view">: Keuzes deel 2
view">

Inmiddels weet ik wat mijn vader voor dit huis wil hebben en eerlijk gezegd is dat meer dan ik er voor over heb. Het is verder een hele schappelijke prijs die een klein beetje onder de marktprijs zit maar het is gewoon net wat meer dan ik dit huis waard vind. Hij heeft ook laten weten dat hij mijn moeders galerie nog niet aan me wil verkopen.

Na overleg met mijn vader en zijn advies ingewonnen te hebben, wat neer kwam op: oriënteer je rustig, kijk wat je opties zijn en ga ook bezichtigingen plannen. Dat was het zelfde advies als ik mezelf al had gegeven en ook al van anderen had gekregen. Mijn vader heeft daar bij gezegd dat hij niet speciaal haast had dus ik kan ook gewoon rustig de tijd nemen gelukkig.

Inmiddels heb ik preventief mijn BKR status opgevraagd om te bekijken of er nog lijken uit de kast komen. Hierbij kwam ik toch wel voor wat verassingen te staan, je eigen gegevens opvragen kost 4,60. Dat is geen gek bedrag in mijn ogen, echter, dat is als je ze ophaalt. Wil je ze laten bezorgen bij een PostNL punt bij jou in de buurt dan zit je aan 13,95, wil je ze thuisbezorgd hebben dan kost het 21,60?
Waarom zo een prijs verschil? Niet dat het geld mij boeit, maar ik vind het gewoon raar dat je extra moet betalen om het thuis gestuurd te krijgen.

In ieder geval, de volgende stap is dus mijn krediet status bestuderen en dan een gesprek met een hypotheek adviseur aanvragen en bezichtigingen plannen.

Het is dus inmiddels zeker dat ik na 12 jaar deze plek toch echt ga verlaten en zelfs na 22 jaar misschien de stad wel ga verlaten. Het huis wat mijn eerste keuze is ligt namelijk in Hoogezand zoals in Keuzes deel 1 te lezen viel. Inmiddels heb ik ook een erg mooi huis in Beijum gevonden maar dat is wel een stuk duurder dan in Hoogezand, dit is dus inmiddels mijn 2-de keuze geworden, verder heb ik in Hoogezand en in Sappemeer nog een aantal huizen gevonden die ook wel leuk lijken.

Ik kom er langzamerhand achter dat een huis kopen wel een heel proces is waarbij meer komt kijken dan even met de bank praten en een huis uitzoeken. Natuurlijk wist ik dat wel, maar nu ik het zelf ervaar is het toch anders. Maar goed, na toch bijna 20 jaar op of beneden minimum geleefd te hebben met enkele korte periodes als uitzondering is het wel een fijn idee dat ik nu in 2 jaar tijd van uitkeringsniveau naar boven modaal inkomen ben gegaan. Dat ik me nu al, veel eerder dan ik ooit voor mogelijk had gehouden, bezig kan gaan houden met een huis kopen. Dat ik dat bereikt heb is wel iets waar ik trots op ben en erg blij mee ben. Ook erg wennen trouwens, ik heb zoveel meer ruimte in mijn hoofd nu er niet de hele tijd zorgen om financiën zijn. Op dat gebied blijf ik een groot voorstander van het Basis Inkomen, dat geeft mensen ademruimte omdat financiën niet elke keer weer een probleem.

Maar goed, keuzes dus, voor ik verder afdwaal.

De eerste keuze is gemaakt, ik blijf niet in dit huis wonen. Opvolgende keuzes zullen nog even afhankelijk zijn van of er nog lijken uit de kast komen bij het BKR. Dit word dus vroeger of later vervolgd.

view">: Keuzes
view">

Zoals veel mensen weten woon ik in een huis wat ik huur van mijn vader. Twaalf jaar geleden was dit de beste constructie. Inmiddels heb ik een baan en ziet mijn vader graag dat ik dit huis van hem overneem. Tot nu toe kon dit niet door dat ik, dankzij diverse exen en mijn eigen laksheid toen ik jonger was, schulden had. Sinds deze maand ben ik schuldenvrij.

