Blogs

Last night and most of today I have worked on this website.

As said on the front page there are now 2 types of blogs, the Tech Blogs and the Personal Blogs. I also added and changed 5 times the Facebook like button, I finally setled for the AddToAny plugin of Drupal 7. After some fighting with views I managed to get the share/like buttons on the Drawings Slideshow page and on the blog overview pages.

Next to that I have tweaked the style sheets for several parts of the site, changed all the URL patterns, created new urls and installed the Page Manager Redirect module to redirect from old URL patterns to the new ones to keep backwards compatible. I have also recreated most of the views on this site to make the overview pages (drawings, drawings slideshow, blog, personal blog and tech blog) a bit more efficient and tweak some of them a bit with better styling. And finally I also added a module for migrating content from one content type to another, very handy if you want to split your Blog content in 2 new content types, this module is called Node Convert.

Update 08-10-2013:

Of course, in stead of making sure that I slept on time last night I couldn't resist working some more on this site. I now added an archive like menu to the blog pages, this involved creating a view and adding some custom JavaScript to my website. I used this tutorial as a guide but had to modify some parts to actually get it working the way I wanted. Next stage is giving this menu a bit more depth so you can not only see and fold per month but also per year, this will be done at a later time. I also updated the content editing options, this is only useful for myself of course, but trust me, it works a lot nicer this way.

Another update, a few hours later. I found a small bug in my collapsible blog archive on my blog pages, if the opened archive was longer then the first blog entry the blog entry would also resize. I tried fixing this within the CSS but of course I failed, all solutions I found included adding an extra div around the 2 items, this is impossible to just do in a CMS like Drupal. Since both the archive and the blog overview are generated via views so I wondered if it wasn't possible to create a view with options table containing the 2 other views. After some searching I found the Views Field View module, this indeed did the trick. Of course someone with more CSS knowledge then myself probably could have solved the problem of actually positioning 2 divs next to each other without a container or wrapper div around them however, my solutions works and that's what counts, I will probably ask chasalin to help me try and fix it without a table (somehow I don't like tables in my site) but for now I have a working solution and I can imagine many uses for embedding views in other views.

Update 09-10-2013:

After some testing I discovered that a view as a field in a diferent view is very nice and handy, only not if the embedded view contains a pager, the pager never shows. I noticed some options of passing arguments but chasalin today showed me an easier way to do this with CSS, so now I am back to 2 individual blocks and some nice CSS thanks to chasalin.

Ik had gezegd dat ik mijn verdriet minder in de blogs zou verwerken maar ik merk zelf dat ik er of over moet schrijven of over moet praten en ik denk dat de meeste mensen om me heen mijn praten over verdriet wel genoeg aangehoord hebben. Daarnaast, ik gok dat zo ongeveer niemand mijn blogs leest dus het is niet alsof ik heel veel publiek heb om weg te jagen. Dus bij deze...

Verdriet...

Ik dacht de laatste week dat ik het ergste wel had gehad, ik had wel veel momenten dat ik down was maar ik begon in eens weer interesse in series kijken te krijgen en in andere dingen... Dus dan denk je, dat gaat de goede kant op, leven is kut maar in ieder geval kom ik weer ergens. Eergisteren had ik hier vrienden op bezoek, een stelletje, en de ene was heel knuffelig aan het doen, ik kan ze dat niet kwalijk nemen, maar ik betrapte mezelf er op dat ik zo verschrikkelijk jaloers was op dat moment en boos werd dat ik eigenlijk van mezelf schrok, natuurlijk heb ik dit niet laten merken, maar toch... En toen kwam gisteren, eerst al Deep Spcae 9 kijken, mensen gaan trouwen en toch niet en dan toch wel... En dan merk je opeens dat je over een goedkope soap zoals DS9 zit te huilen... Daarna in bed een boeken serie lezen, ook daarin had ik de mazzel dat ik net bij een hele mooie bruiloft was.. Dus toen lag ik in bed alweer te janken...

Uiteindelijk val ik in slaap...

De deurbel gaat, als ik open doe staat ze daar, en terwijl ik nauwelijks kan geloven dat ik deze lieve en mooie vrouw weer voor me zie en god in gedachte op mijn blote knietjes aan het danken ben dat ze hier is verdrink ik in die mooie blauwe ogen achter een met regenwater bespatte bril... Ik snap er niets van maar ik ben dolgelukkig, het is alsof ik weer kind ben en mijn grootste wens ooit is uitgekomen. Natuurlijk laat ik haar binnen en ze verteld me dat ze er achter is dat ze de verkeerde keuze had gemaakt... Ik ben zo mogelijk nog gelukkiger en ik vlieg haar dolgelukkig om de hals.

