Blogs

Aangezien ik de laatste dagen weer veel Opeth luister en dan met name het album Morningrise hier de songteksten van nummer 3, 4 en 5 van dit album, ik vind ze mooi:

3. Nectar

I arose from the lullaby
Enduring yet another tale
You tempt me again
With your embrace, so tainted
Within the night you beckon
Cursing me with every glance

Bring me through
Carry my empty shadow
And guide me inside your warped labyrinth
To the well of sin
I swear I will always love you

Leave me speechless
Release my yearning
The soil I walk is clad with light
Drifting moons thrust me with their rays
And I fall inside

I lament this heritage
Cannot bid farewell
The pale face...you went as far as you could
And from that moment
I witnessed your beauty, felt your death

Mine is yours, mine is yours

In the wake of dawn
The mist of morning linger before it leaves
Invisible eyes, red reflection
It is you
Smiling in the midst of the moor

4. Black Rose Immortal

In the name of desperation
I call your name
A lamentation I sigh
Again and again

Spiritual eclipse
The gateways are closed for me to seek

The night...
A veil of stars, watching
My shadow is born from light
The light of the eye, in darkness

Over troubled waters memories soar
Endlessly, searching night and day
The moonlight caresses a lonely hill
With the calmness of a whisper

I wear a naked soul
A blank face in the streaming water
It is cold in here
Frost scar my coat with dust

Eyes attach to your mute portrait
We spoke only through thoughts
Together we gazed, awaited
Hours brought thirst and the rising sun

Sunbirds leave their dark recesses
Shadows glide the archways

Do not turn your face towards me
Confronting me with my loneliness
You are in a forest unknown
The secret orchard
And your voice is vast and achromatic
But still so precious

Lullaby of the crescent moon took you
Mesmerized, its kaleidoscopic face
Granted you a hollow stare
Another soul within the divine herd

I have kept it
The Amaranth symbol
Hiddin inside the golden shrine
Until we rejoice in the meadow
Of the end
When we both walk the shadows
It will set ablaze and vanish
Black rose immortal

It is getting dark again
Dusk shuffle across the fields
The evening trees moan as if they knew
At night I always dream of you

5. To Bid You Farewell

I am awaiting the sunrise
Gazing modestly through the coldest morning
Once it came you lied
Embracing us over autumn's proud treetops

I stand motionless
In a parade of falling rain
Your voice I cannot hear
As I am falling again

Devotion eludes
And in sadness I lumber
In my own ashes I am standing without a soul
She wept and whispered: "I know..."

We walked into the night
Am I to bid you farewell?

Why can't you see that I try
When every tear I shed
Is for you?

Sinds ongeveer een week ben ik weer opnieuw aan het tekenen zoals misschien opgevallen is bij mensen die regelmatig deze site bezoeken.

Tot voor kort tekende ik alles aan de hand van video uitleg op youtube, hier heb ik een hoop van geleerd (en een aantal ga ik echt nog een keer kijken en opnieuw proberen) maar ik raakte daar een beetje op uitgekeken merkte ik. Hierdoor, en door wat persoonlijke omstandigheden heb ik dus een tijdje niet getekend. Nu heb ik een nieuwe uitdaging gevonden, het natekenen van karakters uit Anime series, voorlopig alleen de serie Bleach.

Door dit als voorbeelden te gebruiken en zonder uitleg leer ik weer een hoop nieuwe dingen bij. Resultaat, in 24 uur ongeveer 11 tekeningen gemaakt waarvan ik dit persoonlijk de beste vind en deze ook goed gelukt vind.

Het is echt een totaal andere manier van tekenen als je niet eerst uitgelegd word waar je het beste de hulplijnen kunt plaatsen en wat je het beste eerst kunt doen, ik vind het op deze manier weer een hele leuke nieuwe uitdaging dus ik hoop dat ik hier nog een tijdje vol enthousiasme mee door kan gaan. Ik leer weer allerlei truukjes er bij en ook steeds beter waar ik op moet letten bij het tekenen van gezichten. Ook mijn shading technieken gaan erg vooruit vind ik zelf.

Klik hier voor een slideshow van al mijn tekeningen met de nieuwste het eerst.

Ter nagedachtenis van een groot man:

Ook Bob Marley kan het zo af en toe erg mooi verwoorden

Nog een Bleach intro en outro, ik vind de intro zelf mooi, de outro vind ik mooie tekst maar heb ik verder toch wat mixed feelings over:

In this place where I've been washed ashore,
what do people think and feel?
How do they avoid drowning in the wide, deep sea of fate?
You cannot bust yourself, gimme a shout.
To be yourself till death, assure yourself.
You cannot bust yourself, gimme a shout.
To be yourself till death, assure yourself.
Though I might lose tomorrow,
I won't lose even to the one and only now.
Trying to make my voice reach you,
I've just kept on screaming.
Whenever I pursue it, it flees far away.
The second it escapes me, it's right up close again.
The transparent yet invisible other side
to which I keep reaching out my hand.
From the days when I cry as I laugh
to the farthest ends of destiny, I reach out to grasp them.
In this place where I've been washed ashore,
what do people think and feel?
How do they avoid drowning in the wide, deep sea of fate?
I'll turn the darkness into wings, and softly, softly rise.
I'll keep walking, seeking the light I see on the other side.