Nu blijkt dat je tegenwoordig met een negatieve BKR registratie wel een hypotheek kunt krijgen mits je verder schuldenvrij bent en geen betalingsachterstanden hebt. Daarnaast blijkt dat ik door mijn loonsverhoging vorig jaar ook behoorlijk wat meer hypotheek kan krijgen dan ik tot nu toe dacht.

Dus, ik sta voor keuzes, veel meer dan ik ooit gedacht had en veel sneller dan ik ooit gedacht had. Wil ik dit huis kopen? Wil ik hier blijven wonen? Met het hypotheek bedrag wat ik kan krijgen is het wel erg aantrekkelijk om een wat groter huis te kopen aangezien deze woningen best wel krap zijn, je mist gewoon een zolder of een kelder om rommel te stouwen. Prima te doen verder als je alleen bent en geen werkkamer wilt hebben, zoals ik wel wil, minder goed als je samenwoont of als je een werkkamer wilt hebben, de combinatie van die 2 is al helemaal lastig. Nu heeft deze woning een inloop kast waar je veel in kwijt kan maar daardoor zijn de slaapkamers (of, in mijn geval, slaap- en werkkamer) kleiner wat niet heel fijn is. Dus, is het een goede keuze om deze woning te kopen?

Ik heb heel lang geroepen dat als het slechter zou gaan met mijn ouders ik naar Drouwen zou willen verhuizen en in mijn moeders galerie zou trekken, dat is een groot huis met leuke tuin en goeie schuren (ja 2), alleen dat moet wel verbouwd worden, ongeveer 1/4-de van het huis is een vakantiehuisje wat mijn vader verhuurd aan toeristen dus ik zou er zo in kunnen trekken, zij het dat het wat krap is maar daarna moet er wel gebouwd worden om er een echt woonhuis van te maken. Aangezien je tegenwoordig geen bouwdepot meer krijgt zal dit dus een lange termijn actie worden met veel zelf doen en proberen het niet te duur uit te laten vallen of eerst een aantal jaar sparen en het dan groots aanpakken. Dus, is het een goede keuze om deze woning te kopen?

Natuurlijk ben ik ook op Funda gaan kijken. Ik heb gezocht in en rondom Groningen, in Groningen is er weinig wat me echt aanspreekt wat binnen mijn budget valt. Ik heb wel een paar woningen in Beijum gevonden die de moeite van een bezichtiging waard zijn maar weinig waar ik direct heel enthousiast over ben, die heb ik vooral met het idee dat ik misschien wel echt in Groningen wil blijven achter de hand.

Mijn top 3 huizen zijn momenteel alle 3 in Hoogezand, alhoewel nummer 3 op de lijst wel beetje te veel van het goede is aangezien die gewoon 6 slaapkamers heeft. Dat is toch wel beetje te veel voor maar één persoon. Nummer 2 is een tussenwoning met 3 slaapkamers en een werkkamer, ziet er goed uit, leuke tuin, genoeg ruimte, eigenlijk een kamer te veel want ik zocht 3 (slaap-, werk- en logeerkamer) maar dat is ook geen probleem. De nummer 1 is een hoekwoning met zonnepanelen, ook 3 kamers en een zolder waar je vrij makkelijk een werkkamer kunt maken, prachtige keuken en voor de rest helemaal klaar om zo in te trekken, op termijn zou ik wel de badkamer willen verbouwen en een bad toevoegen en natuurlijk die werkkamer op de zolder realiseren. Dus dat zijn ook opties, die wel duurder zijn dan dit huis waarschijnlijk maar goedkoper dan Drouwen waarschijnlijk. Ja waarschijnlijk want mijn vader moet nog een vraagprijs bedenken.

Dus ik heb opeens keuzes, veel keuzes...
Wil ik in Groningen blijven of vind ik wat verder weg wel prima?
Hoe ver weg wil ik dan? Hoogezand is lekker makkelijk te doen, Drouwen is wat lastiger als je elke dag naar Groningen moet maar wel aantrekkelijker qua omgeving.
Als ik in Groningen wil blijven wil ik dan ook hier blijven of wil ik echt iets groters?
Zoveel keuzes die ik opeens moet maken...

