mijn eigen geluk dan? Kan ik echt doorgaan met dit verdriet? Dat is erg lastig momenteel, ik weet dat ik vroeger of later er aan zal wennen en mee zal kunnen leven, maar serieus, dit voelt zo anders dan eerder liefdesverdriet. Waarschijnlijk omdat ik weet dat deze vrouw ook verliefd op mij is, dat is eerder niet gebeurd op deze manier. Hoe kom je over iemand heen als je elke minuut dat je alleen bent aan haar denkt en weet dat zij ook echt verliefd op jou was maar dit poogt te onderdrukken?

Sommige vrienden zeggen mij dat ik er voor moet vechten, maar hoe vecht je voor iemand die al het contact heeft verbroken?

Hoe deal je met dit soort dromen?

Ik weet het even niet meer.... Ik weet wel dat ik erg verdrietig ben nog steeds en bijna dagelijks zit te huilen. En dat terwijl ik mij enkele maanden geleden afvroeg of ik nog wel kon huilen... Well now I know... Nu vraag ik me af of ik ook weer kan stoppen er mee want ik voel me een beetje een emotioneel wrak de laatste 2 dagen en dat is niet echt het fijnste gevoel...

Dit alles lijkt ook wat invloed op mijn tekeningen te hebben, ze lukken de laatste dagen allemaal niet en de meesten komen niet eens meer voorbij het schets stadium...