Ondertussen besef ik me ook dat ze een lange relatie en een leven achter zich laat om voor mij te kiezen en dat ze het hier zwaar mee zal hebben, dus ik praat hierover met haar, ik merk dat ze verdrietig is, maar ook opgelucht, net als ik was toen ik 3,5 jaar relatie afbrak, heel verdrietig om de goede tijden maar ook heel opgelucht dat de stres en de spanning voorbij is en dat ik mijn eigen leven kon gaan leven. De gevoelens die zij nu beschrijft zijn ongeveer hetzelfde. Ik ben nog steeds heel gelukkig maar ook verdrietig, ik had haar die pijn het liefst willen besparen ik zou alleen echt niet weten hoe. Ik sluit haar in mijn armen en fluister in haar oor dat ik er alles voor over heb om haar gelukkig te maken en troost haar zo goed als ik kan. Ze verteld mij dat ze niet voor niets voor mij gekozen heeft en ik haar niet hoef te troosten want dat ze in haar hart heel gelukkig is dat ze deze keuze gemaakt heeft ook al kostte het heel veel moeite. Dit maakt mij zo mogelijk nog gelukkiger.

We zitten een tijd tegen elkaar aan met de armen om elkaar heen gewoon te genieten van elkaars aanwezigheid.

Na een tijdje ga ik koken voor ons en zorg ik dat we een romantisch diner hebben samen, ik zet kaarsen op tafel, probeer iets te koken wat ze lekker zal vinden en haal het cadeautje wat ik al weken voor haar in de kast heb staan te voorschijn. Hierdoor moet ze huilen dat ik dit bewaard heb ondanks alles, ze snapt sowieso niet hoe ik nog zo verliefd kan zijn op haar terwijl ze mij pijn heeft gedaan. Ik vertel haar dat ik begrijp waarom ze me pijn heeft gedaan en dat ik haar dit niet kwalijk neem. Het belangrijkste voor mij is tenslotte dat zij gelukkig is. Hierdoor moet zij nog harder huilen en ik moet stiekem ook huilen hierdoor, we troosten elkaar en ze fluistert in mijn oor dat ze niet snapt dat ik zo lief ben na alles wat er gebeurd is. Ik kan daar maar een simpel antwoord op geven, ik houd van je, met heel mijn hart en ziel, meer dan ik ooit van iemand heb gehouden.

Na het eten en als we allebei een beetje bijgekomen zijn van alle emoties maak ik een warm bad voor haar klaar zodat ze lekker kan ontspannen, daarna masseer ik haar zachtjes zodat ze echt een beetje tot rust kan komen. Na de massage gaan we slapen waarbij ze tegen mij aan kruipt en in mijn armen in slaap valt terwijl ik haar zachtjes streel.

Ik voel mij gelukkiger dan ik me ooit eerder in mijn leven heb gevoeld en daarnaast voel ik een enorme dankbaarheid... Uiteindelijk val ook ik in slaap...

En toen werd ik wakker... en bleek het allemaal alleen maar een droom te zijn en lag ik alleen in mijn bed....

Dus toen zat ik midden in de nacht weer te huilen...pogen verder te slapen, liggen woelen, zo erg dat de kat chagrijnig van het bed af liep...

Hoe deal je met zo een verdriet? Ik dacht dat ik het ergste wat mij kon overkomen wel meegemaakt had in het verleden, mijn laatste relaties, vooral die van 2,5 jaar geleden hebben mij tenslotte heel erg veel verdriet bezorgd, maar daarbij kon ik iemand ook iets kwalijk nemen, daarbij was ik gewoon slecht behandeld en voelde ik naast verdriet vooral woede, deze vrouw is zo eerlijk tegen me geweest en zo verschrikkelijk lief voor mij geweest dat ik niet boos kan zijn, het enige wat ik kan is heel hard hopen dat ze gelukkig is want dat vind ik echt heel belangrijk en is zo ongeveer het enige wat mij momenteel nog gaande houd...

Maar mijn eigen geluk dan? Kan ik echt doorgaan met dit verdriet? Dat is erg lastig momenteel, ik weet dat ik vroeger of later er aan zal wennen en mee zal kunnen leven, maar serieus, dit voelt zo anders dan eerder liefdesverdriet. Waarschijnlijk omdat ik weet dat deze vrouw ook verliefd op mij is, dat is eerder niet gebeurd op deze manier. Hoe kom je over iemand heen als je elke minuut dat je alleen bent aan haar denkt en weet dat zij ook echt verliefd op jou was maar dit poogt te onderdrukken?

Sommige vrienden zeggen mij dat ik er voor moet vechten, maar hoe vecht je voor iemand die al het contact heeft verbroken?

Hoe deal je met dit soort dromen?

