Dit zijn 2 incantations die ze in deze serie gebruiken, ik vind ze nog al grappig eigenlijk:

At the horizon of the thousand-armed one,
ye exalted hands of the darkness that cometh not,
ye archers of the heaven that casteth no reflection,
assemble not on the path that illominates,
nor clothe thyselves in the wind that fans the spark,
but behold this finger of mine.
Shot of light. Eight bodies. Nine stripes. Sutra of the heavens.
Diseased treasure. Great Wheel. Ashen turret.
As I fire this arrow, vanish yonder in a blaze of white radiance.
Hadou #91: Snju Kouten Taihou! (Way of destruction #91: Thousaned-Armed One's Radiant Heavenly Cannon)

En de tweede:

The crest of turmoil swells.
The vessel of madness grows insolent.
They boil, they deny, they become numb, they blink and they impede slumber.
The princess of iron crawls.
The mud doll ceaselessly destroys itself.
Unite! Revolt!
Be filled with earth and know your own impotence!
Hadou #90: Kurohitsugi! (Way of destruction #90: Black Coffin)

Weer een intro van Bleach en ik vind het een mooie tekst hoewel ik het stukje over fangs niet zo goed kan plaatsen:

Softly, so softly, let's raise the curtain
and light the blue flames at the dawn of awakening.
As we walk, we embraced a weakness that knows nothing of defeat.
So carve out a new era with your new fangs.
Softly, so softly let's raise the curtain
and light the blue flames at the dawn of awakening.
Until the day I can meet you whom I want to protect,
I'll choose the enemies before me
even over perfect beauty.
My beloved, my beloved
you are all there is for me.
The whole of the scenery you once saw from here,
I'll bring it all together, and bring you here, so don't let go
of the wild melody that plays on without end.

Hier ook de bijbehorende outro, ik herken de gevoelens wel een beetje waar ze hier op hinten:

As our lives go on, what kind of person can I be to you?
I want to hold your hand, tell you of my dreams
I want to be in your future.
Something's been wrong with my heart lately.
And I've kept blaming you for no good reason.
You were shocked and took off,
and now I'm running after you like a madman to say I'm sorry.
My soul's being worn down by the endless repeating days.
I get why you tell me to grow up, but I'm just not that serious.
As our lives go on, what kind of person can I be to you?
I want to joke around with you, sit shoulder to shoulder
and when I got yo sleep, if only for an instant,
I want to be a part of you.

En ook nog de outro van de episode erna, deze is een beetje deprimerend in het begin maar ook vol van belofte en hoop voor mijn gevoel:

Sick from drinking darkness like wine,
I can't see even the ground beneath my feet.
The chains of sorrow and regret
just turn my life into a constant struggle.
I'll pull down the single ray of light
falling from the gap in the clouds
and follow it to tomorrow.
If wishes can come true,
I want the flowers to bloom once more.
Because here and now, I feel
that I can heal even your sorrow.
Beneath the shining starry sky
there'll be flowers that will never wither again.
I swear I'll take you to a tomorrow where we'll make them bloom.

Vanochtend heb ik rij examen gedaan (praktijk ja) en ben ik in een keer geslaagd.

Ik vond zelf dat ik nog wat foutjes maakte, met name vergeten richting aan te geven toen ik van baan wisselde maar de examinator vond dat ik het goed liet merken, hij zei wel dat ik daar op moest blijven letten maar dat ik verder echt prima reed 

Dus, tijd voor feest vieren.

Helaas kan ik pas over een week echt het papiertje gebruiken.

Gisteravond nadat iedereen hier weg was en ik lekker rust aan mijn hoofd had ben ik nog eens gaan tekenen.

Ik was heerlijk bezig, begon echt een mooie tekening te worden, wederom een poging om zoiets als dit te maken.

Het ging echt lekker, de schouders lukte beter, ze zag er beter uit, ik was bijna klaar, hoefde alleen de shading nog maar te doen.

En toen...

Wel toen was ik zo slim om een volle kop koffie om te stoten die over mijn hele bureau heen ging en dus ook over mijn tekening

Volgens mij is het lang geleden dat ik zo boos was op mezelf en dat ik zo heb staan vloeken.

Vooral ook omdat ik zo trots was dat ik de laatste 3 jaar of zo zo heerlijk voorzichtig was met koffie op mijn bureau, altijd zo neerzetten dat het niet zo maar omgestoten kan worden en over je toetsenbord heen kan gaan.

Kennelijk moet ik nog leren hier ook aan te denken als ik teken.

Kan me voorstellen dat de meeste mensen dit niet interessant vinden maar ik wou mijn frustraties toch delen met de wereld, sorry

Soms weet het cookiemonster het zo goed te verwoorden, ik geloof niet dat ik nog meer er over hoef te zeggen maar dit is inderdaad wat vriendschap voor mij betekent, iemand met wie je het laatste beetje wat je hebt deelt. Just because friendship is worth it.