Eerst maar eens op de vraagprijs wachten en met een hypotheek adviseur gaan praten wat nou echt mijn opties zijn i.p.v. dat via een geautomatiseerde berekening op de site van de hypotheker uit te vogelen.

Vervolg: Keuzes deel 2

view">: The problem
view">

view">: Famillie dag
view">

Het was weer een geslaagde familie dag met een lekker BBQ.

view">: Tijd van Leven: Het kleurrijke leven van Monique Prins-Geldens op de Prinsenhoek
view">

Dit artikel verscheen eerder in het Dagblad van het Noorden, geschreven door Marieke Kwak.


Tijd van Leven beschrijft het gepasseerde bestaan van Drenten met een bijzonder verhaal. Vandaag Monique Prins-Geldens (1946-2017) uit Drouwen.

De overlijdensadvertentie valt op, tussen de zwart-witte annonces. Een oranjebruine olifant, met grote flaporen en slagtanden, siert de tekst. Kleurrijk, zoals Monique Prins dat zelf ook was. Ze maakte het schilderij in een tijd waarin ze meer olifanten op het doek vereeuwigde. Een reis naar Afrika had de fascinatie voor dit imposante dier versterkt.

,,Maar ze schilderde ook andere dingen. Landschappen en mensen’’, zegt haar man Aadt. Zoon Floris schiet in de lach: ,,Begin jaren 90 heeft ze van mij een beeltenis gemaakt. Daar was ik niet blij mee, want het was een naaktschilderij...’’

Van Zwitserland naar Engeland, Nederland, België en weer Nederland

Monique Geldens werd geboren in het Zwitserse Cully. Haar moeder was Zwitsers, haar vader Nederlands. Om het nog internationaler te maken: het gezin woonde vlak bij Londen, waar vader werkte als secretaris van de zogeheten krijgsraad te velde voor de Nederlandse troepen in Groot-Brittannië, Noord-Ierland en Canada. Voor de bevalling waren ze teruggegaan naar Zwitserland.

Monique, die nog een broertje en zusje kreeg, groeide tweetalig op. Moeder sprak Frans; vader Nederlands. In Engeland bleef het gezin niet lang. Vader werd hoge ambtenaar bij het ministerie van volksgezondheid en sociale zaken en ze verhuisden naar Den Haag.

Monique maakte in de hofstad vriendinnen voor het leven. Zij baalde dan ook flink toen haar ouders op haar twaalfde besloten andermaal te verkassen, nu naar Brussel. Vader ging er aan de slag voor de EEG, de voorloper van de EU.

Ondanks nieuwe vriendschappen bleef Monique haar vroegere vriendinnen missen. Als jonge twintiger besloot ze te stoppen met haar opleiding aan de Brusselse Hotelschool en terug te keren naar Den Haag.

Zoete inval

Samen met haar beste vriendin ging ze op kamers. Daar ontmoette ze Aadt, wiens kameraad op de zolderverdieping van het huis woonde. Het was er een zoete inval, met jongvolwassenen die af en aan liepen en lange avonden en nachten met elkaar boomden, onder het genot van bier, wijn of sterke drank, en koffie.

Toen Monique zwanger bleek, besloot het stel te trouwen. De huwelijksreis bestond uit drie dagen Parijs. ,,Even snel met de auto op en neer. Monique kreeg geen vrij van haar baas’’, vertelt Aadt. Monique werkte bij het bedrijf Broekman, een onderdeel van Oranje Nassau, exploitant van kolenmijnen. Ze was er aangenomen vanwege haar vloeiende Frans en onderhield de contacten met een staalfabriek in Frankrijk.

Na de geboorte van zoon Marcel stopte ze hiermee. Zeven jaar later werd Floris geboren. Er volgde weer een verhuizing, naar Drouwen. Aadt: ,,Ik kreeg werk in Groningen. We hebben lang gezocht naar een huis. Ten noorden van Groningen vonden wij het te landelijk en ten zuiden ervan was het te duur. We kochten uiteindelijk een boerderij in Drouwen om te verbouwen.’’

