Ik had gezegd dat ik mijn verdriet minder in de blogs zou verwerken maar ik merk zelf dat ik er of over moet schrijven of over moet praten en ik denk dat de meeste mensen om me heen mijn praten over verdriet wel genoeg aangehoord hebben. Daarnaast, ik gok dat zo ongeveer niemand mijn blogs leest dus het is niet alsof ik heel veel publiek heb om weg te jagen. Dus bij deze...

Verdriet...

Ik dacht de laatste week dat ik het ergste wel had gehad, ik had wel veel momenten dat ik down was maar ik begon in eens weer interesse in series kijken te krijgen en in andere dingen... Dus dan denk je, dat gaat de goede kant op, leven is kut maar in ieder geval kom ik weer ergens. Eergisteren had ik hier vrienden op bezoek, een stelletje, en de ene was heel knuffelig aan het doen, ik kan ze dat niet kwalijk nemen, maar ik betrapte mezelf er op dat ik zo verschrikkelijk jaloers was op dat moment en boos werd dat ik eigenlijk van mezelf schrok, natuurlijk heb ik dit niet laten merken, maar toch... En toen kwam gisteren, eerst al Deep Spcae 9 kijken, mensen gaan trouwen en toch niet en dan toch wel... En dan merk je opeens dat je over een goedkope soap zoals DS9 zit te huilen... Daarna in bed een boeken serie lezen, ook daarin had ik de mazzel dat ik net bij een hele mooie bruiloft was.. Dus toen lag ik in bed alweer te janken...

Uiteindelijk val ik in slaap...

De deurbel gaat, als ik open doe staat ze daar, en terwijl ik nauwelijks kan geloven dat ik deze lieve en mooie vrouw weer voor me zie en god in gedachte op mijn blote knietjes aan het danken ben dat ze hier is verdrink ik in die mooie blauwe ogen achter een met regenwater bespatte bril... Ik snap er niets van maar ik ben dolgelukkig, het is alsof ik weer kind ben en mijn grootste wens ooit is uitgekomen. Natuurlijk laat ik haar binnen en ze verteld me dat ze er achter is dat ze de verkeerde keuze had gemaakt... Ik ben zo mogelijk nog gelukkiger en ik vlieg haar dolgelukkig om de hals.

Ondertussen besef ik me ook dat ze een lange relatie en een leven achter zich laat om voor mij te kiezen en dat ze het hier zwaar mee zal hebben, dus ik praat hierover met haar, ik merk dat ze verdrietig is, maar ook opgelucht, net als ik was toen ik 3,5 jaar relatie afbrak, heel verdrietig om de goede tijden maar ook heel opgelucht dat de stres en de spanning voorbij is en dat ik mijn eigen leven kon gaan leven. De gevoelens die zij nu beschrijft zijn ongeveer hetzelfde. Ik ben nog steeds heel gelukkig maar ook verdrietig, ik had haar die pijn het liefst willen besparen ik zou alleen echt niet weten hoe. Ik sluit haar in mijn armen en fluister in haar oor dat ik er alles voor over heb om haar gelukkig te maken en troost haar zo goed als ik kan. Ze verteld mij dat ze niet voor niets voor mij gekozen heeft en ik haar niet hoef te troosten want dat ze in haar hart heel gelukkig is dat ze deze keuze gemaakt heeft ook al kostte het heel veel moeite. Dit maakt mij zo mogelijk nog gelukkiger.

We zitten een tijd tegen elkaar aan met de armen om elkaar heen gewoon te genieten van elkaars aanwezigheid.

Na een tijdje ga ik koken voor ons en zorg ik dat we een romantisch diner hebben samen, ik zet kaarsen op tafel, probeer iets te koken wat ze lekker zal vinden en haal het cadeautje wat ik al weken voor haar in de kast heb staan te voorschijn. Hierdoor moet ze huilen dat ik dit bewaard heb ondanks alles, ze snapt sowieso niet hoe ik nog zo verliefd kan zijn op haar terwijl ze mij pijn heeft gedaan. Ik vertel haar dat ik begrijp waarom ze me pijn heeft gedaan en dat ik haar dit niet kwalijk neem. Het belangrijkste voor mij is tenslotte dat zij gelukkig is. Hierdoor moet zij nog harder huilen en ik moet stiekem ook huilen hierdoor, we troosten elkaar en ze fluistert in mijn oor dat ze niet snapt dat ik zo lief ben na alles wat er gebeurd is. Ik kan daar maar een simpel antwoord op geven, ik houd van je, met heel mijn hart en ziel, meer dan ik ooit van iemand heb gehouden.