En de bijbehorende outro:

The wishes I want granted have always dwelt
deep, deep down inside my heart
as they hold their breath and wait for the day they can fly.
Letting go, I no longer need the past.
I used to believe that a bluebird
would bring me happiness, just like in the fairy-tale.
I prayed that I could send my wishes with it
as it flew freely through the blue sky.
But one day it was sure to disappear
like an illusion.
Though I've never once forgotten its blurry form.
It will slip out of my hands,
fall and vanish like a bubble.
Even so, though my feelings will lie
deep, deep in my heart as if asleep,
they will only be holding their breath as they wait.
Letting go, I no longer need the past.

Vanmiddag moest ik opeens aan dit nummer denken voor het eerst in jaren, ik was vergeten hoe goed ik dit nummer vond:

Dit zijn 2 incantations die ze in deze serie gebruiken, ik vind ze nog al grappig eigenlijk:

At the horizon of the thousand-armed one,
ye exalted hands of the darkness that cometh not,
ye archers of the heaven that casteth no reflection,
assemble not on the path that illominates,
nor clothe thyselves in the wind that fans the spark,
but behold this finger of mine.
Shot of light. Eight bodies. Nine stripes. Sutra of the heavens.
Diseased treasure. Great Wheel. Ashen turret.
As I fire this arrow, vanish yonder in a blaze of white radiance.
Hadou #91: Snju Kouten Taihou! (Way of destruction #91: Thousaned-Armed One's Radiant Heavenly Cannon)

En de tweede:

The crest of turmoil swells.
The vessel of madness grows insolent.
They boil, they deny, they become numb, they blink and they impede slumber.
The princess of iron crawls.
The mud doll ceaselessly destroys itself.
Unite! Revolt!
Be filled with earth and know your own impotence!
Hadou #90: Kurohitsugi! (Way of destruction #90: Black Coffin)

Weer een intro van Bleach en ik vind het een mooie tekst hoewel ik het stukje over fangs niet zo goed kan plaatsen:

Softly, so softly, let's raise the curtain
and light the blue flames at the dawn of awakening.
As we walk, we embraced a weakness that knows nothing of defeat.
So carve out a new era with your new fangs.
Softly, so softly let's raise the curtain
and light the blue flames at the dawn of awakening.
Until the day I can meet you whom I want to protect,
I'll choose the enemies before me
even over perfect beauty.
My beloved, my beloved
you are all there is for me.
The whole of the scenery you once saw from here,
I'll bring it all together, and bring you here, so don't let go
of the wild melody that plays on without end.

Hier ook de bijbehorende outro, ik herken de gevoelens wel een beetje waar ze hier op hinten:

As our lives go on, what kind of person can I be to you?
I want to hold your hand, tell you of my dreams
I want to be in your future.
Something's been wrong with my heart lately.
And I've kept blaming you for no good reason.
You were shocked and took off,
and now I'm running after you like a madman to say I'm sorry.
My soul's being worn down by the endless repeating days.
I get why you tell me to grow up, but I'm just not that serious.
As our lives go on, what kind of person can I be to you?
I want to joke around with you, sit shoulder to shoulder
and when I got yo sleep, if only for an instant,
I want to be a part of you.

En ook nog de outro van de episode erna, deze is een beetje deprimerend in het begin maar ook vol van belofte en hoop voor mijn gevoel:

Sick from drinking darkness like wine,
I can't see even the ground beneath my feet.
The chains of sorrow and regret
just turn my life into a constant struggle.
I'll pull down the single ray of light
falling from the gap in the clouds
and follow it to tomorrow.
If wishes can come true,
I want the flowers to bloom once more.
Because here and now, I feel
that I can heal even your sorrow.
Beneath the shining starry sky
there'll be flowers that will never wither again.
I swear I'll take you to a tomorrow where we'll make them bloom.

Vanochtend heb ik rij examen gedaan (praktijk ja) en ben ik in een keer geslaagd.

Ik vond zelf dat ik nog wat foutjes maakte, met name vergeten richting aan te geven toen ik van baan wisselde maar de examinator vond dat ik het goed liet merken, hij zei wel dat ik daar op moest blijven letten maar dat ik verder echt prima reed 

Dus, tijd voor feest vieren.

Helaas kan ik pas over een week echt het papiertje gebruiken.

Gisteravond nadat iedereen hier weg was en ik lekker rust aan mijn hoofd had ben ik nog eens gaan tekenen.

Ik was heerlijk bezig, begon echt een mooie tekening te worden, wederom een poging om zoiets als dit te maken.

Het ging echt lekker, de schouders lukte beter, ze zag er beter uit, ik was bijna klaar, hoefde alleen de shading nog maar te doen.

En toen...

Wel toen was ik zo slim om een volle kop koffie om te stoten die over mijn hele bureau heen ging en dus ook over mijn tekening

Volgens mij is het lang geleden dat ik zo boos was op mezelf en dat ik zo heb staan vloeken.

Vooral ook omdat ik zo trots was dat ik de laatste 3 jaar of zo zo heerlijk voorzichtig was met koffie op mijn bureau, altijd zo neerzetten dat het niet zo maar omgestoten kan worden en over je toetsenbord heen kan gaan.

Kennelijk moet ik nog leren hier ook aan te denken als ik teken.

Kan me voorstellen dat de meeste mensen dit niet interessant vinden maar ik wou mijn frustraties toch delen met de wereld, sorry