Dat het Moniques laatste verhuizing zou worden, was niet haar eigen keuze. ,,Dat lag meer aan mij’’, legt Aadt uit. ,,We hadden zo veel verbouwd aan dit huis dat ik niet weer weg wilde.’’ Monique wel. Zij had het er altijd over dat ze later naar de stad zouden gaan. Naar Groningen, of Den Haag.

,,Ze miste de reuring van de stad, waar altijd mensen om je heen zijn en waar altijd wat gebeurt’’, zegt zoon Marcel. ,,De winters kunnen hier heel stil zijn.’’ Aadt: ,,Ze had er ook wel een beetje last van dat wij in het begin echt als buitenstaanders werden behandeld.’’

Maar Monique zou Monique niet zijn als ze niet snel weer een druk sociaal leven zou opbouwen. Ze raakte bevriend met een uit Dordrecht afkomstige dorpsgenote, volgde een cursus Drents en een cursus boerenschilderkunst, waarbij ze leerde dozen en melkbussen te beschilderen.

Ook werd ze secretaris en later fractiemedewerker bij de lokale VVD en ging ze als vrijwilligster aan de slag bij de asielzoekersopvang in het voormalige motel in Gasselte. ,,Ze was begaan met anderen’’, zegt Floris. ,,Dat heb ik echt van haar geleerd: zorg dat je open staat voor andere mensen.’’

Voor de reuring die ze in het dorp miste, zorgde ze zelf

En de reuring die ze zo miste, die veroorzaakte ze zelf wel. Monique hield van feestjes en gaf die dan ook graag in haar grote huis, dat ze de naam De Prinsenhoek had gegeven. Partijen voor vijftig, soms wel honderd man. Aadt: ,,Dan was ze echt in haar element. Hapjes maken en met iedereen babbelen... Marcel voegt toe: ,,Het werd hier later echt een huis waar allemaal mensen kwamen aanwaaien. Monique was een gezelligheidsdier.’’

Met de kinderen speelde ze vaak spelletjes als zij thuis kwamen van school. Rummikub en dammen vooral. ,,Maar ze was ook vaak de hort op’’, zegt Floris. Ze vond het fantastisch om het land in te trekken en kunstenaars te bezoeken, voor tentoonstellingen in expositieruimte De Metro in Borger, in de ondergrondse gang tussen de kerk en het voormalige gemeentehuis.

Schilderen zat in de genen

Want schilderen was ondertussen een passie geworden. Dat zat in de genen. Haar betovergrootvader was een bekend schilder in Zwitserland: Gustave Castan, naar wie een straat in Genève is vernoemd. Het liefst had Monique na de middelbare school een kunstopleiding gedaan, maar dat vond haar vader niet goed. Een herhaling van de geschiedenis, want dat ging ook zo met haar moeder, die later alsnog kunstenares werd en porseleinen voorwerpen beschilderde.

Toen het huis van de buren te koop kwam, besloot Monique haar droom alsnog waar te maken. Ze kocht het en maakte er een galerie van, ook met de naam De Prinsenhoek. Van expositie-openingen maakte ze ware feestjes, met hapjes, drankjes en vaak live muziek.

In 2012 keerde het tij, toen haar moeder en schoonmoeder overleden. Met het stoppen van hun levens stopte ook Moniques creativiteit. Ze kon ook niet goed meer schilderen door een aandoening in haar pols. ,,Ze werd sowieso minder actief’’, legt Aadt uit. ,,Ze was te zwaar, kreeg last van gewrichten en kon moeilijk lopen.’’

In juli vorig jaar werd Monique thuis onwel. Ze overleed totaal onverwacht, naar later bleek aan problemen met de aorta. Te jong, maar wel, zo meldt Floris, zoals ze het wilde. In één keer weg, zonder lijden. Een schrale troost voor de overgebleven Prinsen.

Image