Ik weet het even niet meer.... Ik weet wel dat ik erg verdrietig ben nog steeds en bijna dagelijks zit te huilen. En dat terwijl ik mij enkele maanden geleden afvroeg of ik nog wel kon huilen... Well now I know... Nu vraag ik me af of ik ook weer kan stoppen er mee want ik voel me een beetje een emotioneel wrak de laatste 2 dagen en dat is niet echt het fijnste gevoel...

Dit alles lijkt ook wat invloed op mijn tekeningen te hebben, ze lukken de laatste dagen allemaal niet en de meesten komen niet eens meer voorbij het schets stadium...

Four quotes which I found on the oh so famous internet, quotes to wich I can relate very well at the moment:

• It's hard to forget someone who gave you so much to remember
• One of the worst things that can happen to a person is to be forgotten by someone they will never forget
• It's hard to wait around for something you know might never happen, but it's even harder to give up when it's everything you want
• Never let go of someone if you can't go a day without thinking about them

Just thought I would share these with you.

I found this on the internet:

Over the years, I have come to realize that the greatest trap in our life is not success, popularity, or power, but self-rejection. Success, popularity, and power can indeed present a great temptation, but their seductive quality often comes from the way they are part of the much larger temptation to self-rejection. When we have come to believe in the voices that call us worthless and unlovable, then success, popularity, and power are easily perceived as attractive solutions. The real trap, however, is self-rejection. As soon as someone accuses me or criticizes me, as soon as I am rejected, left alone, or abandoned, I find myself thinking, "Well, that proves once again that I am a nobody." ... [My dark side says,] I am no good... I deserve to be pushed aside, forgotten, rejected, and abandoned.

I could very much relate to this part of the post, I really recognize that feeling and that train of thought, although I don't think I have ever consciously sought power to compensate or anything, but I know the temptation of self-rejection pretty well. I left out the rest of his comment because he started telling that praying and the church was the answer, I tent to disagree with him there.

But self-rejection is quite easy to give into, specially when several people in a row reject you in one way or the other. It's also quite unhealthy to give in to, I know, I have been there, it's so easy to blame yourself even if you have no idea if you actually did something wrong or what. I mean, look at me, I have had several bad relationships in a row and even though I knew consciously that I probably didn't do anything wrong and that somehow I just fell for the wrong kind of women, but do you have any idea how hard it is to not doubt yourself extremely in situations like that?

Something similar happened to me as a kid, I was born in Den Haag, I moved to a small village in Drenthe (Drouwen) when I was 1,5 years old, I really couldn't remember Den Haag, but of course I didn't speak the local dialect when I started primary school so people started bullying me, it also didn't help that I was the smallest kid in the class or that I had teachers who just didn't care. I thought it was my fault, it couldn't be that my whole school was wrong so that meant they had to be right and I had to be a piece of shit. It's very easy to become an insecure kid after something like that, even more so if you have a dad and a brother who continue the teasing and bullying at home so you can learn to easier deal with it...

And trust me, it can take years and years to get over something like that. Even more so if the rejections keep continuing throughout the rest of your life, it gives you regular setbacks and periods in which you start to believe things are going bad because you are a bad person or because somehow you have deserved this. For myself I have 2 quotes to remind myself it really isn't my fault and that most people can't imagine how much they hurt or scar people by putting them down.

I am quite content in believing that live is unfair. And I am happy that it is. Imagine live would be fair. Imagine we deserved all the bad things that happen to us in live, imagine what complete shitheads we have to be to actually deserve everything that live throws at us. Imagine what our world and our lives would be like if we actually deserved every bad thing that happened to us. Imagine how many bad things you have to do yourself to get there. So I am glad that live is unfair and I hope it stays that way.

And this one in the image of course which is also on the front page of this site:

Both of these quotes have helped me overcome a lot of my insecurities, although sometimes it's hard to actually believe in them and to not think it is all so pointless, specially when you are trying to get over your 8-th failed relationship ;)

Anyways, contrary to what the man who posted the first quote believes, I don't think you need to find god or the church to overcome this, it might help for some people, but what is more important is that you have at least one or two good friends or relatives who believe in you and show that sometimes. I had and have a few of these friends and they helped me overcome several broken hearts, lost jobs, pets who died and just in general been there for me. These are things that help people who don't believe in them self, these are things people need.

And parents, if your kid ever gets teased or bullied a lot at school, don't continue that at home, give a child like that a loving environment and give him or her the attention he/she needs, my parents failed at that and it really didn't make my life or theirs easier when I was a teenager. Of course, I am not the easiest person myself, please don't think I am trying to blame my problems on my parents or the way they raised me.