Na het eten en als we allebei een beetje bijgekomen zijn van alle emoties maak ik een warm bad voor haar klaar zodat ze lekker kan ontspannen, daarna masseer ik haar zachtjes zodat ze echt een beetje tot rust kan komen. Na de massage gaan we slapen waarbij ze tegen mij aan kruipt en in mijn armen in slaap valt terwijl ik haar zachtjes streel.

Ik voel mij gelukkiger dan ik me ooit eerder in mijn leven heb gevoeld en daarnaast voel ik een enorme dankbaarheid... Uiteindelijk val ook ik in slaap...

En toen werd ik wakker... en bleek het allemaal alleen maar een droom te zijn en lag ik alleen in mijn bed....

Dus toen zat ik midden in de nacht weer te huilen...pogen verder te slapen, liggen woelen, zo erg dat de kat chagrijnig van het bed af liep...

Hoe deal je met zo een verdriet? Ik dacht dat ik het ergste wat mij kon overkomen wel meegemaakt had in het verleden, mijn laatste relaties, vooral die van 2,5 jaar geleden hebben mij tenslotte heel erg veel verdriet bezorgd, maar daarbij kon ik iemand ook iets kwalijk nemen, daarbij was ik gewoon slecht behandeld en voelde ik naast verdriet vooral woede, deze vrouw is zo eerlijk tegen me geweest en zo verschrikkelijk lief voor mij geweest dat ik niet boos kan zijn, het enige wat ik kan is heel hard hopen dat ze gelukkig is want dat vind ik echt heel belangrijk en is zo ongeveer het enige wat mij momenteel nog gaande houd...

Maar mijn eigen geluk dan? Kan ik echt doorgaan met dit verdriet? Dat is erg lastig momenteel, ik weet dat ik vroeger of later er aan zal wennen en mee zal kunnen leven, maar serieus, dit voelt zo anders dan eerder liefdesverdriet. Waarschijnlijk omdat ik weet dat deze vrouw ook verliefd op mij is, dat is eerder niet gebeurd op deze manier. Hoe kom je over iemand heen als je elke minuut dat je alleen bent aan haar denkt en weet dat zij ook echt verliefd op jou was maar dit poogt te onderdrukken?

Sommige vrienden zeggen mij dat ik er voor moet vechten, maar hoe vecht je voor iemand die al het contact heeft verbroken?

Hoe deal je met dit soort dromen?

Ik weet het even niet meer.... Ik weet wel dat ik erg verdrietig ben nog steeds en bijna dagelijks zit te huilen. En dat terwijl ik mij enkele maanden geleden afvroeg of ik nog wel kon huilen... Well now I know... Nu vraag ik me af of ik ook weer kan stoppen er mee want ik voel me een beetje een emotioneel wrak de laatste 2 dagen en dat is niet echt het fijnste gevoel...

Dit alles lijkt ook wat invloed op mijn tekeningen te hebben, ze lukken de laatste dagen allemaal niet en de meesten komen niet eens meer voorbij het schets stadium...

Nog een gezicht, weer net niet helemaal, ze kijkt een beetje boos (wat niet met opzet is :p ) en de ogen kloppen weer net niet. Dus, gewoon stug door oefenen :)

Wederom een manga girl, dit keer volledig lichaam. Ben weer niet echt tevreden, ze lijkt wat vaag te staan en volgens mij komt dat voornamelijk door de manier waarop ik de borsten heb lopen en de onderrand van het rokje.

Nog een manga meisje, ene oog is kleiner uitgevallen dan het andere maar voor een eerste recht in het gezicht kijk oefening weer redelijk geslaagd al zeg ik het zelf.

Four quotes which I found on the oh so famous internet, quotes to wich I can relate very well at the moment:

• It's hard to forget someone who gave you so much to remember
• One of the worst things that can happen to a person is to be forgotten by someone they will never forget
• It's hard to wait around for something you know might never happen, but it's even harder to give up when it's everything you want
• Never let go of someone if you can't go a day without thinking about them

Just thought I would share these with you.