After all, they may have done some things bad, but I personally think I am a good and nice person, always ready to help people, that's also something which I get from my parents I think, so don't worry, they did a good enough job, after all, kids don't come with manuals (unfortunately). However, I do know that love is a very important quality to show your children, also love for pets and your husband/wife.

 Anyway, back to self-rejection instead of a rant about how to raise children, who am I to tell someone that, I don't even have children of my own.

Self-rejection or insecurity about yourself is an easy pit to fall in and a hard one to get out of, it's not exactly the same but it has basically the same effect and the same basis I think, self-rejection is just taking your insecurities to the next level in most cases I am afraid. And since people crave each others approval and company as a basic human need it's somehow way easier to blame yourself instead of the people you hang out with if several of them put you down, tease you, bully you or reject you in other ways. This is something to watch out for for most of us I think. There is no easy solution, the best advise I can give as someone who has been there and occasionally still visits that part of the human psyche is to continue living and find people who are true friends and not those who abuse you but those who support you and take you seriously even if you have a stupid idea. And try finding as much joy in your life as you can, just try not to follow my example and let the joy end in heartbreak, that doesn't help so much :p

 A final quote for people to think about whether it comes to bullying or to love or in general putting people down without good reason:

There are wounds that never show on the body that are deeper and more hurtful than anything that bleeds, please try not to be the cause of them.

Of course, the close friends who have helped me so much the past few years are again chasalin and Isis, friends for whom I am very grateful.

Update:

Several hours after writing this I saw this link on Facebook.

The movie below was on this page and it is closely related to what I have written here. After watching this movie I felt very sad for a few moments, I really understand how this man felt even though he was a bit dramatic about it.

Ik heb de laatste dagen weinig geschreven, ik heb vooral zitten tekenen.

Ook wou ik een beetje ophouden met depri doen in mijn blogjes, ik kan wel elke dag opnieuw beschrijven hoeveel pijn het doet dat ze toch niet voor mij gekozen heeft maar daar schiet ik weinig mee op en dat zal die paar lezers die ik heb waarschijnlijk ook weinig interesseren. Natuurlijk mis ik haar nog steeds heel erg en hoop ik ergens nog steeds dat ze alsnog voor mij zal kiezen maar ik acht die kans steeds kleiner, iets waar ik niet echt vrolijker van word. Maar goed, het idee was om hier dus niet meer over door te gaan alhoewel ik waarschijnlijk nog wel een tijd bepaald minder vrolijk zal zijn en dat misschien ook zal doorschijnen in mijn blogs en posts op diverse sites zal ik mijn best doen om de rest van de wereld hier niet al te veel mee lastig te vallen. Ik heb in ieder geval altijd nog een ketting om naar te kijken...

Anyways, tekenen...

De laatste dagen heb ik een aantal YouTube video's gekeken die mijn teken talent met sprongen vooruit hebben geholpen te zien aan mijn laatste 5 tekeningen, je moet tenslotte toch iets doen met je leven naast verdrietig voor je uit staren

Ik kan het natuurlijk nog lang niet goed genoeg en, perfectionist die ik ben, zal dit ook nooit zo zijn. Los daarvan ben ik behoorlijk trots op wat ik in 2 dagen bereikt heb, zie onder andere deze draak.

De video's die ik heb gebruikt om dit te leren staan allemaal in de 'How to draw' playlist van Mark Crilley op YouTube. Ook het mangameisje hiernaast heb ik aan de hand van die video's getekend, de rest van de tekeningen zijn hier te vinden.

Vandaag heb ik een slideshow en een aantal overzicht pagina's voor mijn tekeningen gemaakt op deze site. Deze aanpassingen hadden weer het gebruikelijke stoeien met de views module nodig maar ik ben tevreden over het eind resultaat, het is alleen jammer dat de views module kennelijk niet geschikt is om een jQuery of html 5 gallery weer te geven, vandaar dat er onder de slideshow alleen een simpele pager staat en geen mooie luxe weergave zoals bij de Photo Galleries.

Ik ben natuurlijk nog lang niet tevreden, de draak is te mager en zijn voorpoten zien er niet uit, het mangameisje klopt het gezicht niet van en de achterste arm al helemaal niet en voor de rest ben ik ook nog schaduw op haar benen vergeten. Er valt nog een hoop bij te leren en te oefenen. Meteen een mooie afleiding van alle vervelende dingen in mijn leven en wie weet, word ik ooit nog beroemd, kunnen jullie straks allemaal roepen 'ik kende hem al toen hij nog maar net begon met tekenen'

We can dream... Niet dat ik de kans verder erg groot acht, integendeel, er zijn legio tekenaars die mijn werk kunnen produceren en way better momenteel, maar as said, het geeft me wat te doen.

Als leuke afsluiter gewoon omdat het waar is: